Cumhuriyet muharriri Işıl Özgentürk, adil yargılanma talebi için vefat orucu başlatan Çağdaş Hukukçular Derneği (ÇHD) üyesi avukat Ebru Timtik’in mevt orucunun 238. gününde 27 Ağustos 2020’de hayatını yitirdiğini hatırlatarak, “Ölüm orucunda Biliyorum, adaletin yaptığı çok büyük bir haksızlık. Lakin mevt kutsanılacak bir şey değildir! ‘Ebru Timtik ölümsüzdür!’ diye haykırmak bize ne kazandırıyor? Ölüp giden bir kız kardeşin yiten sevincini, inancını hatırlatmaktan başka!” kanısını lisana getirdi. Özgentürk, “Ölüm oruçlarına hayır!” davetini yaptı.
“Yazacaklarım için beni linç edenler çıkacaktır. Neyse ki ben linçe alışık, bu hususta bağışıklık kazanmış biriyim, öyleyse hayli vakittir içimde büyüttüğüm bir acıyı sizlerle paylaşmak istiyorum” diyen Özgentürk yazısında, “Evet, elimiz kolumuz bağlı. Çaresiziz! Zira vefat oruçları içinde bulunduğumuz çaresizliğe ne yazık ki tahlil değil. İşte ben bunu söylüyorum. Vefat oruçları birinci defa İrlanda hapishanelerinde İngiliz hükümetine karşı başlatıldı. 20. yüzyılın son çeyreğinde ölenler oldu, eleştirenler oldu, insan hakları açısından çok tartışıldı, çok tesirli sinemaları de yapıldı. Evet, bunlar birer destan lakin 21. yüzyıldayız. Dünya değişti ve yaşadığımız bu kaos ortamında artık vefat oruçlarının hiçbir tesiri yok!” tabirini kullandı.
Özgentürk şunları kaydetti:
“Evet, Aytaç Ünsal tahliye edildi fakat vefat orucu insan vücuduna yalnızca mevti getirmiyor. Ne vakit birilerinin mevt orucuna yattığını duysam benim aklıma yıllar evvel, F tipi ceza meskenlerini protesto için vefat orucuna yatanların birlikte yaşadıkları Aksaray’daki bir mesken geliyor. Kimi gözü kör olmak üzereydi, kimi sessizce yalnızca tavana bakıyordu, kiminin Wernicke-Korsakoff hastalığı tüm anıları silmişti. Gencecik bir çocuğun üç dakikada bir asker selamı verip, cılız bir sesle “Günlerin bugün getirdiği baskı zulüm ve kandır fakat bu bu türlü gitmez” dedikten sonra başını ellerinin ortasına alıp ağlamaya başladığını ve herkesten özür dileyerek koşarak yan odaya geçmesini unutamam. Vefat orucu sonucu hayatını yitiren Sevgi Erdoğan’ın küçücük kalan vücudunu örten kara saçlarını ve vefat konutuna birlikte gittiğimiz hekim arkadaşıma “Ben yaşayacağım değil mi” diye sormasını da unutamam.
Biliyorum, adaletin yaptığı çok büyük bir haksızlık. Lakin mevt kutsanılacak bir şey değildir! “Ebru Timtik ölümsüzdür!” diye haykırmak bize ne kazandırıyor? Ölüp giden bir kız kardeşin yiten sevincini, inancını hatırlatmaktan başka!”