Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan “Tansu’ya Mektuplar” başlığı altında yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazılarında bugün, piyanist Fazıl Say’ın İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu’nu, HaberTürk yazarı Nagehan Alçı’ya röportaj verdiği için sert bir lisanla eleştirmesine değindi. Özkök, “Lütfen, ekmeğini kin, öfke, nefret ve hasetlikten çıkaran trolleşmiş başlara bakma… Herkes fikrini söylesin… Lakin bırakın gazeteciler gazeteciliklerini yapsınlar. Politikler kimle konuşacağına, kimi seyahatlerine davet edeceklerine kendileri karar versinler.” yorumunu yaptı.
Özkök’ün “Bu soruyu Fazıl Say’a değil vatandaş Fazıl’a soruyorum” başlıklı yazısı şöyle:
Bu soruyu Fazıl Say’a değil vatandaş Fazıl’a soruyorum
Soru da şu:
“Patron kim?”
Aslında soruda iki söz eksik, onu da birazdan tamamlayacağım…
Ama evvel başlıktaki cümleye döneyim…
Bu soruyu, her hafta, en az bir sabah kahvemin “mütemmim cüzü” haline getirdiğim Chopin’in “Noktürn’ler’ini çalan Fazıl Say’a sormuyorum.
Çünkü onunla hiçbir sıkıntım yok…
***
O Fazıl Say’ı, son defa “Das Das” kültür merkezininde verdiği konserde gördüm.
Seyircilerin tam ortasına kurulmuş piyanosunun başında kusursuz modüller çalıyor, her kesimin ortasında durup yumuşacık bir tonla ve çok hoş ifadelerle bize o müzik hakkında bilgiler veriyordu.
O gün, gençliğimde Danny Kaye’in pazar günleri televizyonda çocuklara yönelik anlatımlı klasik müzik programlarını hatırlamıştım.
İşte o Fazıl Say’la hiç problemim yok.
***
Ama bir de “Vatandaş Fazıl” var…
Yani benim üzere “bir oyu” olan Fazıl Say…
Onu da son kere Alaçatı’da Stay Otel’de yakın etrafına verdiği yemekte gördüm.
Eşi Ece Dağıstan’la olağanüstü bir konut sahipliği yapmıştı.
Stay Otel’in, Amerikan sinemalarında gördüğümüz okul otobüslerinden birinden alıp düzenlediği araçla dolaşmış, şahane fotoğraflar çektirmiştik.
***
Müzisyen Fazıl Say’ı sık görmüyorum, ancak sık sık dinliyorum.
Vatandaş Fazıl’ı da Covid başından beri hiç görmedim, fakat sık sık okuyorum.
Çok hoş Instagram paylaşımları yapıyor. Keyifle izliyorum, öğreniyorum..
Ama o vatandaş Fazıl, Twitter başına geçince, keskin bir siyasi ses haline geliyor.
İşte onunla anlaşamadığım noktalar var.
***
Elbette hiç itirazım da yok…
Herkes kendi fikrini açıklamakta özgürdür.
Cemal Süreya ve Attila İlhan’ın şiirlerine de hayranım, lakin hayattayken yazdıkları siyasi fikirleri ile hiç de mutabık değildim.
Onların yazmak, benim de okuyup beğenmemek hakkımdı.
***
Sevgili Fazıl, İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu’na “Niye gidip Nagehan Alçı’ya konuştun” diye çok ağır sözlerle yüklenen bir paylaşımını okudum.
Hakaret yok fakat o denli bir öfke var ki ve bunu ağır biçimde sözlerle anlatıyorsun ki, ‘Bir dakika’ dedim..
***
Yine de itirazım bu sorgulamanın içeriğine…
İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri’ne “Niye gidip o gazeteciyle konuştun” diye hesap sormana…
İşte buna itirazım var…
Sadece sana değil kimi televizyon kanallarında her gece öfkeli sözlerle parmak sallayarak Ekrem İmamoğlu’na niçin şu gazeteciyi, niçin bu gazeteciyi gezine davet ettin diye hakaret üstüne hakaret eden konuşan başlara da itirazım var.
***
İstersen evvel Nagehan Alçı’dan başlayalım.
Geçmişte benim hakkımda da ağır tenkit yazıları yazdı.
Ama şunu kabul edelim ki, son vakitlerde âlâ bir gazetecilik yapıyor.
Her görüşten beşere ulaşıyor, çalışıyor, görüşlerini de düzgün halde aktarıyor.
Burada yaptığı da yeterli bir gazetecilik.
Bir gün evvel İstanbul’da AKP’lilerin İmamoğlu’na yönelik tenkitlerini açıkladığı toplantıyı izlemiş.
Sonra Ekrem İmamoğlu’nu arayıp onun da görüşlerini almış.
Yirmi yıl gazete yönetmiş bir insan olarak söylüyorum, bunda ne onun ne de İmamoğlu açısından en küçük ıstırap yok.
Ayrıca İmamoğlu’nu da çok takdir ettim.
Kendine güvenen bir siyasetçi olarak, televizyon kanallarındaki şu konuşan baş bu türlü der, öteki şöyle düşünür diye takmayarak söylemek istediğini söylemek istediği insanların en azından bir kısmına iletecek gazeteciye konuşmuş.
Liderler bu türlü yapar…
***
Sevgili Fazıl, şunu hiç unutmayalım.
Ekrem İmamoğlu, 15 milyonluk İstanbul kenti seçmeninin yüzde 54’ünün oyunu almayı başarmış bir siyasetçi.
Yine unutmayalım ki, bu son 20 yılın hiç elbet en başarılı seçim sonuçlarını alan Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bile bugüne kadar hiç ulaşamadığı bir oran bu.
