365. gün geldi çattı. Bu o denli bir gün ki ne her ayın birinci cumasına benziyor ne birinci gününe ne de öteki bir güne. Güya gaipten haber almışız üzere o gün geldiğinde hepimiz dilek ve isteklerimizi ilgili makama ulaştırmak ismine durmaksızın içerik üretiyoruz:
Yeni yıldan ne bekliyorum?
Yeni yıl bana neler getirsin?
Yeni yılda neler gerçekleşsin?
Yeni yıldan umutlu muyum?
Bütün odağımız gelecekte… Geleceği en çok düşündüğümüz, hayal ettiğimiz ve onu domine edebileceğimize inandığımız günlerin içindeyiz. Umutla ümitsizlik, inançla inançsızlık, karamsarlıkla iyimserliğin iç içe geçtiği günler…
Dileklerimizden kâğıt gemiler yapıp vakit ırmağına bırakırken geleceği, vakti ve hayatı düşünmeden edemedim.
Birtakım genel kanılar…
Dilemek, istemek, niyet etmek, dilek etmek… Her biri bizden bir aksiyon bekler, her birinde “birinden istenen bir şey” vardır. Bu kavramlar hayatla bizi karşı karşıya getirirler. Hayatın kendini dev bir alışveriş merkezi üzere konumlamışlardır. Mağazalar ışıl ışıl ve şıkır şıkırlardır lakin aradığımız şey kalmamıştır, artık üretilmeyecektir, gerisi gelmeyecektir, bizim paramız yoktur, paramız varsa beğendiğimiz şeylerin vücudu yoktur, vücudu varsa bizde hoş durmamıştır falan filan. Bir şey aramaktayızdır, “işte bu” diyeceğimiz bir şeylerle müsabaka ümidiyle bakınmaktayızdır. Tüm bu şeyler bize, bizden daha büyük bir şeyle karşı karşıyaymışız hissi verir. Hakikaten genel kanı da budur.
Hayat o şeyi bize verecek mi vermeyecek mi? O şey, olacak mı olmayacak mı?
Almak, vermek. Hareketler. Kurgusal detaylar…
Umut. Ümitsizlik. Hayal. Hayal kırıklığı. Bir yandan da vakit işlemekte tik tak tik tak tik tak…
Bir Dileğin Anatomisi
Dilek: İsteyen->Olay Örgüsü-Süreç->Memnun Son
Efendim, dilek ve isteklerin pek birden fazla tam olarak şu ortadaki yerde takılır. Olay örgüsü, yani süreç. Gerçekten biz faniler de daha isterken bile birden fazla vakit onca parametrenin ince ince bir ortaya getirilip yeni gerçekliğin oluşacağına ihtimal vermeyiz. Vermeyiz de işte o ilahi dokunuşa da açığızdır. Oraya olan inancımız, isteklerimizle aramızdaki zamk üzeredir.
Öte yandan vakit da işin içindedir. Dilek, niyet ve isteklerin ana dinamiklerinden biri de hissedilen vakittir çünkü McTaggart’ın dediği üzeredir, “Gerçeklik, varlıkla örtüşmelidir.”
Nihayetinde gelecek dediğimiz şey esasen vaktin temel kesimleri içinde en heyecan verici olanı. Nedir vaktin kesimleri: geçmiş, artık, gelecek. Geçmiş bildiklerimizdir, artık tecrübe anı, gelecek de olasılıklar yani belirsizlik. Bu belirsizlik sebebiyle de iyiyi düşünmeye de açık, kötüyü düşünmeye de.
Böyle baktığımızda, güya bir hakikat kesimine sıkıştırılmış üzeredir vakit. Dileğin dillendirildiği 365. gün başlar ve dahi lineer, ileri akıcı, birbirine eklenen modüllerden mamuldür; bir de sonu vardır. 365 gün sonra bitecektir.
Zamanın Tabiatı Nasıldır?
