Cumhuriyet Mahallesi’ndeki 5 katlı Zafer Apartmanı’nın son katında 54 yaşındaki eşi Gülperi Kaya ile sarsıntıya yakalanan Kaya, yaklaşık 5 saat sonra komşularının ve etraftakilerin yardımıyla enkazdan çıkarıldı.
Enkaz altında elini tuttuğu eşini yitiren Kaya, sarsıntı sırasında Antalya’da olan oğlu ile Konya Mesnevi Öğrenci Yurduna yerleşti.
Kaya, yaptığı açıklamada, enkaz altında umudunu kaybetmediğini lakin eşini yitirmenin derin kederini yaşadığını anlattı.
Apartmanlarının çok sağlam göründüğünü lakin sarsıntı nedeniyle yerle bir olduğunu anlatan Kaya, “Biz beşinci katta oturuyorduk. Sarsıntı esnasında kaçma talihimiz olmadı, eşim yanımda vefat etti. Ben de etraftakilerin yardımıyla kurtarıldım. Çok külfet çektim. Bağıra bağıra boğazım kapanınca üstten gelen battaniyedeki yağmur sularını somurarak boğazımı ferahlattım.” dedi.
Metanetini müdafaaya çalıştığını lisana getiren Kaya, şunları kaydetti:
“35 yıllık hayat arkadaşımdı, memnunduk, birbirimizden hiç ayrılmazdık, nereye gitsek beraberdik. Yeri cennet olsun. Bir salladı, ikinciye kıpırdama bahtımız hiç olmadı. Daha sonra aslında bağırtılar çağırtılar meydana gelince o anda eşimi kaybettim. Yanımdaydı, elinden tuttum, birbirimizden helallik istiyorken hareketlilik hissettik. 5 saat sonra öldüğünü duydum. Enkaz altındayken çok seslendim. Yağmur suyunu somurarak birkaç saat kalabildim. Evvel Allah’ın müsaadesiyle o bireylerin de vesile olmasıyla kurtuldum çok şükür.”
“BURAYA YERLEŞMEYİ PLANLIYORUZ”
Selçuk Üniversitesi Arkeoloji Kısmı mezunu 27 yaşındaki İsmail Kaya da iş için gittiği Antalya’da zelzele haberini alır almaz bölgeye yola çıktığını anlattı.
Kaya, meskeninin olduğu alana ikinci gün ulaşabildiğini belirterek, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Ailemin yanına koştum, geldiğimde konutumuzun yerle bir olduğunu gördüm. 3 kişilik bir ailemiz vardı, annemi kaybettim. O ortamı kimsenin yaşamamasını diliyorum, çok makus bir durum. İnsan konutundaki toplu iğneyi dahi tanıyormuş. Küçük bir taş modülünü alıyor, ‘Bu konutumun duvarı.’ diyor, eline küçük bir iğne geçiyor, ‘Bu bizim evimizdeydi.’ diyor. Her şeyi bildiğini o an fark ediyor. Birlikte oturduğumuz, selamlaştığımız insanların acı haberleriyle karşılaştık. Bunların en berbatı en acısı da konutumuzdan annemin ayrılması oldu. Kimsenin yaşamamasını diliyorum. Gün geçtikçe kendimizi düzgünleştirmeye çalışıyoruz. Bir iş imkanımız olursa buraya yerleşmeyi planlıyoruz.”