Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan “Tansu’ya Mektuplar” başlığı altında yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazılarında bugün, Beyoğlu Kültür Yolu Şenliği’nden izlenimlerini aktardı. Özkök, müellif Beşir Ayvazoğlu ile okudukları kitapları ve müzikleri karşılaştırarak, “Beşir Ayvazoğlu o yıllarda yasal ve ud taksimleri dinliyormuş. Ben ise Beatles, ‘Melody Maker’ mecmuası okuyup, Rollings Stones, Hollies, Bob Dylan dinliyordum. Şu aptalca soruyu sormayacağım. Bunların hangisi daha düzgündür? Biri ulusal ve yerli, öteki kökü dışarda ve yoz mudur? Hayır bunların ikisi de kültür. Zara ve İzmir ortasında 1313 kilometre aralık var. İkisi de Türkiye ve bu ülkede birbirinden farklı kültürler yaşıyor.” değerlendirmesini yaptı.
Özkök, T24 muharriri Tuğrul Eryılmaz’ın da Beyoğlu Kültür Yolu Şenliği’nin durağı olması gerektiğini lisana getirdi.
Özkök’ün, “22 bin kişilik kapanışta şu aptal soruyu sormadım, hangimiz daha ulusal ben mi o mu?” başlıklı yazısı şöyle:
22 bin kişilik kapanışta şu aptal soruyu sormadım, hangimiz daha ulusal ben mi o mu?
Geçen hafta Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı Ahmet Misbah Demircan’la birlikte Beyoğlu Kültür Yolu Festivali’nin bir kısmını izledim.
Festivalin ana merkezi Atatürk Kültür Merkezi olduğu için orada buluştuk.
Ben gittiğimde ünlü yazarımız Beşir Ayvazoğlu ile sohbet ediyordu.
Ünlü müellif birazdan AKM’nin kusursuz kütüphanesinde gençlerle sohbet edecekti.
O sohbetin bir kısmına ben de katıldım ve enteresan bir müşahedem oldu birazdan anlatacağım.
Kültür Bakanı’nın en argümanlı üç projesinden biri
Beyoğlu Kültür Yolu, Kültür ve Turizm Bakanı Mehmet Ersoy’un vazife geldiğinden beri en tutkuyla sarıldığı üç projeden biriydi.
Biri Göbeklitepe ve etrafı, öteki Çeşme Yarımadası projesi ve üçüncüsü de Türkiye’nin büyük kentlerinde kültür yolları yapmak.
Buna İstanbul’da Beyoğlu’ndan başladı.
Buradaki büyük bahtı da eski Beyoğlu Belediye Lideri Ahmet Misbah Demircan’ın bakan yardımcısı olmasıydı.
O da bu projeye tutkuyla sarıldı.
Beyoğlu Belediye Başkanı Haydar Ali Yıldız da projeye sahip çıkınca kısa müddette çok hoş sonuçlar alındı.
AKM’nin girişinde Metaverse bir kuyruk
AKM’nin girişinde birinci dikkatimi çeken şey, çabucak sağ taraftaki bir kuyruk oldu.
Çoğu genç bir kalabalık Refik Anadol’un standına girmek için bekliyordu.
Çünkü global biçimde tasarlanan dijital ekranların bulunduğu küçük salona lakin belirli sayıda ziyaretçi alınabiliyordu.
Kültür Bakan Yardımcısı ile birlikte olduğum için kuyrukta beklemeden salona girdik. Lakin bunu yapmadan kuyrukta bekleyen gençlere gidip mazeretimi anlattım. Beni anlayışla karşıladıklarını sanıyorum. Ayıpladılarsa da özür dilerim.
Refik Anadol her zamanki üzere harikulâde bir eser hazırlamış.
Bu standa Metaverse demek yanlış mı?
Orta yerinde durduğumda nedense kendimi “Metaverse” bir alemde hissettim.
Bunu Instagram hesabımdan paylaştığımda, kimi yorumcular “Bunun Metaverse ile alakası ne” diye eleştirdi.
Haklı olabilirler ancak şu sıra hangimiz Metaverse kavramı konusunda tam bir bilgiye sahibiz ve bunu anlatabiliyoruz?
