Gazeteci muharrir Hakkı Özdal, 6 Şubat zelzelelerinin bir afet ya da sarsıntı değil, “iktisadi ve politik katmanları bulunan, şartlarının oluşumu vakte yayılmış, durdurulması için yapılan davetlere kulak asılmamış bir katliam” olduğunu yazdı. Yaşananların bir kapitalist sömürü katliamı olduğunu söz eden Özdal, yıkım bölgelerinde yaşanan şiddet olaylarına da dikkat çekti, “İnsanları evvel vefata sonra derin asayiş problemlerine terk eden kapitalist devlet, bu asayişsizliğin kendisidir” diye yazdı.
Hakkı Özdal’ın Mavi Defter’de yayınlanan “Anadolu katliamı” başlıklı yazısının ilgili kısmı şöyle:
“Bu vahşetin esas müsebbibi, elbette, Türkiye’yi 20 yıldır ve bugün yönetmekte olan siyasal iktidar. Lakin sorumluluk silsilesi, tarihi ve aktörel açıdan çok daha katmanlı ve geniş… 12 Eylül’den sonra Türkiye’nin neoliberal kapitalist dönüşümünü yöneten, bu dönüşümün iktisadi, politik ve kültürel ihalelerini sırtlanan herkes yaşananlardan direkt sorumludur. Başta tekelci burjuvazi olmak üzere, sermaye sınıfının ’Batıcı’sı ve ‘İslamcı’sıyla tüm kesitleri; taşra iktisadının eşraf ve ağaları; tarikat, cemaat ve öteki dinbaz teşkilatların hacıağaları; bütün bunların uzantısı durumundaki asalak siyaset sınıfı ve sivil-asker bürokrasinin tüm yönetici kadrosu, yüzbinlerce Anadolu beşerinin kanını döken, canını alan, milyonlarcasını bir dehşetin içinde sahipsiz bırakan bu katliamın cürüm ortağıdır.
Bugün şahsen bu bölümlerin halka dayanışma ve birlik daveti yapması ikiyüzlülükten öbür, bir de kabahat örtbası faaliyetidir. Türkiye halkı, kendisine dayatılmış bütün yapay ayrımları tereddütsüz biçimde aşmış olarak dayanışma gösterdi. Bu mevzuda kimsenin tavsiyesine, kibirli dürtüklemesine gereksinimi yok. Hiçbir vakit da olmadı. Halkın, başına gelen felaketi anlamak için yardıma muhtaçlığı yok. Türkiye halkının artık, içine itildiği bu yıkımın tüm sorumlularından kurtulmaya ve ülkenin ve toplumun yine inşası için örgütlenmeye muhtaçlığı var.
Yıkımın gerçekleştiği coğrafya, milletlerarası sermayenin, yerli tekelci burjuvazinin ve ‘Anadolu sermayesi’ üzere isabetsiz bir sözle de isimlendirilen dinbaz burjuva katmanların el birliğiyle sürdükleri bir sömürü tarlasıdır. Maraş’ta iplik kesimi, ortalarında örneğin IKEA’nın da bulunduğu memleketler arası monopollerin tedarik merkezlerinden biridir. Antep ve Urfa dokuma kesiminin ucuz emek ile ‘rekabet avantajı’ sağladığı, onbinlerce personelin pandemide, 2022 kışında olduğu üzere kar kenti teslim almışken ve azgın pahalılık şartlarında cepheye sürülür üzere işliklere sürüldüğü, sendikanın, en küçük toplumsal ve iktisadi dayanışmanın bile ‘terör’ ile ilişkilendirildiği emek cehennemi kentlerdir. Tütün üreticisi köylülerin geçim imkanlarının, memleketler arası sigara monopollerinin stratejik çıkarları ve özelleştirme siyasetleri kapsamında, kimi vakit jandarma sopasına varan sistemlerle tasfiye edildiği, ‘milli gelir’den aldığı binde 3’lük zavallı hisseyle, işsizliğe ve çaresizliğe terk edilmiş Adıyaman bir fakirler kentidir. “Mesleki eğitim” ismi altında (devletin MESEM markasıyla kurumsallaştırdığı) çocuk personel sömürüsünün merkez üsleri, zelzelenin de merkez üsleridir. Okullarından koparılarak, aylık 1.200 lira fiyatla ‘ihracatçı’ endüstrinin siperlerine sürülen çocuklar, kendilerine ve ailelerine reva görülen konutlarda yakalanmıştır sarsıntıya. Maraş’ın, Antep’in, Adıyaman’ın, Hatay’ın, Malatya’nın ve öteki kentlerin derme çatma binalarında yaşayan işçiler, kapitalist üretim münasebetlerinin bir girdi kalemi üzere istiflendikleri bu çürük binalarda mevte terk edilmiştir. Öğretmenler, hemşireler, hekimler, mühendisler, bütün meslek sahipleri ve küçük memurlar, kendilerine süslü sözlerle satılan ya da kiralanan mesken görünümlü tabutlarda; demirden, betondan çalan hain müteahhitlerin yarar hırslarında ezilerek mevte sürülmüştür.