Aristo’nun şahane bir sorusu var, “Zamanın tabiatı nasıldır?” Ne kusursuz bir soru. Vaktin tabiatı nasıldır sahi? Ve biz, vaktin içinde hareket edebilir miyiz? İleri ve geri, yatay ve dikey, düz ve bükümlü. Vaktin tabiatını kendi tabiatımıza indirgeyemeyiz. Vaktin tamamı, her şeyi kapsayan dev bir hafıza olamaz mı? Hayat olayları, o dilekler, dilekler, niyetler… Sizce vakit, “bu mümkün, bu değil” diyebilen bir şey mi? Sizce isteklerimizi bize biri, bir şey mi veriyor yoksa onlar zaten mi oluşuyor? Aziz oyun kurucu, işleri manuelden çıkarıp ilahi bir interaktif otomasyon sistemi oluşturmuş mudur? Her an her şey değişime açık mıdır yoksa “buraya ne yazıldıysa o mudur?” Kısa çubuğu mu çekmişizdir, kutumuzdan büyük mü çıkacaktır, en hoş günlerimiz şimdi yaşamadıklarımız mıdır yoksa bizler kara kuzular mıyız? Hepsi muamma, çok muamma…
Üreyen Yaşam
Hepimiz biliyoruz ki hakikatin çok azına vakıfız. Ve realitenin düzeneğini da manyetizmasını da şimdi çözemedik. Aslında bakarsanız pervaneler üzere dönenip duruyoruz şu dünyanın içinde. Bir şeyleri açıklayabilmek, anlaşılır kılmak, fikslemek, ortak akıl inşa etmek falan. Üstelik isteklerimiz konusunda da başımız çok karışık. Bu mevzuyla ilgili sayısız teori var. Hepsini vakti vaktinde duyduk, uyguladık. Dilek, istek ve niyet teorilerinin getirdiği metotların kimi çalıştı kimi çalışmadı. Hasebiyle elimizde, bu budur, diyebileceğimiz hiçbir şey yok. Gelecek hâlâ her türlü spekülasyona açık…
Gelecekten Beğenilen Bir Fragman Almak Nasıl Olurdu?
Ancak farklı şeyler de olmaya devam ediyor. Geçtiğimiz haftalarda Jungien Koç ve FLP Türkiye Temsilcisi Master Trainer Şebnem Toker’in Türkiye’yle buluşturduğu FLP-Gelecek Hayatı Programlama Uygulaması’nı deneyimledim. Bu teknik sahiden çok lakin çok değişikti. Dilekler dilemenin, niyetlere girmenin, hareket planları yapmanın ve hayatımızda bir şeyleri yine organize etmenin çok ötesindeydi. FLP’de evvel gelecekte hangi vakte erişmek istediğinize karar veriyorsunuz. Bu bir yıl, iki yıl, beş yıl ya da on yıl sonrası olabilir. Hatta sonraki sonraki sonraki ve sonraki hayatınız da olabilir. Bu kararın akabinde, derin meditasyon süreci başlıyor. Uygulayıcı eşliğinde yönlendirmeli bir derin meditasyon yapıyorsunuz. Ve sonrasında bir gelecek vizyonunun içinde buluyorsunuz kendinizi. Meditatif bir halde seyrettiğiniz ya da kendinizi içinde bulduğunuz gelecekten bir realite, size açılan bir portaldan kendinizi izlettiriyor size. Çok çılgınca değil mi? Bence değil. Zira bu türlü şeylere inanıyorum. Siz inanmayabilirsiniz elbette.
