◊ Öncelikle tebrik ederim, 76’ncı Cannes Sinema Festivali’nde ‘Palme d’Or Ödülü’nü kazandınız. Neler söyleyeceksiniz?
– Burası üvey annem Anne Douglas ile babamın tanıştığı yer… Anne, 63 yıldır üvey annemdi, bu yüzden ona çok yakındım ve onu çok seviyordum. O, Fransız bir reklamcıydı ve 50’lerde George Gravan’la birlikte bu şenlik için çalıştı. 10-11 yaşımdayken Cannes Şenliği ile ilgili o öyküleri hatırlıyorum. Aslında birkaç kere gelip ziyaret de ettim. Gittiğim tüm farklı şenlikler ortasında Cannes açıkça kendi başına bir sınıf oldu. Sinema yapımcılarının sevinci ve sevgisi bu şenliği yönlendirdi. Pek çok sinema şenliğinde ya Amerikan aykırılığı var ya da yalnızca Amerikan sinemaları üstün tutuluyor. Burada bu ayrıma kimse sahip değil, yalnızca sevinç hissediyorum. Tıpkı halde, hepimizi bir ortaya getiren bir alan olmasına bayılıyorum. Burada herkesin sinema keyfi var. Bu yüzden, Cannes’ın her vakit arkadaş canlısı, destekleyici ve âlâ bir ruh hali içinde olduğunu düşünüyorum.
CANNES’DA ASLA REKABET HİSSETMEDİM
◊ Cannes Sinema Festivali’nde birinci olarak 44 yıl evvelki sinemanızla yer aldınız. Daha sonra birçok sinemanızla şenlikte uzunluk gösterdiniz. Cannes Sinema Şenliği sizin için ne tabir ediyor?
– Buraya her geldiğimde, tüm prömiyerlerimizden keyif aldım. Her vakit farklıydılar. “The China Syndrome”da Jack Lemmon o yıl, en âlâ erkek oyuncu kısmında ‘Palme d’Or’ kazandı. Bu büyük bir tesir bıraktı. Cannes’da asla rekabet hissetmedim, yalnızca sinemanın sahiden sevincini hissettim. Ve hangi ülkeden gelirseniz gelin beşerler burada keyifli. Siyaset burada minimumda kalma eğilimindedir. Birleşmiş Milletler’in eski bir destekçisi olarak bu benim için değerli zira dünyanın nasıl bölündüğü ve muhtemelen nasıl daha fazla bir ortaya gelmemiz gerektiği konusunda memnun değilim.
BAŞARININ SIRRI DÜZGÜN MALZEME
◊ Palme d’Or sahibi seçkin sanatkarlar listesine girdiniz. Mesleğinize dönüp baktığınızda nasıl hissediyorsunuz?
– Bir beyzbol terimi kullanırsam, güzel bir vuruş ortalamam olduğunu hissediyorum. Hepsinin ‘home run’ falan olduğunu söyleyemem lakin çok fazla düzgün vuruşum var. Daha evvel de söyledim, sevdiğim fakat kimsenin izlemediği sinemalarım de var. Lakin genel olarak, hepsiyle çok gurur duyuyorum.
◊ Pek çok yeni oyuncu, direktör ve müellife, sizin yakaladığınız çeşitte bir muvaffakiyete ulaşmalarına yardımcı olmak için hangi hayat dersini verebilirsiniz?
– Her şey materyalde. Materyalle başlar, materyalle biter. Düzgün bir fikir değil, güzel bir senaryo değerlidir. Zira güzel bir senaryonuz varsa, yeteneği çeker, ona yetenek getirir. Hem babam Kirk Douglas’dan hem de Karl Malden’dan aldığım birinci ders bu. Mümkün olan en yeterli oyuncularla çevrili olmak istiyorum. Paul Newman bunu çok yaptı. Etrafında en yeterli oyunculara sahip olmak istiyordu. Sahnede olmaktan tasa duymuyordu. Modül onlardaysa, bırak gitsinler. “Temel İçgüdü”yü çekerken, Sharon Stone’un mükemmel ve bu rolde olağanüstü olduğu açıktı. Bence sorun, gerecin âlâ olduğundan emin olmak ve kendi rolünüz için çok fazla endişelenmemekten geçiyor. Zira şayet yeterli bir materyalse, güzel insanları çekecektir. Öbür bir şey de kendinizi mümkün olan en yeterli beşerlerle çevreleme ruhunu yakalamaya çalışın. Zayıflatmaya yahut uzaklaştırmaya çalışmayın. Onlara yardım edin, destekleyin. Onları cesaretlendirin, onlara yardım edin, dayanak verin, rahatlamalarını sağlayın. Bu yüzden, yeni sloganım “Ahmaklara hayır” oldu.
Babam o kadar da berbat biri değilmiş diye düşündüm
◊ Ünlü bir babayla büyümek her vakit kolay olmamıştır sanırım… Başarılı bir aktörün oğlu olmak kendi yolunuzu çizerken sizi nasıl etkiledi?
– Başlangıçta aşikâr bir kırgınlık vardı. Daima çalışıyordu ve hakikaten ailesine ayıracak çok vakti yoktu. Sanırım kendi aileme sahip olacak ve biraz daha uygun anlayacak yaşa gelene kadar buna içerlemiştim. Sonra “O kadar da makus biri değilmiş” diye düşündüm. Lakin ikinci jenerasyon olmanın avantajları var. Epey sıra dışı bir adamdı. Sonra hayatının ilerleyen devirlerinde değişti ve çok çok yakın bir alakamız oldu. Kendimi çok lakin çok şanslı hissettim.
◊ Hiç babanızın çektiği sinemalardan tekrar yapmak istediğiniz oldu mu?
– Bu şahane bir soru. Van Gogh’u canlandırdığı “Lust for Life” olabilir mesela. Çok yeterliydi lakin bir yandan da dokunması sıkıntı bir sinema… Açıkçası çekilmiş sinemaları tekrar yapmakla ilgili net bir planım yok. Daha çok yepyeni şeyler düşünmeye çalışmak istiyorum.
Oyunculuk çocuklarıma büyükbabalarının vasiyeti
◊ Çocuklarınızın sizin müsaadeden gitmesiyle ilgili neler söyleyeceksiniz?
– Üç çocuğum da oyuncu olmak istiyor. Kızım şu an üniversite okuyor ancak onun da hayali oyunculuk… Bu bence çok yakın oldukları büyükbabalarının gerçek bir vasiyetiydi. Babamla sanırım birlikte 160’tan fazla sinema çektik. Bu olağanüstü bir varoluş… İkinci kuşak olmak işin ne kadar sıkıntı olduğunu anlamanıza hakikaten yardımcı oluyor. Her şey imza ve güneş gözlüğü değil. Bu nitekim çok güç bir iş ve projeleri tamamlamak için gereken müddet açısından bir maraton zihniyetine gereksiniminiz var.
◊ Eşiniz Catherine Zeta-Jones ile sizi hiç kamera önünde görebilecek miyiz?
– Bir vakitler kamera önündeydik. “Trafik” sinemasının farklı kısımlarında yer aldık. Bunu yaptığında Carys’e gebeydi. Tekrar bunu yaşayacak bir şeyler bulmalıyız. “Güllerin Savaşı”nın yine çevrimi olabilir.