Benimki bir histi, bu türlü dedim.
Beşir Ayvazoğlu Zara’da Battal Gazi okurken ben İzmir’de ne okuyordum?
Beşir Ayvazoğlu kitaplarından kimilerini bildiğim, ancak Doğan Hızlan’dan daima övgüyle dinlediğim bir müellifimiz.
Onunla tanıştık.
AKM’nin kütüphanesinde gençlerle yaptığı sohbetin birinci kısmını büyük ilgiyle dinledim.
İlkokula gitmeyen annesinden almış birinci kitap okuma derslerini ve yönlendirmelerini. Türk ve İslam yapıtlarını çok küçük yaşta okumaya başlamış.
O kısmı anlattıktan sonra sordum:
“İlkokulda sizi en çok etkileyen muharrirler kimlerdi?”
En çok Battal Gazi kıssalarını okurmuş.
Sonra orta ve lise yıllarında ise Yahya Kemal’i şiirleri gelmiş.
Tabii bir de Ahmet Hamdi Tanpınar var.
Bir yanda Battal Gazi, öte yanda iki çocuğun devrialemi
Beşir Ayvazoğlu 1953 doğumlu. Yani benden 6 yaş küçük.
O Zara’daki çocukluk günlerinde bunları okumuş.
Başlıkta kendisinden “o” diye kelam ederken sakın ola yanlış bir izlenime kapılmayın.
”O” derken anlatacağım kıssayı daha düzgün anlatacak bir zamir olsun istedim.
Aslında bu noktasız “Ö”… Yani kimileri ikimizin durumunu birbirine öteki olarak görebilir. Bir manada bunu silmek için kullandım.
Benzer bir yazıyı yazıyı Ayvazoğlu yazıp “Ben” ve “O” deseydi ikimiz açısından durum değişmezdi.
Ama bakın o denli hassas ve kor üzerinde yürüyoruz ki, yaptığım kolay bir söz oyunun açıklamak için satırlar dolusu yazı yazmak muhtaçlığı duyuyorum.
Gelelim asıl meseleme…
İzmirli bir çocuk Tommiks’le başlar
Aşağı üst tıpkı yaşlarda bense İzmir’de Tommiks, Teksas, Red Kit ve Spirou okuyordum.
Başucu kitabım “Kaşifler ve İcadlar Ansiklopedisi’ydi.
Okuduğum birinci roman ise sünnetimde halamın oğlunun armağan getirdiği 12 ciltlik “İki Çocuğun Devrialemi” kitabıydı.
Bir yıl sonra Kon Tiki’yi okumuştum.
Hepsi de yabancı çizer ve müellifler tarafından üretilmişti.
Orta ve lise yıllarımın müelliflerine gelince:
Beni en çok etkileyen iki müellif Albert Camus ve Sartre olmuştu. “Yabancı” ve “İş İşten Geçti” başucu kitaplarımdı.
Türkiye’den ise Orhan Kemal ve Yaşar Kemal birinci idollerimdi.
İki Kentin Öyküsü: Hayır şu aptal soruyu sormayacağım
Beşir Ayvazoğlu o yıllarda yasal ve ud taksimleri dinliyormuş.
Ben ise Beatles, “Melody Maker” mecmuası okuyup, Rollings Stones, Hollies, Bob Dylan dinliyordum.
Şu aptalca soruyu sormayacağım.
Bunların hangisi daha güzeldir?
Biri ulusal ve yerli, öteki kökü dışarda ve yoz mudur?
Hayır bunların ikisi de kültür.
Zara ve İzmir ortasında 1313 kilometre uzaklık var.
İkisi de Türkiye ve bu ülkede birbirinden farklı kültürler yaşıyor.
Kendimi hiçbir vakit belirli bir ulusal ve yerli pahalar çerçevesi içine hapsetmedim. Bundan ötürü da hiç pişmanlık yahut kompleks duymadım.
Benim için bunların ikisi de tıpkı ölçüde saygıdeğer yetişme biçimleridir.
Beyoğlu Şenliği’nde hürmet duyduğum Ayvazoğlu’nu dinlerken bunu bir kez daha anladım.
İkimiz de bu ülkenin insanlarıyız.
