Melisa Vardal – Batu Kurnaz birinci solo albümü ile müzikseverlerin karşısına çıktı. Özgün stili ve modüllerindeki country esintisi ile dikkat çeken Kurnaz, “A Worried Mind” ile zihninin derinliklerine bir pencere açıyor. 10 yıldır üyesi olduğu müzik kümesi Sattas ile sahnelerden inmeye pek fırsat bulamayan Kurnaz; “Bu ağır tempolu hayatı kendim seçtim, fizikî olarak doğal ki yoruluyoruz ancak neticede mutlu yatıyorum, sabah memnun uyanıyorum. O yüzden gerisi kıymetli değil” kelamlarıyla müziğe olan tutkusunu özetliyor. Kurnaz’la bu tutkunun tüm ayrıntılarını, müzik hayatına attığı birinci adımları, albümünü ve müzik piyasasını konuştuk…
Müzik hayatınıza nasıl girdi, biraz bahsedebilir misiniz?
Çok düzgün müzik dinleyen bir aileden geliyorum. CD’lerin, plakların içinde büyümüş bir çocuk olarak çok kaçamadım yani. Bilhassa babamın ve amcamın büyük çekmeceleri vardı, açardım içinde bir sürü CD… Rock klasiklerinden eski pop klasiklerine kadar başıma nazaran seçerdim, sonraki gittiğinde öteki bir CD… Bu biçimde büyüdüğüm için hayatımda müzik kaçınılmaz oldu. Bir yerden sonra beni en çok etkileyen enstrümanın gitar olduğunu fark ettim, bunda Santana’nın tesiri oldu alışılmış, o dönem bayağı popülerdi.
Üniversiteye gittiğinizde ise farklı bir tarafa evrildiniz ve gazetecilik okudunuz. Müzik, gazetecilik akabinde tekrar müzik döngüsü nasıl gerçekleşti?
Aslında müzik okumak istiyordum, Bilgi Üniversitesi’nde müzik okumaya hak kazandım ama burs almadım. Ben de “Burssuz okumam, o kadar da değil” dedim, ki aslında Bilgi Üniversitesi’nin sonradan artan fiyatlarını öğrenince hakikat karar verdiğimi anladım. Müziği de esasen o denli ya da bu türlü bir halde yapıyordum. Sonra Yeditepe Üniversitesi’nde burslu olarak gazetecilik okudum. On seneye yakın muhabirlik yaptım şu an sizin yerinizde olmadığım için memnunum. Artık oradan alacağımı aldım, diye düşünüyorum. Bir seçim yapmak gerekiyordu zira ikisi birden yürümüyordu. Sabah beşte uçağa bin; yedide, sekizde in, ofise dön; akşam konsere gidip tekrar sabahın köründe hotel derken yorucu bir hâl almaya başlamıştı.
Kendinizi gitarist olarak değil müzik müellifi olarak nitelendiriyorsunuz. Pekala, müziklerinizi yazarken bu ilhamı nereden alıyorsunuz?
Bu biraz komik gelebilir tahminen ama… Hoş bir gün, hoş anılar ya da acılı bir gün, acılı anılar hepsi ilham oluyor, herkese olduğu üzere lakin benim en büyük ilhamım nasıl çalışıyor biliyor musunuz? Mesela otomobil beni almaya gelecek ve bir konsere gideceğiz. Hazırım, meskende eşyalarım hazır, bavulum hazır. Bekliyorum otomobilin gelmesini tahminen 15-20 dakika var, erkenden hazırlanmışım. İşte o on beş, yirmi dakika boş bekleme, hazır süreç üzere hissediyorum ve inanılmaz bir formda ilhamın coştuğu an oluyor. Bestelerimi en çok o anlarda yazmışımdır. Son dakikaya bırakmanın büyük gürültüsünün yansıması mı bilmiyorum artık. Bir şeyleri tetikliyor herhalde.
Albümünüz için “Çok tanınan ya da çağdaş bir iş değil. Ben yalnızca dinlemek istediğim şekilde besteler icra ettim” diyorsunuz. Müzik piyasası üretimi belirliyor, müddetler, enstrümanlar ona nazaran şekilleniyor ve olağan dinleyici kitlesi de o denli. Piyasaya karşın attığınız bu gözü pek adımı nasıl değerlendiriyorsunuz?
Dediğiniz çok hakikat. Müzisyenlik son beş-on yıl içerisinde bir TikTok görüntüsü ya da bir Instagram Reels’i uzunluğunda müzik yapmaya kadar düştü. Ben düştü, diye algılıyorum fakat doğal bunu sanatsal biçimde pahalandıran beşerler da var, onları küçümsüyor üzere olmak istemem. Ama benim büyüdüğüm, öğrendiğim müzik kültüründen çok aykırı bir yerde duruyor. Zira ben plaklarla büyüdüm ve onlarda plak müddetini doldurmak için doğaçlama sololar ve müzikal boşluklar olurdu. Bu türlü bir müzik kültüründen geldiğim için albümümdeki en kısa müzik üç buçuk dakika. Dediğim üzere ben dinlemek istediğim müziği yaptım aslında.
Çocuk tiyatrosu bestesi
Albümdeki kesimler ortasında sizin için ayrıcalıklı olan var mı, öyküsünü paylaşır mısınız?
Hepsini çocuğum üzere seviyorum. Yıllar içinde benimle birlikte gelmişler. Bunları sonunda bir albümde topladım. Albümün son müziği “Rain”de Gonca Feride Varol’la birlikte çalıştık. Albümde de klavyeleri çaldı ama “Rain”de onun tesiri çok farklı. “Rain” aslında benim bir tiyatro oyunu için yazdığım bir kesimin İngilizce hâli. Bir çocuk tiyatrosu bestelemiştim Bodrum’da. Onun kelamlarını İngilizceye çevirdim, biraz daha farklı aranje ettim. Sonra Gonca’ya “Bunu şöyle yapalım” diye fikirlerle geldim. O fikirleri alıp apayrı bir yere götürdü. Bu yüzden o sıyrılıyor ortalarından.