Müjde Işıl – Her şey Al Jarreau’nun seslendirdiği, caz esintili “Moonlighting” müziği, Cybill Shepherd’ın havalı havalı yürüyüşü ve Bayan Topesto’nun değişik telefon açışlarıyla başladı. ‘80’lerde çocukluğunu ya da gençliğini yaşamış olanlar için cuma akşamları “Mavi Ay” vaktiydi. Bu yazıyı kaleme alan üzere kim bilir kaçları cuma günlerini, yalnızca okulun bitip hafta sonu tatilinin başlaması için değil, daha çok “Mavi Ay”ı izlemek için iple çekerdi. Diziyi izleme motivasyonumuzun detaylarını “Moonlighting” müziği, Cybill Shepherd’ın havalı hâlleri ve Bayan Topesto’nun farklı telefon açışları oluştursa da televizyon ekranına yapışmamızın asıl müsebbibi David Addison’ı canlandıran Bruce Willis isimli, daha evvel ismini sanını duymadığımız lakin izler izlemez hınzırlığıyla büyülendiğimiz genç adamdı. Tatlı serseri hâlleri, müstehzi gülüşü, âşık olduğunu dillendirememe durumu hâlâ o yıllardan kalan en hoş hatıralardan… Doğal zihnimize bu kadar kazınmasında, neredeyse sahibinden daha hoş sese sahip merhum Alev Sezer’in hakkını teslim etmemiz lazım.
Halbuki dizinin yayınlandığı ABC kanalının yöneticileri, başından beri Bruce Willis’in bu rol için uygun olmadığını düşünmüştü. Cybill Shepherd üzere eski model ve bilinen bir oyuncunun karşısına, hem de seçkin bir karakteri canlandırırken, Willis üzere “serseri tabiatlı” birinin yakışmayacağına emindiler. Dizinin yaratıcısı Glenn Gordon Caron, Willis’te ısrar edince zorla kabul ettiler. Ortalarında aşk filizlenmeyecek halde, dedektiflik güldürüsü stilinde. Ancak Willis’in o denli bir gücü vardı ki karakterlerin ortasındaki kimyaya kimse mahzur olamadı. Willis de muvaffakiyetinin karşılığını Emmy ve Altın Küre kazanarak aldı. Sonrasında onu bir sinema ikonu hâline getirecek “Die Hard/Zor Ölüm”de de misal durum yaşandı. Stüdyonun birinci tercihi değildi, hatta son tercihi olduğu bile söylenebilir. Richard Gere, Sylvester Stallone, Harrison Ford, Mel Gibson, Don Johnson üzere birçok aktör kabul etmeyince John McClane rolü elene elene Willis’e geldi. Artık düşününce McClane’i feriştahı gelse Willis’ten düzgün oynayamazdı diyebiliyoruz net olarak. İstenmeye istenmeye, reddedile reddedile starlığa ulaşmış bir isim Willis.
Gülüşü markası oldu
Bruce Willis, kendinden evvelki nesillerin Robert Redford’u ya da kendinden sonraki neslin Brad Pitt’i üzere ultra güzelliğiyle ön plana çıkmadı. Vurdumduymazlığı, serseriliği, acıları şerbet yapıp içen muzipliği ile sempati topladı daha çok. Mizah oyuncusu değildi lakin mizahı oyunculuğuna kıvamınca yediriyordu. Tıpkı vakitte üç albümü olan bir müzisyendi de. ‘80’lerin sonunda “Zor Ölüm” ile ünlenen oyuncu, bilhassa ‘90’larda çok düzgün sinemalarda rol aldı. O alıştığımız muzip ve müstehzi yüz tabirini korusa da farklı rollerde ve tiplerde o periyoda damgasını vurmayı başardı. “Zor Ölüm” serisi, “Pulp Fiction”, “Twelve Monkeys”, “Last Man Standing”, “The Fifth Element” ve sonrasında “The Sixth Sense” ile ‘90’ları kapatmak kaç oyuncuya nasip olur ki?
2000’lere “Unbreakable” ve “Sin City” üzere sinemalarla kuvvetli bir başlangıç yaptı, hatta yakın periyotta “Moonrise Kingdom” ve “Looper” üzere sağlam sinemalarda rol aldı. Lakin bilhassa son vakitler seri üretim üzere birbirine benzeyen, “Rol aldığı değil de oynamadığı sinemalar için mi fiyat alsa?” diye eleştirdiğimiz niteliksiz üretimlerle mesleğini doldurduğu periyottu. O denli ki, Razzie yani en kötülere verilen Altın Ahududu Ödülleri’nde En Makus Bruce Willis Sineması başlığıyla onun ismine özel bir kategori bile açıldı ve 2021’de rol aldığı sekiz sinema birbiriyle yarıştı. Willis’in 2022 tarihli tamamlanmış ya da post yapım sürecinde olan toplam 11 sineması var hâlihazırda. Bu hafta vizyona giren “Wrong Place/Son Çıkmaz” da onlardan biri.
Gönül dostumuz
Bir müddettir Willis’ten dişe dokunur bir performans ve sinema izleyemiyorduk. Her ne kadar “Mavi Ay” dizisi ve “Zor Ölüm” serisi ile hiç sıfırı görmeyen kredisi olsa da kendini o tatlı serseri gülüşünün kolaycılığına ve vasat altı aksiyonlara hapsettiğini de biliyorduk. Daha kötüsü, gelen haberlere nazaran ortada önemli bir sorun vardı. Willis’in çalışma temposu ağırlaşmış, diyaloglarını unutur ve irtibat kurmakta zorlanır olmuştu. Kulaktan kulağa hasta olabileceği söylentileri yayılmaya başladı. Ve geçtiğimiz mart ayı sonunda ailesi toplumsal medyadan, Bruce Willis’in afazi hastalığı nedeniyle oyunculuğu bıraktığını duyurdu. Kendisinden üç yaş büyük Liam Neeson için hâlâ aksiyon senaryoları yazılırken şimdi 67 yaşındayken oyunculuğa veda etmek, bir muharririn alzheimer nedeniyle yazamamasıyla muadil büyük bir kayıp. Alışılmış bu haberden sonra biz sevenlerinin “Her teklifi kabul edip oynuyor” eleştirisi de yerini vicdan azabına bıraktı. Muhakkak ki çok sevdiği oyunculukta olabildiğince vakit geçirmek ve mesleğini bırakmadan evvel daha fazla sinemada rol almak istemişti. Hiçbirimiz David Addison ya da John McClane’den gelecek bu türlü bir darbeye hazır değildik açıkçası. O daima yüzümüzü güldürür, her zorluğun üstesinden gelirdi. Bizi buna alıştırmıştı.
Bruce Willis’in son sinemalarını izlediğimizi ve artık oyunculuk yapamayacağını bilmek, eski dostla vedalaşmak gibi… Bir defa bile Oscar’a aday gösterilmemiş Willis için özel bir ödül hazırlamak aklına gelir tahminen Akademi’nin. Gelmese bile bizim her vakit anılarımızın başkahramanı ve gönül dostumuz olarak kalacak.