Kahramanmaraş’ta meydana gelen 7.7 ve 7.6 şiddetindeki zelzelelerde 10 vilayetimizde büyük yıkımlar meydana geldi. Arama ve kurtarma çalışmalarının devam ettiği kentlerde binlerce vatandaşımız hayatını kaybetti. 2019 yılında katıldığı Kim Milyoner Olmak İster? müsabakasında 1 milyon TL kazanarak başarısıyla isminden kelam ettiren Arda Ayten de zelzeleye konutunda yakalandı. Hatay İskenderun’da yaşayan genç isim, yaşadığı dehşet dolu anları anlattı.
“KOMŞUMUZUN YARDIMIYLA DOLABIN ALTINDAN ÇIKTIM”
Sosyal medya hesabından yaptığı paylaşımda sarsıntı esnasında ve sonrasında yaşadıklarını anlatan Arda Ayten, şu tabirleri kullandı: “Deprem anı… 04.00 civarı uyumaktaydım. Uyanmama az kalmış olmalıydı. Annemin her seferinde şiddeti artan ‘Arda, Arda?’ seslerine uyandım. Gözümü açar açmaz üzerime devrilmekte olan dolabın kapaklarını fark ettim. Kendimi müdafaaya çalışarak dolaba direndim. Annem kapının açıklığında bana seslenirken dolabın altına sıkışıp kalmıştım. Komşularımızdan biri yetişti, dolabı kaldırdılar ve gövdemi altından çıkarabildik. Üzerimize ne bulduysak giydik. Dışarı çıktık. Otomobille kenara çekip ne olduğunu anlamaya çalıştık. Önümde akın akın süregiden otomobil konvoyunu görünce aklım başıma gelmeye başladı. Sandığımızdan daha büyük bir şeydi bu.”
“SAYDIĞIM ÖLÜLERİ SÖYLEMEYE DİLİM VARMIYOR”
Depremin birinci gününde depremzedeler için harekete geçtiğini ve bir sıhhat grubu kurduklarını söyleyen Ayten, kelamlarına şöyle devam etti: “Olayları kestirmeye başlayınca bana gereksinim olacağını anladım. Annemi ve komşumuzu otomobilde bırakıp inançlı bir yer bulmalarını söyleyerek hastane acilinde onlardan ayrıldım. İçeri girdim. Resüsitasyon odasında süratlice bir grup kurduk. Gelen hastaları başımızdaki Yavuz ve Hasret hocaların eşliğinde değerlendirip yaşayıp yaşamadıklarını anlamaya çalışıyorduk. Bu lakin savaşlarda olacak bir ayrım noktasıydı. Dün ben nöbette iken hiç kimse bu resüsitasyon odasına düşmemişti. Meğer artık her gelen hastaya birinci müdahaleyi yapıyorduk. Ben kendimce ölüleri saydım. Söylemeye dilim varmıyor. Kimisini beşerli, kimisini üçerli sedyelerle taşıdık durduk. Saat 5 civarı girdiğim hastanede saat 15’e geliyordu.”
“İKİNCİ SARSINTIDA HASTANENİN TAVANINDAN BİR SÜRÜ ŞEY DÜŞTÜ”
“Stabillediğimiz bir hastayı MR’a götürme ve grafisini çekme ile görevlendirilmiştim. Alt katta iken bir sarsıntı daha oldu. Üzerimize tavandan bir sürü şey düştü. Hastayı inanca alıp beklemeye başladık. Acil servise döndüğümde ortalıkta kimse kalmamıştı. Hastaneyi tahliye etmeyi konuşuyorlardı çünkü ikinci sarsıntıda de hasar almıştı. Anneme ulaştım. Beni de almasını söyledim. Eczanelerin önünde buluştuk.”
“BAYAĞI BİR MÜDDET AĞLADIM”
“Nereye gideceğimize dair en ufak fikrimiz yokken üniversitenin yerleşkesinin içine hakikat sürmeye başladık. Etrafta kimse yoktu. Lakin ileride bir ateş yanıyordu. Kamelyaların altında beşerler bir ortaya gelmiş odun yığıntıları altında ateş yakarak bekliyorlardı. Yanlarına gittik. Bize ziyadesiyle âlâ davrandılar. Ben ağlamaya başladım. Bayağı bir müddet ağladım. Sonra ateşin etrafında bir mühlet daha oturduk. Kamelyanın etrafını brandalarla kapattılar etraftakiler.”
“ÇAM KOKUSUNDAN ZEHİRLENİP ŞUURUMU KAYBETTİM”
“Kendi çadırımızı yapmış olduk. Çam odununun zehirleyici kokusunu çekerek… Zira otomobile gidip yatmayı denedik lakin kar yağıyordu ve çok soğuktu. İçeride ısınmaya çalıştık. Bir yerden sonra şuurumu kaybettiğimi, zehirlendiğimi fark ettim. Annemi de alıp dışarı çıktık. Otomobille bir akaryakıt istasyonu bulmaya çabaladık. Hiç yakıtımız kalmamak üzereydi. Sabah 5.40 da girdiğimiz kuyruktan 8.50’de yarım depo akaryakıt alabilme kuralıyla çıktık. Not: bu ana kadar ne bir yardım takımı ne de bir acil müdahale takımı görmedim. Sokaklar enkaz altında ve bomboştu. Bu insafsızca yağan kar, hangi canlı vücudu tüm gece boyunca hayatta bırakırdı ki? Kimse gelmemişti, gelmeyecekti. Bunu aslında kapalı bir kabulle anlamıştık. Sessizce diğer devalar aramaya koyulduk.”
“AMBULANSLARIN BİRDEN FAZLA MEYYİT TAŞIYOR”
“Tüm bu süreç boyunca müşahedelerim şöyleydi; kimse yoktu, muhakkak bir vakit sonra yardım geleceğine dair umutlar da kırılmıştı. Sokaklardaki sessizlik, insanların çaresizliği ve göçük altındaki yerlerin etrafındaki feryatların ortasında insan zihni takılıp kalıyor. Oraya birileri yetişmeliydi. Birileri bu türlü bir durumun, hatta daha kötüsünün, ihtimali ile hazırlanmalıydı. Gördüm ki hiçbir hazırlık yoktu. Hastaneye gelen ambulansların birçok meyyit taşıyordu. Neden bu türlü yapıyorlardı anlamıyorum fakat hakikaten yardıma muhtaç birine müdahale etme talihimizi da azaltıyorlardı.”
“SÜPERMARKETİN HER YERİ TALAN EDİLMİŞTİ”
“Yağma denen şeyin nasıl bir şey olduğunu gördüm. Süpermarketlerin birinde her yer talan edilmişti. İnsanları suçlamıyorum. Yetkilileri suçluyorum. Beşerler kar ve kışın içinde hem depremzede hem de aç bırakıldıkları için. Haberleri izlemeye yetecek kadar erişime kavuştuğumda da medyanın haline bir kere daha acıdım. Tıpkı manzaraları gösterip durmaktan, hayal satmaktan ve artık nereden geldiyse o okudukları kağıt önündekileri okumaktan öbür hiçbir şey yapmıyorlardı. Kimse bizim sesimizi dinlemiyordu. Koskoca kentler enkazın altından seslerini duyurmaya çalışıyorlardı. Fakat seslerini duyan bir basın yoktu.”