Kendi alternatif gelecek vizyonlarımı anlatmayacağım lakin meditasyonlar esnasında fark ettiğim bir şeyden kelam edeceğim. Kendi sonraki yıllarımı ya da öte yaşamlarımı görebilince (gerçek ya da değil) bir anda içimde orijinal bir bilgi aydınlandı. Güya her şey fakat her şey, toplu halde vardı. Vardı ve ona erişimimiz sonluydu yalnızca. Bunu tahminen Levhi Mahfuz’la açıklayabiliriz. Bu bilgi ne işimize yarayacak derseniz şöyle: Hepimizin hayatları inanılmaz bir potansiyeli içinde barındırıyor hatta o potansiyeli üretiyor. Her birimiz birbirimizi etkiliyoruz ve etkileşim durmaksızın yepisyeni olasılıklar üretiyor ki bu üreyenler de potansiyeli genişlettikçe genişletiyor. Bu sonsuz potansiyel, vaktin hafızasına kaydediliyor. Sonsuzluğun kaydı anbean tutuluyor, saklanıyor…
Sadece bunu fark etmek bile bir şeyler istemek yerine kendimizi maceralara açık hale getirmemize yardım edebilir. Neler olabilir, sahiden bilmiyoruz ve bilemiyoruz lakin hayattaki potansiyeli kavrayabiliriz. Kendi hayatımızın potansiyelini ve zati var olan yaratım gücünü kavrayabiliriz.
Dünya dediğimiz yer tecrübenin merkezidir. Maddi, somut, sayılabilir, ölçülebilir alem. Biz de fani vücutlar. Bir metabolizmanın, kimyanın, fizikî koşulların sonlandırması içinde sonsuz olanı kavramaya çalışıyoruz. Steven Johnson bu garipliği “Düşünülebilir kılınmış sonsuzluk” biçiminde tabir eder. Eh, sonsuzluğu kavrayamayız lakin kavrayabileceğimiz bir sonsuzluk tarifi yapabiliriz. Bir biçimde kavrayarak ve açıklayarak, bilinmezliğe tahammülü olmayan varlık telaşımızı bir nebze olsun sakinleştirebiliriz.
Böylece sonsuzluğun ışığını geleceğe yanlışsız yöneltiriz. Onu kavranabilir ve ölçülebilir kılmak ismine vakitle hudutlar, vakti da kadrana, akışı akrep ve yelkovana, anları saniyelere, dakikalara, saatlere hisse ederiz. Meğer gerçek, çok daha fazlasıdır; çok daha fazlası.
Bu yıl yeni bir şey yapmaya ne dersiniz?
Diyorum ki bu yıl dilek dilemeyelim. Bunun yerine kendimize, hayatımızın ve hayatın içindeki potansiyeli gördüğümüz küçük pencereler, vakit yarıkları açalım. Özgürce, yargısız, imkânı ve imkânsızlığı düşünmeden. Gözlerimi kapadığımda nelerin aslında mümkün olduğunu görüyorum? Mümkün olan onca şeyi görebiliyor muyum? Mümkünlerin nasıl mümkün olduğunun farkında mıyım? Her şey mümkün olabilseydi, benim için ne mümkün olurdu?
Kendi mümkünlerinizi bir düşünmeye davet ediyorum sizi:
5 yıl sonra nerede olmak mümkün?
10 yıl sonra ne yapmak mümkün?
Tüm anların, geçmişin, geleceğin ve şimdinin bir ortada ve burada olduğu kabulüyle vaktin sonsuz hafızasından bir kart çekmek denemeye bedel bir çılgınlık değil mi? Geleceğe arzuhal bildirmek yok, dilek dilemek yok, niyet etmek yok… Yalnızca biz göz atmak var.
Özel bir şey yapmanıza gerek yok. Bu gerçeği düşünün kâfi. Gelecek artık ve burada. Tüm vakitler artık ve burada. Fark edin ve rahatlayın. Hiçbir şeyin olması ya da olmaması kural değil. Biz, hiçbirinden ibaret değiliz. Hayat, hiçbirinden ibaret değil. Bu yıl, 365. günde dilek dilemek yerine hayatın hoşluğunu düşünün… Burada olmanın güzelliğini… Döngüleri boş verip akışın süreğenliğini ve iç içeliğini düşünün. Hayatın ve hayatta olmanın hoşluğunu ve kendi güzelliğinizi.