Yani diyeceğim, sen nasıl salonlara binlerce insanı toplamayı başaran bir sanatçıysan, o da milyonlarca insanın oyunu alabilmeyi başarmış o denli bir siyasetçi…
Oyunu ona vermeyebilirsin, lakin ona “Niye Nagehan Alçı’yı çağırdın” diye sorarsan, vereceği yanıt çok kolaydır.
“Çünkü ben tekrar seçime gireceğim…”
“Çünkü yine seçime girersem, yeniden yalnızca CHP oyları yetmeyecek. Tekrar, yeniden herkesi kucaklamak., herkesin oyuna talip olmam gerekecek…”
Çünkü yanlışsız cevap budur…
***
Şimdi televizyonlardaki, gazete köşelerindeki parmak sallayan öfkeli meslektaşlarıma geçeyim.
Çünkü onların bir kısmı ile daha büyük sıkıntım var. Olağan ki onların da benimle bitip tükenmeyen bir sıkıntısı…
Sevgili Fazıl seni onlarla asla karıştırmıyorum, karıştırmam…
Çünkü onların birçoklarının sorunu ideolojik falan değil, mesleksel hasetlik.
Emin ol, birçoklarının bu öfkesinin altında artık yeterlice sırıtan böyle mesleki bir hasetlik yatıyor.
Çünkü bu hasetliğe muhtaçlıkları var.
Çünkü her gün kamera karşısına oturup, önüne gelene parmak sallamak onlara yetiyor…
Kendilerine küçük bir mahalle ve sakinlerini bulmuşlar, oradan gelen alkışlar onların küçük tatmin keselerini doldurmaya yetiyor.
***
Parmak sallayan bu öfkeli arkadaşlarımızın egoları öylesine azmanlaşmış ki; artık, kendilerini “altılı masanın tek seçicisi” gördükleri bir irtifadan bakıyorlar aşağıdakilere…
Bir kısmı, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın karşısına çıkacak adayı seçme yetkisini kendinde görüyor.
Maşallah her birinin adayı, adayları var…
Altılı masadakilerin zerre kadar kıymeti yok.
“Benim dediğimi seçmezsen size oy verdirtmeyiz” diyecek kadar kendilerinden geçmişler..
Sanırsınız ki, masadakilerin gerisinde yalnızca bir oy var, onlarınkinin ise milyonlar…
Üstelik başlarındaki adayın yalnızca CHP tarafından belirleneceği üzere tuhaf bir inançları var.
Diyorum ya; gözleri kararmış, seçim matematiği dersine de hiç çalışmamışlar…
***
Oysa o matematik avaz avaz haykırıyor;
Eğer muhalefetin çıkaracağı aday seçimi kazanacaksa bunun tek yolu var.
Ekrem İmamoğlu’nun kazandığı üzere kazanmak.
Yani herkesi kucaklayarak.
***
Ama ne çare… Konuşan baş konuşa konuşa olmuş düşünmeyen bir ego…
Kendi egosundan ibaret mana aleminde transa girmiş;
Sadece İmamoğlu’nun değil, Kemal Kılıçdaroğlu’nun da yakasına yapışıyor; “Niye helalleşiyorsun” diye bas bas bağırıyor.
Bildiği tek lisan, anadili hengame etmek… Kemikten ibaret monolitik bir duyguya dönüşmüş,
Kemik iliği ise nefret…
***
Ama seçime bir yıldan az vakit kaldı.
Zaman gerçekçilik zamanı…
O nedenle bu arkadaşlara, “Alışın” diyeceğim…
Seçim seyahatlerinde hiç hazetmediğiniz, hiç sevmediğiniz, çok kızdığınız, hatta nefret ettiğiniz, her gün hakaret ettiğiniz gazeteciler de olacak.
Siz sarfiyat misiniz bilmem lakin o kızdığınız gazetecilerin bir kısmı daima orada olacak.
Turgut Uyar’ın dediği üzere, “Kalkıp gidecekler…”
”Orada olacaklar…”
Ve hantallamış, tembelleşmiş egolarınız daima rahatsız olacak.
***
Yine sana dönüyorum Sevgili Fazıl…
Sen büyük sanatçısın; Lütfen, ekmeğini kin, öfke, nefret ve hasetlikten çıkaran trolleşmiş başlara bakma…
Herkes fikrini söylesin…
Ama bırakın gazeteciler gazeteciliklerini yapsınlar.
Siyasiler kimle konuşacağına, kimi seyahatlerine davet edeceklerine kendileri karar versinler.
Çünkü televizyon ekranında, gazete köşesinde konuşan öfkeli kafa için ödenecek bir bedel yok.
Desteklediği parti seçimi kaybetse de, o arkadaşın kaybedeceği bir şey yok.
Rızkını çıkardığı nefretine üç kürek kömür daha atar, içindeki nefret ateşini güzelce azdırır, yürür masraf.
Ama seçim kaybeden siyasetçi için durum hiç bu türlü değil…
Onun bedelini hem kendi, hem halk öder…
***
Şimdi başta sorduğum sorunun eksik iki sözünü de tamamlayayım…
Altılı masanın gerçek işvereni kim?
Orada burada parmak sallayan öfkeli başlar mı?
Yoksa, Türkiye siyasetinin ve başkanlık rejiminin yüzde 51 gerçeği mi…
***
Türkiye ve yüzde 51 gerçeği diyorsan…
Cumhuriyet’in 100’üncü yılında bu seçim çok değerli diyorsan;
O vakit Kılıçdaroğlu’nun, İmamoğlu’nun yaptığını yapacaksın…
Yani herkesi kucaklamaya çalışacaksın…
Bu arbede bitsin, bu kan davası sona ersin, ülkemiz huzura kavuşsun, tekrar bir millet olalım diyorsan…
Başka yolu yok kardeşim.