Şirin Bayık
ADIYAMAN- Maraş merkezli sarsıntının vurduğu Adıyaman’ın Yaylakonak beldesinde belediye liderinin verdiği bilgiye nazaran 280 haneden 260’ı yıkıldı. 72 kişi beldede, 35 kişi de Adıyaman merkezde yakalandığı sarsıntıda hayatını kaybetti. Sarsıntıdan iki gün sonra Mersin’den kurtarma gruplarının gittiği Yaylakonak, soğuk hava şartlarında enkazlarla baş başa kaldı.
Yaylakonak beldesindeki afetzedeler, sarsıntıdan sonra yaşadıklarını, “Çadırlar yeni geldi. Zelzeleden sonra tütün çadırlarında 7-8 aile kaldık. Hava çok soğuktu. Soba sönmesin diye daima nöbet tutuyorduk” diye anlattı.
‘TAŞ ÜSTÜNDE TAŞ KALMADI’
Genellikle kerpiç meskenlerin olduğu Yaylakonak’ta enkaz olduğu üzere duruyordu. Beldenin bir noktasında sarsıntıdan günler sonra gelen çadırlar bulunuyordu. Enkazları dolaşırken Abuzer Küçükboğa ile karşılaştık. Enkaza dalgın gözlerle bakan Küçükboğa’ya “Geçmiş olsun” dedik. Konutunu göstererek, “4 çocuğum bu enkazın altında öldü” dedi. “Dört çocuk… Dört bebek…” diye tekrarladı: “Taş üstünde taş kalmadı ki ben hangisini diyeyim.”
Bir müddet bekledikten sonra, “Biz altı nüfustuk. Ben, eşim ve dört çocuğumuz. Benle hanım çıktık. Hani bir şey kalmadı ki. O ufak çocuklar gitti. Diyecek bir şey bulamıyorum” diyerek iç çekti: “Nasıl mı çıkardık? Çıkaramadık ki. Enkazın altındaydılar, bu taş toprak daima üstlerine yığılmıştı. Mersin’den kurtarma takımları geldi. Sağ olsunlar, iki gün sonra çıkarabildik. Kar, fırtına, tipiydi, dışarı çıkamıyorduk. Çocuklar daima toprakta, daima taşların altında can verdiler…”
‘BİZ BERBAT BEŞERLER DEĞİLİZ’
Çocuklar için, “Uykudaydılar” diyen Abuzer Küçükboğa, “Yapılacak bir şey yok, ne diyelim. Bir adedini bile kurtaramadım. Bir adedini bile” dedi mahcup bir sesle. Akabinde, “Bir komşumuz vardı, çocuklar yetimdi. Daima yoklardım gereksinimleri var mı diye. Biz makus beşerler değiliz. Kimseye ziyan vermedik. Bir yerde bir çocuk açsa, ben yemek yemem. Çocuklarımın karnı doymadan yemek yemezdim. Allah’ım sen bir tane bıraksaydın” diye konuştu.
‘ŞİMDİ KONUT YOK, AİLE YOK, BEBEK YOK…’
Eşi Fediya Küçükboğa da geldi yanımıza. Eşinin Suriyeli olduğunu söyleyen Abuzer Küçükboğa, “Orada bombalardan kaçtı, burada meskenine bomba düştü. 6 yıl evvel buraya geldi, evlendik, yuvamızı kurduk” dedi.
Eşi Fediya Küçükboğa ise sarsıntıda yaşadıklarını şöyle anlattı: “Depremden sonra Ayşe nerede, Yusuf nerede, Mehmet nerede, Buyruk nerede diye baktım. Kimse yok. ‘Bebek nerde’ diye soruyorum eşime, bebek yok. Mehmet 5.5. Hiç konuşmuyordu, bu sene konuşmaya başladı, özel okula gidiyordu. Bana ‘Okul istiyorum, kaydımı yap’ dedi. Sabah kalkıp ‘anne beni hazırla’ diyordu. Artık okula gidemiyor. Okul bitti. Mehmet’in okulu bitti. Ayşe ‘Arkadaşım yok’ diyordu, ‘Kızım git dışarı, güneşe çık’ diyordum. Artık konut yok, aile yok, bebek yok, hiç kimse yok…”
8 yıldır annesini ve babasını göremediğini söyleyen Fediye Küçükboğa, “Sadece çocuklarım vardı. Bir arada geziyor, birlikte oturup oyun oynuyorduk” diye konuştu.
Abuzer Küçükboğa, “Allah bana acımadı, bari bu bayana acısaydı. Bebek yok. Hepsinin ortasında bir yaş vardı. Dördü de sezaryenle doğdu. Bir tanesi engelliydi. Tavan olduğu üzere düştü, şu taşların altında cansız kaldılar. Artık onlar için okul yok” dedi. Sonra, “Dördü bir dakikada öldü” diye birkaç kere tekrarladı…
Baba Küçükboğa, daha sonra telefonunun ekranındaki çocuğunun fotoğrafını gösterdi: “Bu Buyruk. O denli bir akıllıydı ki. Keşke ben ölseydim de onlara bir şey olmasaydı. Birbirinden akıllıydılar. Kimseye muhtaç olmasınlar diye konuta gelmiyordum, sabah akşam çalışıyordum, onlara bakmak için.”
Yaylakonak enkaza dönen konutların ortasında hayatını devam ettiren az bir nüfusa sahip yaslı bir belde artık. Bir anne de 3 yaşlarındaki kızının gerisinden koşturuyordu. Oyuncağı yerdeydi. Alıp ona verdim teselli etmeye çalışarak. Annesi, “Korkuyor, yıkılmış binalara bakıyor, ağlıyor ve korkuyor” dedi.