Sözcü Müellifi Emin Çölaşan, bugünkü köşesinde 2 yıl evvel hayatını kaybeden arkadaşı, gazeteci Bekir Coşkun’u kaleme aldı.
Çölaşan, Coşkun için “Gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan biriydi” sözlerini kullandı.
Emin Çölaşan’ın yazısı şöyle:
“Sevgili okurlarım, Bekir Coşkun şu gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan biriydi…
Sahip olmakla onur duyduğum o 40 yılı aşkın dostluğu ve arkadaşlığı ömrüm boyunca unutmayacağım.
1970’li yılların sonu. Ben şimdi çiçeği burnunda bir gazeteciyim.
Dönemin Ticaret Bakanı ile TRT’de bir söyleşi programı yapılacakmış. Çekimler için bizi de çağırdılar. Bekir’le birinci kere orada tanışmıştık…
Ve sonra, neredeyse her geçen gün dostluğumuz ilerledi.
Hürriyet gazetesinde birebir ortamı paylaştık…
Sonra bir sürü olaylar oldu, ben kovuldum!
Hemen akabinde tıpkı durum Bekir’in başına geldi.
Gazetedeki yan yana odalarımızda duvar komşusu idik. Uzun yıllarımız bu türlü geçti.
Sonrasına bakın, kısmetimizde bu sefer Sözcü’de birlikte olmak varmış!..
Yine yan yana odalarda duvar komşusu olduk.
Bekir’i yitirdik fakat gazetemizin Ankara ofisindeki odası hala olduğu üzere duruyor. Masası, kitapları, sigara tablaları ve küçük anılarıyla birlikte motamot koruyoruz.
Gün geldi arkadaşım hastalık belirtileri göstermeye başladı. Makus bir hastalıktı. İstanbul’da ameliyata aldılar.
İlk makus haberi o gün almıştım. Ameliyatına giren tabiplerden biri tıpkı gün aradı: “Emin Beyefendi siz Bekir Bey’in yakın dostusunuz. Gerçeği bilmeniz gerektiğini düşündüm. Artık size üzücü bir sır vereceğim ancak yalnızca sizde kalsın. Durum hiç yeterli değil. Ameliyatta ne yazık ki yalnızca aç-kapa yapılabildi..”
Ameliyat sonrasında tedavisi sürüyordu. Tabipler sigara içmesini mutlaka yasaklamıştı lakin fosur fosur içmeye devam ediyordu. Sigarayı bırakması bir türlü mümkün olmadı.
Hastalığı boyunca daima birlikte olduk. Laf ortamızda Bekir eşinden epey çekinirdi! Fakat onun baskısı ve ısrarı bile sigarayı bırakmasıyla sonuçlanmıyordu.
(Uzun yıllar içerisindeki dostluğumuza eşlerimiz Andree Coşkun ve Tansel Çölaşan da katılmıştı.)
Bekir’in yazılarını milyonlarca okuru üzere ben de her gün severek okur ve tahminen inanmayacaksınız ancak olumlu manada kıskanırdım…
“Şu yazıyı yazmak neden benim aklıma gelmedi” diye kendi kendime hayıflanırdım.
Bekir Coşkun gerçek manada bir hayvan severdi…
Evinde kedileri ve köpekleriyle yaşar, o büyük hayvan sevgisi kitaplara, televizyon programlarına, gazeteye de yansırdı.
Günün birinde sempatik köpeği Gorbi hastalanmış. Bekir gazeteye her gün geliyor lakin perişan durumda. Gözlerinin altı simsiyah morarmış, uykusuz, bitkin ve yorgun. Umut olmadığını söylüyor.
İşi bilenlere sormaya başladım, Gorbi ölürse Bekir’e sanki ne demeli!
Başsağlığı dilesem tuhaf kaçar mı?
Sonunda başsağlığı diledim.
Arkadaşımın durumu giderek kötüleşiyordu ve beklenen acı olay 18 Ekim 2020 günü gerçekleşti.
Ölünce Urfa’daki Tülmen köyünde babasının yanına gömülmeyi vasiyet etmişti…
Ve cenazesi Ankara’dan oraya götürülüp gömüldü.
Sevgili okurlarım, artık sizlere ilginizi çekeceğini düşündüğüm dört fotoğraf sunuyorum…
-İlki, Bekir’in mezarının yapılmadan evvelki birinci hali. Adeta onu tanıyormuş üzere davranan bir sokak köpeği mezarın üzerine yavaşça yatmış, güya bütün köpeklerin sevgisini yansıtıyor.
-İkincisi gömüldükten birkaç gün sonra. Mezarın başında yeniden birebir sokak köpeği.
–Üçüncü fotoğraf sevgili arkadaşımın mezarının bugünkü hali.
–Sonuncuda ise ikimiz başbaşa, bir açık hava muhabbetinde.
Bekir Coşkun güzel bir gazeteci idi…
Ama her şeyden evvel uygun bir insandı.
Bazen diyorum ki “Keşke ölmeseydi, şu çabayı artık onunla birlikte veriyor olsaydık!..”
Keşke…
Allah rahmet eylesin.”