Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan “Tansu’ya Mektuplar” başlığı altında yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazılarında bugün, kendisi hakkında yazı kaleme alan Sabah gazetesi muharriri Engin Ardıç’a karşılık verdi. Özkök, “Yazdığın gazetenin desteklediği iktidar sayesinde artık o hoş yerlere kendi paramla gitmek hayal oldu. Fakat varlıklı bir arkadaş bulursam onun davetiyle gidebiliyorum.” dedi. Özkök, eski Bild Gazetesi Genel Yayın Direktörü Kai Diekmann sayesinde Bayreuth Şenliği’ne gidebildiğini yazdı.
Özkök’ün “Engin Ardıç’ın tehdidine karşılığım, işte bu selfie’dir” başlıklı yazısı şöyle:
Engin Ardıç’ın tehdidine yanıtım, işte bu selfie’dir
Bu sabah uyandığımda bir sürprizle karşılaştım.
Sabah gazetesi müellifi Engin Ardıç benim hakkımda bir yazı yazmış.
Başlığı da şu:
“Dikkat et seni de harcamasınlar…”
***
Bazı haber siteleri bunu “Engin Ardıç’tan Ertuğrul Özkök”e tehdit başlığı ile vermiş.
Korktum tabii…
Tehdit iktidara en yakın gazetenin müellifinden geliyorsa latifesi yok demektir.
Elbette dikkate alınır.
Hoppala, ne yaptım ve kim harcayacak diye düşünürken, yazıyı okuyunca olayı anladım.
Belki de çok safım lakin, ben yazıyı tehdit değil, “samimi bir dost uyarısı” olarak algıladım.
En uygunu, yazıyı okumayanlara kısaca özetleyeyim.
Engin Ardıç girişte Uzanlarla çalışırken içtiği Petrus şarabını anlatıyor.
Masada dünyanın en kıymetli şarabı olan Romanee Conti de varmış.
Yemek sonunda ise Chateu Petrus ve Chateau d’Yquem içmişler.
Şöyle kaba bir hesap yaptım, yalnızca birer şişe içmişlerse, bugünün parasıyla aşağı üst 25 bin Euro yapıyor.
Bu da günün kurları ile 500 bin liraya yakın bir demek.
***
Engin arkadaşım, “Yazının buraya kadar ki kısmı Ertuğrul Özkök’le ilgili” diyor.
Ne demek istediğini pek anlamadım.
Çünkü işveren olarak o Uzanlarla çalışmış, ben Aydın Doğan’la çalıştım.
Belki bir kere Petrus içmişliğimiz vardır ancak bizim masamız hiçbir vakit Romanee Conti görmedi.
Hatta onun bir altı olan La Tache’ı da görmedi.
Romane parselleri üçlüsünün en ucuz şarabı dolan Grand Echezeaux’u ise hayatımdan bir kez İzmirli iş adamı dostum Lucien Arkas’ın konutunda içtim.
Tesadüf ya, o da bu şişeyi Uzanlar yurtdışına kaçtıktan sonra satılan şaraplarının müzayedesinde almış.
Tabii ki çok akıllı bir Levanten olduğu için herkes evvel Romane Conti’beri, sonra La Tache’ların alsın diye beklemiş.
Galiba onlara birçoklarını da Sunset Restoranın sahibi Barış almış.
Sonunda sıra çok az insanın bildiği Grand Echezaux’lara gelince bunu tanıyan insan olmadığı için sahiden komik fiyatlara almış.
Yani arkadaşım bana kıymetli bir Echezeaux içmek bile nasip olmadı.
Bu bakımdan çok şanslısın…
***
Ardıç’ın asıl problemi ben değil, Bodrum’daki değerli yerler.
Herhalde o değerli yerlere giden güçlü ahalinin sembolik temsilcisi olarak beni görüyor ki, yazıyı direkt bana yazmış.
