Gaziantep’in İslahiye ilçesinde 11 yıldır yaşayan Suriyeli Hasan Çetile, sarsıntıların akabinde yerleştiği çadırdan sonra konteyner için davet yaptı. Çetile, “6 tane çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. Öteki bir yol kalmadı bize. Bir şey istemiyoruz. Konteyner istiyoruz çocuklar için” dedi.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat zelzelelerinin en çok yıkıma neden olduğu yerlerden birisi olan Gaziantep’in İslahiye ilçesindeki depremzedelerin barınma sorunu hala sürüyor. Suriyeli bir küme göçmen aile de bir alanda kendilerine verilen 25 çadırda konaklıyor. Aileler ismine ANKA Haber Ajansı’na konuşan Hasan Çetile, 11 yıldır İslahiye’de yaşadıklarını söyledi. “Hem Türkiye insanına hem de Suriye insanına sarsıntı oldu” diyen Çetile, tek taleplerinin konteyner olduğunu lisana getirdi.
“YEMEK İÇİN KONTEYNERLERE GİDİYORUZ”
İnşaatlarda duvar emekçisi olarak çalıştığını belirten Çetile, zelzelenin akabinde çadır bulduklarını, ancak jandarma gruplarının ellerinden aldıklarını öne sürdü. Kendilerine daha sonra yeni çadır geldiğini de anlatan Çetile, konutlarının ağır hasarlı olduğunu söyledi. Çetile, “Bize diyorlar ki, ‘Evin ağır hasarlı. Senin burada ne işin var. Diğer bir ülkeye git’. Devlet, 15 bin lira takviye verdi. Ben 15 bin lirayı aldım. Yemek için konteynerlere gidiyoruz, orada yiyoruz. İftardan evvel veriyorlar. Ona da şükür yani” dedi.
“İSLAHİYE’DEN ÇIKIN DEMELERİ BİZE SIKINTI GELDİ”
Bulundukları alandaki 25 çadırda yaklaşık 150- 170 kişinin yaşadığını belirten Çetile, şunları söyledi:
“Burada tuvalet, banyo yoktur. Yanımızdaki market yardım ediyor. Orası açıyor; tuvalet, elektrik yardımı ediyor. Şükür olsun burada kimse bize karışmıyor. Bizden Suriyeli kimse konteyner almadı. ‘İslahiye’den çıkın’ demeleri bize güç geldi. Nereye çıkacağız, nereye gideceğiz? Benim kimliğim Antep’te. Annemin ve kardeşimin mesken üzerine yıkıldı. Kardeşim ameliyat oldu. Sarsıntının birinci günü Adana’ya götürdüm. Artık kabul etmiyorlar Adana’da, kimlik Antep’te diye. Orada ilaç vermediler. Sonra buraya mecbur geldim. 6 tane çocuğum var. En küçüğü 2, en büyüğü 12 yaşında. İnşallah güzel olacak yavaş yavaş. Diğer bir yol kalmadı bize. Konteyner istiyorum, diğer bir şey istemiyorum. Biz de burada 11 yıldır yaşıyoruz. Bir şey istemiyoruz. Konteyner istiyoruz çocuklar için.”