İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Yıllar evvel bir hayalimde rastgele bir boşluğa ya da yükseltiye müsaade vermeyen bir meydanda çok sayıda çocuğun uzun uzunluklu bir adamın etrafında “Babamız, babamız” diyerek döndüklerini görmüştüm. Heyecanla yanımdaki bireye çocukların etrafındaki döndükleri bu kişinin kim olduğunu sorunca, Hz. İbrahim karşılığını almıştım. Anarşist Karga’nın yayımlandığı haberini aldığımda çocukların o an ki sevinç ve coşkularına ben de ortak oldum.
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Anarşist Karga’yı elime alınca kokladım. Her bir sayfasını tek tek kokladım. Güya o an, “Aluştadan esken yeller yüzüme vurdu/Balalıktan özken evge közyaşım tuştu.” Güya o an, âlemlerin Rabbi Ulu Allah’ın kendisine, “Seni kutsayacak, sana ün kazandıracağım/Bereket kaynağı olacaksın/Seni kutsayanları kutsayacak, seni lanetleyenleri lanetleyeceğim.” diyerek yücelttiği İbrahim’dim.
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Yıllarca bir zübde-i âlemin kendi vücudunda yaratılışına şahit olan bir anne üzere farklı heyecanlar yaşamış, ters hisler ortasında gidip gelmiştim. Kitabı elime aldığımda kendi Zemzem’ime kavuşmuş, Safa ile Merve ortasında daima say yapmaktan kurtulmuştum. Anarşist Karga meyyit doğmamıştı. İçim içime sığmıyor, fakültedeki odam bana dar geliyordu. Evvel, Hacer üzere koridorun bir başından başka başına gidip geldim, sonra sevgili hocam Tacettin Şimşek’in kapısını, padişahından aldığı fermanı halka duyuran bir tellal üzere; “Yok mu ehli? Ehline denk gelmeyen her şey ziyan olur. Yok mu ehli? Ehline denk gelmeyen inci de mercan da ziyan olur.” seslenip çalarak imzalı kitabı hocama takdim ettim.
SEKİZ–ON YAŞLARINDA YAZMAYA BAŞLADIM
-Yazmaya nasıl başladınız?
Yazmaya, sekiz – on yaşlarında tanıdığım bir garip Cafer Ağabey’in trajedisini öyküleyerek ölümsüzleştirme isteği duyunca başladım. Cafer Ağabey, Orhan Veli’nin bir garip Süleyman Efendisi’ne çok benzetiyordum. Cafer Ağabey en az Süleyman Efendi kadar yakışıksızdı. Üstelik kambur ve bakımsızdı. Ayrıyeten Cafer Ağabey de Yusuf Atılgan’ın “Tutku” isimli hikayesindeki Osman üzere etrafı tarafından alaya alınan biriydi. Yeniden Osman üzere köyün en hoş kızına âşık olmuş, sevdiği kız tarafından horlanmıştı. Cafer abinin yaktığı ateş yıllarca sinemde köz olarak kaldı. Liseye başladığım devirlerde harelenen bu köz, bana birinci hikayemi, Bir Garip Cafer Efendi’yi, yazdırdı.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
İnsan bu, gecesi öteki bir âlem gündüzü öbür bir âlem. Genelde gece, el ayak çekildikten sonra müellifim. Gece yazarken zihnimde sayısız çağrışım uyanır. İnsan kendisini geceleyin sigaya çektiği için zihninde farklı çağrışımlar uyanıyor. Zihinde uyanan bu çağrışımlar, bir kurgu etrafında metne aktarıldığında ortaya hikaye çıkıyor. Bu sebeple hikaye, hem gecenin bir nüvesi hem de bir vicdan muhasebesi.
-Defter mi bilgisayar mı?
Efendim ben çabuk ölüp tez soğuyan biri olduğum için hikayelerimi evvel deftere sonra bilgisayara geçiyorum. Sekiz defterim var. Birinci defterime heyecan ismini verdim. Zihnimde aylarca sancı çeken hikayemi, özgür çağrışım metoduyla bir çırpıda bu deftere geçiririm. Daha sonra sırasıyla turkuaz renkli istek, kırmızı renkli aşk, gri renkli istiğna, mavi renkli tevhit, yeşil renkli hayret ve son olarak beyaz renkli yokluk defterine geçiririm. Hikayemi bir defterden başkasına aktarırken anlatı üzerinde kesinlikle kimi ekleme ya da çıkarmalar yaparım. Defter defter damıttıktan sonra ise hikayemi bilgisayara aktarırım.