BirGün gazetesi muharriri Ateş İlyas Başsoy bugünkü yazısında Erdoğan’a yapılan muhalefetin lisanını eleştirdi.
Ateş İlyas Başsoy, “Seçimi kazanırsam birkaç puan oy farkıyla kazanacağım. Bu kadar farkla yirmi beş yıllık bürokrasiyi değiştirebilir miyim? Bu kadar farkla Erdoğan’ı yargılayabilir miyim? AKP’nin birikiminden yararlanmayacak mıyım? Erdoğan’dan Putin konusunda fikir almayacak mıyım? Yargılayacağım, bitireceğim demek kolay da, bu lisana kim oy verir? Her şeyi o kadar siyaset üzerinden değerlendiriyorum ki, iş hayatını, esnafı, işçiyi, personel sınıfını, teknokratları siyasi genellemeler içinde kaybediyorum” diye yazdı.
İşte o yazdı:
CHP’de tanıdığım fazla insan kalmadı lakin CHP’li kedilerle muhabbetim motamot devam ediyor. Dersimli Meczup Sarman, güya Kılıçdaroğlu’nun günlüğünü ele geçirmiş, bana yolladı. Kılıçdaroğlu’nun da işi gücü yok günlük yazacak lakin bu kedi milletiyle aksi düşmeye de gelmez.
Şeytan diyor, evre masayı, git Ayvalık’taki yazlığa, sabahtan akşama Halk TV seyredip önüne gelene saydırarak ömür tüket… Geçenlerde biri “Rüyalarımda üniversite yıllarındayım, kabuslarımda lisede” dedi. Ben de hayallerimde AKP Genel Lideri oluyorum. Kocaman altın varaklı bir tahtım var, Bakanlar filan önümde taklalar atıyor, kimi beni etkilemek için sağa sola alev püskürtüyor, vekiller karşımda eğilmekten okkalı virgüle dönüşüyor… Oh diyorum düşümde, cennetteyim. Sonra gözlerimi açıyorum, her yer karanlık. Tamam diyorum, uyandım ve kabus başladı.
Bayram biter seçim olur, kaldı beş ay… İstanbul’un babaları Ekrem’i, Ankara’nın bebeleri Mansur’u arkaladığı için benim adım öne çıkınca bir reaksiyon doğacağını biliyordum. Yahu Ekrem’i de, Mansur’u da seçen ben değil miyim? Her ikisi de pırlanta üzere, ikisinin de en ufak bir yanlışı yok… Ah şu karanlıkta gezenler… Bunlar aşılır, adaylığım mutlaklık kazandığında reaksiyon kaçışları geri gelir. Kimsenin tanımadığı Ekmeleddin az daha ikinci cinse geçiyordu, belediyelerim kent varoşlarında oyları üçe katlarken ben mi kazanamayacağım?
Türkiye’de muhalif seçmenin genel ruh hali, pasif agresyon. Aksilikten beslenmek, uygunluğu ve sevgiyi küçümsemek, düşmanca hisleri istikrarsız biçimde açığa vurmak, hiçbir tahlil önerisi getirmemek, daima şikayet etmek ve durmaksızın birilerini suçlamak… Bu o kadar yerleşik bir ruh hali ki, dünyadaki haksızlıkları gören vicdan sahibi genç bir insan, ‘demek muhaliflikte racon buymuş’ diyerek, kısa müddette pasif agresif bir birey haline gelir… Bir başkanın tek vazifesi var, bu ruh halini değiştirmek, dönüştürmek. Bir manada akıntıya kürek çekmek. Zira başkan üzere değil şovmen üzere davranırsan, bu pasif agresif ruh halini yaşar ve yaşatırsın. Muharrem üzere kürsüye çıksam, gelen kalabalığı gaza getirmeye çalışan bir amigo üzere davransam, kitle coşsa ben coşsam ve sonra da seçim gecesi adam yeniden kazansa… Bu benim biçimim değil.
Yetmişlerin devrimci dönüştürücü lisanından çıkartacağımız çok dersler var. Ecevit yetmişlerde “Sev kardeşim” diyerek kazandı. Üç sene evvel bütün belediyeleri “Radikal Sevgi” ile kazandık. Tüm bunları biliyoruz, deneyimledik, olumlu sonuçlarını da aldık.
Peki ben şu an ne yapıyorum? Maalesef bile bile, en yapılmayacak şeyleri yapıyorum. Onca deneyime karşın hala 2009’da birinci seçim mağlubiyetimi getiren telaffuzda ısrar ediyorum. Bunu değiştirmem kaide.
Abdullah Gül ile tıpkı masada oturuyorsam, Ali Babacan, Ahmet Davutoğlu ile tıpkı masada oturuyorsam neden Tayyip Erdoğan’la tıpkı masada oturmuyorum? Bu Abdullah, Ali, Ahmet güce sahipken benim ve partimin hakkında her türlü aşağılamayı yapan beşerler değiller mi? Meral Akşener’le bir aradaysam Devlet Bahçeli’yle niçin değilim? Bu iki insanın ideolojik olarak ne farkları var? Erdoğan’la aramızdaki kini herkes biliyor, o da bunu devam ettiriyor, ben de… Yeterli de adam Cumhurbaşkanı. Demek bu kin bu adama yarıyor, bana yaramıyor… O halde bana değil de, rakibime yarayan bu sürece niçin devam ediyorum? Birinci seçim başarımızı 2009’da Antalya’da alan Mustafa Hoca, kampanyaya AKP’li mevcut lideri ziyaret ederek başlamıştı. 2019’da birebirini Ekrem yaptı. Deneyim böylesine sabitken, ben Cumhurbaşkanından gelen davetlere bile katılmıyorum. Seçmene bu kadar katı imaj vermek, hizmette devamlılık kozunu Erdoğan’a teslim etmek değil mi?
