Birlik olmadan kazanmamız mümkün değil ne bir köyde ne de bir ülkede…
Birlik olmak birebir olmak manasına gelmiyor.
Çünkü hiçbirimiz oburuyla tıpatıp tıpkı değiliz.
Aynı olduğumuz bir dünyanın ne kadar sıkıcı olduğunu anlamak için birbirine benzeyen milyarlarca robotu hayal etmeniz bile kâfi.
Birlik olmak ütopik bir fikir üzere geliyor.
Çünkü birlik senin ya da benim fikirlerimde birleşmek değil.
Farklılıklarımızın birlik olmamızı engelleyecek kısımlarını törpülesek ziyadesiyle kâfi.
Bazı çizgilerin yan yana olması mümkün bile değil. O kesişen çizgiler derin çizikler açıyor, kan akmasına sebep oluyor.
Toplum olmak kişisel hayatlarımızdan ve ömür tercihlerimizden bir kısmından fedakârlık manasına geliyor ancak hiç fedakârlık olmadan bir toplum inşası mümkün değil ki.
Çarpık inşaatla, materyalden çalmayla ne bir köyden ne de bir ulustan bahsedebiliriz.
Kendim üzere olmayanın kendi üzere olmasına olabildiğince müsaade verecek bir sistem olabilir birlik.
Mesela isteyen taşa isteyen Allah’a tapar.
Ya da isteyen tapınmayı yanlış görür ve bir ilahi gücün varlığına bile inanmaz.
İsteyen “La İlahe İllallah” der isteyen “Bence İlah yok” der.
Var diyen var etmiyor yok diyen yok etsin.
İsteyen istediği üzere içinde olan taraflarca istenmiş ve aklı yerinde olan bir bağlantıya girer.
İsteyen erkek bir erkeği sever, isteyen bayan bir öbür bayanı sever.
İsteyen kendinden yaşlı birine isteyen kendinden genç birine âşık olur.
Sevgiden, aşktan ne ziyan gelir yahu. Diğer birini sevsen, taşı sevsen, bir ağaca âşık olsan ne ziyan.
İsteyen başını açar, isteyen bacağını… İsteyen vücudunu örter isteyen üşüdüğünde üstünü.
İsteyen fikrini sunar, isteyen küfrünü eder adil bir mahkemede tazminatıyla…
Birlik olalım insanların en az rahatsız oldukları yaşamlarda…
Düşünceleri taşıyan vücutları hapsetmeyelim mesela…
Ne “Minareler süngümüz” diyeni ne de “Din afyondur” diyeni.
Önümüz kış, kaç kişi donacak ya da kaç kişi yanacak bilmiyorum ancak bu kışın hepimizin aklına başına getirmesini diliyorum.
Çünkü çok sıkıldım tüm bu nefretten.
Linkedln