İktidar ne kadar göz boyamaya çalışırsa çalışsın Türkiye’de çok şiddetli bir değişim rüzgarı esiyor.
Bu durum, yıllarca AK Parti’yi desteklemiş esnafın halinden aşikâr.
Taksici belediye liderine bağırıyor:
“Seni oraya ben oturttum.”
Bunun manası “seni oraya ben oturttum, oradan kaldırmasını da bilirim”den öteki bir şey değil.
Bir öteki esnaf kebapçı dükkânına pankart asıyor:
“Elektrik faturası 44 bin lira. Kapatıyoruz. Allah belanızı versin.”
Her iki olaya da polis anında müdahale ediyor.
Taksici susturuluyor, kebap dükkânının önündeki pankart indiriliyor.
Soruşturma açılıyor.
İktidarı eleştirirseniz soruşturma hazır.
Ancak bıçak kemiğe dayandığı için reaksiyonlar devam ediyor.
Bir öbür nakliye esnafı bağırıyor:
“Çocuğumun rızkını ben niçin mazota yatırıyorum?”
Bu soruların tek cevabı var.
İktidarın tercihi.
İktidar halkı değil, yarattığı bir avuç zengini tercih etti.
Bu tercihin AK Parti’yi destekleyenler tarafından anlaşılması vakit aldı.
Ta ki mazot 30 lira oluncaya kadar.
Akaryakıta bir yıl içinde yüzde 390 oranında artırım yapılıncaya kadar.
Akaryakıttan alınan KDV ve ÖTV her seferinde artırılıncaya kadar.
Ev ve kira fiyatları yüzde 300’lere varan oranda artıncaya kadar.
İktidar kendisini ve etrafını güçlü etmeyi tercih etti.
Bu tercihinde de ısrar ediyor.
Hazine kaynakları 5-10 şirkete bağlandı.
10 yıl, 20 yıl, 30 yıl, 42 yıl döviz garantili ihalelerle.
İngiliz mahkemelerinin bir sonraki iktidardan söke söke tahsil edecekleri biçimde.
Bununla gurur duyan edayla.
“Biz iktidardan gitsek bile yandaşlarımıza bu parayı ödemek zorundasınız, yoksa sizden söke söke alırlar” diyen bir devlet telaffuzuyla.
Bu devlet idaresi anlayışına önemli bir itiraz var.
İşçide, memurda, emeklide, emekli olamayanda, esnafta.
TÜSİAD’da bile.
Bıçak kemiğe dayandı.
Ülkeyi bu hale getirmiş bir iktidarın olağan kurallar altında seçim kazanması mümkün değil.
Muhalefetin ve seçmenin uyanık olması, oyuna gelmemesi, esen değişim rüzgarının hakkını vermesi gerekiyor.