Berna Kılıç
5 Şubat’ı 6 Şubat’a bağlayan gecenin sabahıydı. Herkes derin ve rahat bir uyku çekeceğini düşünüyordu. İşlerini “Neyse, yarın hallederim” diyerek gözlerini kapattı tahminen de birçok insan… Bilemedik, kimse bilemezdi bu türlü bir sabaha uyanacağımızı…
“Önce sabah oldu sandım, annem tekrar benim uyanmam için ısrar ediyor diye düşündüm” demişti enkazda 10 saatten fazla kalan Hataylı bir arkadaşım…
“Gözlerimi açtığımda göğsümde inanılmaz bir baskı hissettim, güya tonlarca yük vardı üzerimde… Evet, bu defa sahiden vardı. Ölmekten değil de ölememekten korktum…” dedi.
Bense zelzele anına çığlıklar duyarak ve sarsıntıyı iliklerime kadar hissederek uyandım. Etrafa baktım anlamsızca…
Dedim ki: “Allah’ım ben nasıl bir hayaldeyim?”
Hazırlandık, tam kapıdan çıkarken kuzenim bayıldı, korkudan…
Ayakkabılar elimizde koşa koşa indik merdivenlerden…
Hızlıca indik aşağı…
Apartmandaki herkes soğuk olduğu için kapı holünde bekliyordu. Bayanın biri “Soğuk, çıkamayız dışarı” diye kimseyi çıkarmıyordu kapıdan…
Çığlık attım! “Ölmek mi istiyorsunuz siz” dedim. Bu türlü fikirsizce davranışlara tahammülüm kalmamıştı…
Evin tam karşısında etrafı açık üzeri kapalı bir toplanma alanı vardı. Apartmandaki herkesi oraya topladık…
Böyle bir anda, tehlike geçtikten çabucak sonra yapmanız gereken birinci şey toplanma alanına gitmek olmalı, aklınızda bu olsun ve öteki kimseyi dinlemeyin…
ENKAZDAN GERİDE KALANLAR, ACILAR İÇİNDE ÖĞRENDİKLERİMİZ
Vaziyetin farkında değildik, kimse ne olduğunu bilmiyordu. Yollar sıkış tıkış otomobil doluydu. Bir yerlerden bir yerlere yetişmeye çalışan yığınla insan Adana’yı terk etmeye başladı.
Acaba ailemizden birilerine bir şey olmuş muydu? Kendi sıhhatinin uygun olduğuna emin olduktan sonraki en sıkıntı süreçti bu…
Ailemden herkes uygundu, Türkiye’nin bu kadar büyük bir zelzele ve acıyla karşı karşıya olduğunu şimdi bilmiyorduk bu yüzden mutluyduk…
Saat ilerledikçe sarsıntının büyüklüğünü anlamaya başladık…
Seyhan Belediye Lideri geldi, röportaj yaptım. Üzerimde pijamalarımla, üşüyerek ve sırılsıklamdım.
Annemleri inançlı bölgede bırakıp enkaz haberlerini aldığımız bölgelere gitmek için yola çıktım…
Yolun yarısında taksiden indik ve oraya yürüyerek geçtik. Bu değerli bir detay zira acil araçların giriş çıkışını engellememeliydik.
Oradaki insanlara bir şeyler sormaya başladım. Hislerim bir düğme ile kapanmış üzereydi soruyor öğreniyor not alıyordum.
Orada çok şey öğrendim…
İlk öğrendiğim şey ise mutlaka acılı bir aileye onlar konuşmak istemedikçe yaklaşmamam gerektiğiydi…
Depremzedelerde travma yaratabilirdi, bu hassasiyet gazetecilik etiğiydi.
Uzaklaştım, çalışanları çektim.
Güvenli bölgeyi aşmadan, işlerine pürüz olmadan bir şeyler öğrendim.
Öyle alanlarda kaynak taraması yapmak çok güç, kimin hakikat söylediğini anlamak için onlarca bireyle konuşmak gerekiyordu. Kesin olmayan şeyleri toplumla paylaşmak da dezenformasyon olurdu. Bilhassa şu günlerde palavra yanlış bilgiler ile insanları yanıltmak toplumu endişe ve felakete sürükleyebilirdi.
Sahada öğrendim…
DEPREMDEN SONRAKİ ZAMANLAR
Deprem yıkıp geçmişti.
Türkiye, derin bir yasla kaplanmıştı.
Hatay, Kahramanmaraş, Gaziantep, Diyarbakır, Adana, Adıyaman ve zelzelesi hisseden başka kentler enkaz yığınıydı.
Bence beşerler en çok da geceleri korkuyor bu türlü zamanlarda…
İlk gün karanlık çöktü, bizim meskenimiz hasar aldığı için konuta giremedik. Zati hasar almasaydı da meskene giremeyecektik orası ayrı…
Dayımlar bizi meskeninde ağırlamaya başladılar o günden bugüne hala onlarla kalıyoruz.
İlk gün hepimiz sokakta ateşin başında sabahladık… Kimse hiçbir şey konuşmadı, vefat sessizliği dedikleri bir sessizlik vardı.
Uykusu gelenler ya otomobilde uyuyordu ya da garaja gidip uyuyordu, başkaları de nöbet tutuyordu.
“Deprem olursa ben sizi uyandırırım” nöbeti…
Sokaklar otomobilde uyuyan beşerlerle doluydu. Arabası olmayanlarsa bisiklet yolunda uyumaya başlamıştı
Sokak ortalarına kimse çadır yardımı yapmadı, kimse çorba içer misiniz diye sormadı…
Sokakta kalanlar için devlet yokluğuydu bu; daha gerçek bir tabirle devletin bizi yok sayışıydı…
Terk edilmiştik. Bizde çok büyük hasarlar yoktu fakat ya büyük kayıpları olanlar?
Sokak ortalarında yıkılan konutlarını izleyen, ailesine ulaşmaya çalışan beşerler nerede kaldı o gün? Ne yiyip ne içtiler? Neredeydi herkes? Neredeydi yetkililer?
Hepimize büyük bir özür borçlular.
Geçirmez, dindirmez acımızı ancak en azından bunu yapmalılar…
Hepimiz bu hususta da devletten umudumuzu kestik…
Derin ve ağır bir yas var içimizde…
Berna Kılıç