Neydi martın sonunu bahar yapan kurallar: Seçim kampanyanı Erdoğan aykırılığı üzerinden inşa etme. Yunus’un şiiri, “Yaradılanı güzel gör yaratandan ötürü” demiş ya, “Erdoğan’a hakaret etmeyi bırak, Erdoğan’ı seven %50’den ötürü”… Bu %50’den oy alamazsam seçimi kazanamam. Erdoğan’a hakaret ederek tahminen yalnızca kendi kitlemi coştururum fakat öteki %50’nin gözünde, onların kararlarını küçümseyen bir çok bilmiş üzere görünürüm… Ayrıyeten ben bir yargı makamı değilim, yargıç değilim. Ben yalnızca bağımsız yargıyı tekrar tesis etme kelamı verebilirim. Geçmişte hem seçim sonuçlarını kabul ettim, hem kabul ettiğim sonuçla gelen Cumhurbaşkanını tanımadım. Erdoğan’ın sarayına bir kere gitmedim, çok güzel… Pekala benim belediye liderlerim çadırda mı oturuyor? Neredeyse tüm belediye liderleri kendi ölçeklerinde birer Tayyip Erdoğan üzere takılmıyor mu?
2019’u ayırırsak, yıllardır bağcıyı dövecek üzere konuşuyor ve her seferinde dayak yiyorum. Bir sefer de bağcıyı görmezden gelip bağa baksam? Kendi kitlemi coşturmak için beşli çeteyi yargılayacağım diyorum da, onlar yalnızca buyruk eri. Bir milyon hafriyat kamyonu var bu ülkede. Beşli çeteyi yargılarken o kamyonlar ve kamyoncular ne yapacak? İstanbul Ankara ortası ikinci bir otoban gerekli, on yıl içinde İstanbul’dan Diyarbakır’a, İzmir’den Erzurum’a Ankara merkezli harika tren sınırları inşa edilmeli. Samsun’dan Çukurova’ya hem üstün tren, hem otoban gerek ki Karadeniz, Akdeniz’le kavuşsun ve Anadolu’nun ortasında Merkez Türkiye kenti kurulmalı ki İstanbul daha fazla boğulmasın. Binlerce kreş, okul, yurt gerekli. Bu inşaatları nasıl yapacağız? Ben niçin bunları hiç konuşmuyorum?
Seçimi kazanırsam birkaç puan oy farkıyla kazanacağım. Bu kadar farkla yirmi beş yıllık bürokrasiyi değiştirebilir miyim? Bu kadar farkla Erdoğan’ı yargılayabilir miyim? AKP’nin birikiminden yararlanmayacak mıyım? Erdoğan’dan Putin konusunda fikir almayacak mıyım? Yargılayacağım, bitireceğim demek kolay da, bu lisana kim oy verir? Her şeyi o kadar siyaset üzerinden değerlendiriyorum ki, iş hayatını, esnafı, işçiyi, personel sınıfını, teknokratları siyasi genellemeler içinde kaybediyorum. AKP’ye oy veren %50 aptal mı, bilgisiz mi, hain mi? Ben gürledikçe beni alkışlayanlar anlamıyor ancak seçimi kazanmam için beni alkışlaması koşul olanlar tüm bunları anlıyor ve bu nedenle de bana oy vermiyorlar.
Hayatımın en coşkulu seçim kampanyası, tapelerin rüzgarı altında geçen 2014 mahallî seçimiydi. Nasıl da coşkuyla haykırıyordum mitinglerde… Sonra ne oldu? CHP o seçimde en büyük yenilgiyi aldı. Demek bize hitabet değil, metanet gerek… Siyaset tarihimizde “geçmişi yargılayacağım” diyerek seçim kazanan var mı? Seçmen geleceği seçer.
Kaybedersek ben kaybetmiş sayılacağım. Şu an lisanlarını yutanlar, o vakit ‘biz söylemiştik’ diyecekler. Bu döngüyü bir defa daha yaşamaya tahammülüm yok. Önümüzdeki beş ayda kendi seçmenimin pasif agresif baskılarına boyun eğmeyeceğim. Erdoğan’ın işine gelen kutuplaştırıcı lisanı tıpkı 2019’da olduğu üzere ofsayta düşüreceğim.
Bu ülkenin %99’u işinde gücünde, barış ve kardeşlik isteyen hoş beşerler. Beni sevmeyenlerin de beni sevmesi için, o insanları dinlemek ve anlamak zorundayım… Üç çeyrek yüzyıl yaşadım, seçimi kazanmak değil ülkemi kazanmak istiyorum.
Karşıtlık lisanından bir defa sıyrılırsak geriye eğitimdeki başarısızlıklar, gençlerin mutsuzluğu ve adaletsiz gelir dağılımı kalır. Bu meseleler bu ülkenin kör düğümleri ve bu düğümleri çözersem ben çözerim.
İLGİLİ YAZI
SONER YALÇIN’IN TARTIŞAM YARATAN YAZISI