Özetle diyor ki;
Aman kardeşim dikkat et seni de harcamasınlar orada…
***
Sevgili Engin, bak çabucak söyleyeyim.
Keşke o kadar param olsa da harcasam ve harcansam…
Hiç olmazsa şöhretim devam ederdi.
Ne yazık ki artık seninki üzere köşe yazarlığından maaş aldığım bir işim yok.
Ve yazdığın gazetenin desteklediği iktidar sayesinde artık o hoş yerlere kendi paramla gitmek hayal oldu.
Ancak varlıklı bir arkadaş bulursam onun davetiyle gidebiliyorum.
Ne yazık ki oraları artık Swarovski kaplı direksiyonu olan Mercedes spor otomobillerine sahip olanlara ait…
***
Epeydir görüşebiliyoruz…
Sana biraz kendi durumum hakkında bilgi vereyim.
Benim Gökova Körfezi’nin tabanında, Akbük’te 64 metrekare bir meskenim var.
Güzel bir konut ve çok memnunum.
Evin bulunduğu koy tam manasıyla bir halk plajı.
Yakınlarda bırak kıymetli restoranı restoran bile bir tane var.
***
Ara sıra eski işverenim Aydın Doğan’ın Bodrum’daki Işıl Tatil Köyü’nde kalıyorum.
Çok hoş bir tatil köyü sahiden.
Harika yemekler yiyorum.
Ödediğim paraya gelince…
Para ödemiyorum.
Sağolsun Sema Hanım ve Aydın Beyefendi beni konuk ediyorlar.
Tatil köyünde her şey dahil olduğu için yemeklere de bir şey ödemiyorum.
İçtiğimiz şaraba gelince, daima yerli şarap içiyorum.
Ve inan çok çok memnununum…
***
Bu karşılığı ise Almanya’nın şu sıralar yükselen tatil kasabası Usedom’da, arkadaşım Kai Diekmann’ın konutundan yazıyorum.
Biraz evvel denize girdik.
Dün akşam burada küçük lakin olağanüstü bir restorana gittik.
Ödediğimiz para Bodrum”dakilerin dörtte biri bile değildi.
***
Ama geçen cumartesi akşamına gelince, işte orada beni Türk zenginlerinin tartışmasız bir numaralı sembolü olarak kabul edebileceğin bir şey yaptım.
Bayreuth Wagner Festivali”de “Uçan Hollandalı” operasını seyrettim.
Niye bu türlü dedim anlatayım, sen de hak vereceksin.
***
Biliyorum benimle dalga geçeceksin lakin ben büyük bir opera hastasıyım. Bu şenlik dünyada en güç bilet bulunan müzik aktifliği.
Bir ay süren şenlik için her yıl 500 bin müracaat oluyor lakin bunlardan yalnızca 50 bini bilet bulabiliyor.
Karaborsadan almak da mümkün değil.
Çünkü bütün biletler isme yazılı ve kapıda kimlik denetimi var.
En varlıklı Türk bile burada bir bilet bulabilmek için en az 7 yıl bekliyor.
***
Bense sevgili arkadaşım, eski Bild Gazetesi Genel Yayın Direktörü Kai Diekmann sayesinde beşinci yıldır bu şenliği izliyorum.
Bak işte orada kimse yanıma yaklaşamaz.
Yani diyeceğim arkadaşım.
Uyarın için çok teşekkür ederim.
Ama beni merak etme. Kai yaşadıkça benim için Bayreuth’un kapıları açık.
İspatı da işte “Uçan Hollandalı” öncesi şahsen Wagner’in yaşadığı yıllarda yaptırdığı bu opera binası önünde çektirdiğimiz selfie…
Diyeceğim, yalnızca bunun için bundan bu türlü yazacağın bütün hayat pahalılığı şikâyetlerini, iktidara değil, bana yazabilirsin.
Emin ol, Sabah’ta bile hiç riski de yok…
Sağlıkla kal kardeşim.”