Televizyonda unuttuğum harika bir sergi
Ahmet Misbah Demircan’la birlikte yaptığımız Beyoğlu Kültür Şenliği sohbeti ve ziyaretini geçen hafta TV100’deki “Cengiz ile Ahtapot” programında da anlattım. Lakin orada çok kıymetli bir sergiden kelam etmeyi unutmuşum.
Bu şenlik çerçevesinde AKM’de Hüsamettin Kocan’ın otobiyografik standı “Ayağımdaki Diken” de vardı. Çocukluğunun Baksı’sına dönüş ve o devir öykülerinden esinlenen stant sahiden çok hoştu.
Bu sergiden kelam etmediğim için bilhassa Mustafa Taviloğlu ve Sedat Ergin’den tenkit aldım.
Haklılar. Bence şenliğin kaçırılmaması gereken duraklarından biriydi.
Galataport’ta şaşırtan bir Göbeklitepe sergisi
Bakan yardımcısı ile birlikte AKM’den çıkıp Kültür yolunun son durağı sayılan Galataport’a gittik.
Orada beni çok şaşırtan bir Göbeklitepe standı vardı.
Göbeklitepe’den gelen özgün eserler ve yanlarında yazılı öyküleri beşere hoş bir Göbeklitepe ziyareti yaptırıyor.
Ama standın en çarpıcı kısmı, siyah perdeyle kapanmış bir salona girdiğinizde karşınıza çıkan Göbeklitepe taşlarının replikları oluyor.
Çok hoş bir ışıklandırma ve sergileme..
İnsanı etkiliyor.
Bu ortada serinin bir de eser satış kısmı var ki, sanatkarların bu hafriyattan etkilenip yaptığı takılar çok ilgi cazip ve estetik.
7 bin aktiflik, 5 bin sanatçı bu şenlik için fazla değil mi?
BKF çerçevesinde 7 bine yakın aktiflik yapılıyor.
Rakamlar çarpıcı:
84 başka lokal. 40 yer, 3 açıkhava sahnesi, 15 sokak sahnesi, 4 cadde aktifliği yapılıyor.
Katılan kurum ve sanatçı sayısına gelince;
4953 sanatçı ve 53 kültür ve sanat kurumu…
Sergiyi gezen ve konuştuğum birtakım sanatseverler bu kadar aktiflik ve sanatçı sayısının fazla olduğunu söylüyor.
Ayrıca sanatkarların çeşitlendirilmesinde de fayda var deniliyor.
Bakan Ersoy: Gelecek yıl AKM’de bir stant 9 ay kalacak
Kültür Bakanı Ersoy’a bu mevzuyu açtığım vakit, gelecek yıl şenlik stratejisini biraz değiştireceklerini söyledi.
Buna nazaran AKM’de yılda ana stant olarak büyük bir stant açılacak ve bu stant 9 ay boyunca kalacak.
22 bin kişi ile yapılan kapanış konserinde Murat Boz ve Karsu
Festivalin kapanışı 22 bin kişinin katıldığı bir konserle kapandı. Sahnede Murat Boz ve Karsu vardı.
Yani Şenlik Türk popu ile kapandı.
Bu da yukarda anlattığım “İki Kentin Hikâyesi’ni” anlatan bir kapanıştı.
Bence ‘Gonzo Tuğrul’ Beyoğlu Kültür Yolu’nun bir durağı olmalı
Geziyi bir Upper Cihangir latifesi ile tamamlayalım.
Beyoğlu Kültür Yolu güzergâhına baktım.
Mesela Tomtom Sokak var lakin Cihangir’in öteki sokakları yok.
Oysa Cihangir’in kafeleri artık bilhassa sinema, tiyatro ve televizyon kültürünün ana arteri haline geldi.
Yıldırım Türker, ‘Gonzo’ Tuğrul Eryılmaz, Halil Ergün, Selçuk Yöntem üzere insanları Upper Cihangir sokaklarını gezen bir kültür yolcusu için enteresan simalar değil mi…
Tuğrul Eryılmaz’ın T24’deki düzeyli magazininin her hafta konusu olan bin insanların her biri kültür hayatımızın seçkin ikonaları olarak bu güzergâha rahatlıkla dahil edilebilirler.
Arzederim….”