6 Şubat’ta Anadolu’nun güney ve doğu kentlerinde yaşanan katliam, bu taraflarıyla bir kapitalist sömürü katliamıdır. Üstte sıralanan hata ortaklarının paydaşlık masası bu sömürünün kendisidir. Sarsıntıdan çabucak sonra, kimi vakit bir serzeniş olarak söylenen “devlet nerede” sorusuna tam da bu masanın ortasından karşılık vermek gerekiyor tahminen: Devlet yok değil, Türkiye’nin kapitalist devleti artık budur, bundan ibarettir. İhale ve imtiyaz dağıtacak, paranın deveranını, sömürünün tertibini ve mevzuatını üstlenecek, fakat yatak odalarına gömülen yorgun işçilerden hayatta kalanlara kurtarma takımı gönderemeyecek bir devlet. İhale saçan, kârları garantileyen ve bu sömürü sisteminin devam için gerekli siyasal-sosyal ‘güvenliği’ cebren sağlayan bir devlet. Rejimin bağlantı başkanlığı ismi takılmış propaganda ofisinin sarsıntıdan çabucak sonra yaptığı ihbar app’i, Erdoğan’ın tüm konuşmalarındaki açık tehditler, satılık ve asalak medya kâtiplerinin yazıları ve kelamları bu cebrin, bu şiddetin araçları.
Ama bugün, ülkemizin ve her birimizin içinde bulunduğu yıkım, bu şiddet araçlarıyla vehmedilen gücün nasıl da kâğıttan olduğunu gösteren bir ışımaya da sahiptir. Türkiye, merkez siyasetin çelişkileri düzleminde değil, tarihî olarak bir dönüm noktasında bugün sahiden. Klişe tabirle söylersek ‘dipteyiz’ –ve– ya bu tabandan çıkacağız ya da aktörleri değişse bile o tabanda kalacağız. Bugün Türkiye toplumuyla sermaye diktatörlüğünün nizamı ortasındaki ölümcül çelişkinin, enkazlar, yüzbinlerce kayıplar, yok olan kentler ve tarihsel-sosyal varlıklar ile göründüğü bir andayız. Bu çelişkileri esasen siyasal partiler, resmi ya da ‘sivil’ kurumlar değil, sınıf çelişkileri ve gayretinin objektif şartları belirliyor. Devlet aygıtına da onun olağan ya da harika durumlardaki işlevlerine da istikamet veren sınıf savaşıdır. Türkiye, beşeri, doğal ve hatta tarihî varlığının, sermayenin kısa vadeli çıkarları uğruna ateşe atıldığı, ancak o ateşin de bütün çatıyı sardığı bir noktada. Buradaki seçeneklerimiz, sermayenin farklı fraksiyonlarının rakip projelerinden ibaret değildir.
Başta sarsıntı bölgesindeki yurttaşlar olmak üzere toplumun genelinde bu yıkıma karşı ortaya çıkan öfkenin hakikat maksatlardan sapmasına ve bir ‘asayiş sorunu’ görünümüne bürünmesine yol açan şiddet imgeleri ülkemizin önündeki telaş verici bir öbür görüntü oluşturuyor. Neredeyse bir özel şirketler temsilcileri topluluğundan oluşan neoliberal Saray kabinesinin imdadına neofaşist kışkırtıcılar koşuyor. Yıkım bölgelerindeki asayiş problemlerinin travmatik bir seyir alması, en çok yıkımdan sorumlu olanların işine geliyor. İnsanları evvel vefata sonra derin asayiş sıkıntılarına terk eden kapitalist devlet, bu asayişsizliğin kendisidir.” (HABER MERKEZİ)