SEYHAN AKINCI- Onlarınki 35 yılı devirmiş bir dostluk. Cem Davran’ın tabiriyle dostluklarının desteğe gereksinimi da yok elbette. Fakat tiyatroseverler için iki büyük tecrübeyi tıpkı sahnede izlemek bir ihtiyaçmış. Hakan Gerçek ve Cem Davran’ı kendi yıldızlarına yanlışsız yol aldıkları “Samanyolu’nu Bilir misiniz?” oyununda izleyince bunu çok daha düzgün anlıyorsunuz. Biz de Davran ve Gerçek’le birinci kere tiyatro sahnesinde bir ortada olmanın manasını konuştuk.
Sizinle pandeminin en sert vakitlerinde bir ortaya geldiğimizde Davran Tiyatrosu’nun tabelasını asmıştınız. Birçokları için çılgınlık olan bu teşebbüs birinci kıymetli meyvesini “Samanyolu’nu Bilir misiniz” ile verdi. Bu oyunla perde açmanın özel bir nedeni var mı?
Cem Davran: Evet, pandeminin göbeğinde kurdum Davran Tiyatrosu’nu. Aslında Davran Tiyatrosu çarkları “Üçü Bir Arada” ile dönmeye başladı. Çılgın pandemi sürecinde masanın üstü çalışılmış, provaya girmeye hazır bir sürü projeyle doldu esasen. Bunların yanı sıra uzun vakittir Hakan’la bir oyun üretme fikrimiz vardı ancak bir şey başımıza yatarsa onu Tiyatro Gerçek çatısı altında yapacaktık. Bir gün “Samanyolu’nu Bilir misiniz?” oyununu keşfettim, üstünde oldukça baş yorduk ve yapmaya karar verdik. Hakan sağ olsun, “Davran Tiyatrosu’nun oyunu olmalı, doğrusu bu” dedi ve yola çıktık. Bu oyunla perde açmanın elbette özel bir sebebi var; metnin kelamı, cümlesi tam da insanlık kocaman bir değişimin eşiğindeyken çok değerliydi. Dünyaya bir şeyler söylemek istiyorduk ve oyun bizim yerimize bunu ustalıkla yaptı. Oyundaki karakterlerle birlikte kendi yıldızlarımıza yanlışsız yol almaya başladık ve bunu herkese önerdik, öneriyoruz. Artık her oyunda yüzlerce yıldızla Samanyolu’nda buluşuyoruz, bilmeyenlere de yolu tanım ediyoruz.
“Samanyolu’nu Bilir misiniz?” birebir vakitte dostluğunuzun katmerlendiği bir iş olmuş. Hakan Bey pandeminin tesirinden bu oyun sayesinde sıyrıldığını söylüyor. Öbür yandan provalar bir yıl üzere uzun bir sürece yayılmış. Neler kattı size Samanyolu’na seyahat?
Cem D.: Hakan’la dostluğumuzun çok da desteğe muhtaçlığı yok esasen. Uzun yıllara dayanan, emsal cümlelerle katmerlenmiş, çok sağlam manileri bir çırpıda aşmış inançlı bir kardeşlik bizimkisi. Tiyatrocu kişiliklerimizin en hoş yudumlarında, gerimizde hatırı sayılır tartıların, tıka basa dolu yılların olduğu periyotta, tam da ortak sözlerimizi paylaşmamıza uygun bir oyunla perde açmak çok yerinde bir karar oldu. Esasen genelde ülke tiyatrosuna fakat özellikle özel tiyatro kavramına dair vazgeçemediğimiz fikirlerimiz, tekliflerimiz vardı. Bunların en değerlisi; özel tiyatro yapım bağı. Son yıllarda iki masa bir sandalye çaresizliği, diye isimlendirdiğimiz özensiz oyunlar mecburiyeti. Çeşitli sebeplerle ödenekli tiyatrolara devredilmiş, tiyatro metinleriyle masal yaratma, üretme hakkı. Oynadığınız oyunun ve seyircinin ziyadesiyle hak ettiği sunum kalitesi. Bunun üzere bir sürü sebeple “Samanyolu’nu Bilir misiniz?” oyununun tüm parametreleri; reji, dekor, kostüm, ışık, müzik, afiş, oyunculuk, ne varsa el emeği göz parıltısı bir dikkatle hazırlandı. Masalı zedeleyecek hiçbir indirime başvurulmadı, maddi manevi şartlar ya da rastgele bir sebepten hiçbir hayalden vazgeçilmedi, her şey sıfırdan başladı ve yol aldı. Çizimler, besteler, efektler, aksesuar üretimleri, kostümler, dekorlar, metin çalışmaları kol kola yürüdü. Özetle tüm bu süreçte seyircinin özlediğini düşündüğümüz klasik tiyatro duygusu hiç ıskalanmadı. İşte bu da bizim kendi yıldızımıza, Samanyolu’na yolculuğumuzdu.
Hakan Gerçek: Uzun ve yorucu bir pandemi süreci geçirdik. Hepimizin üzerinde değişik tesirleri oldu. Fakat yıllarca biriktirdiklerimizi sağlama fırsatı verdi bir yandan. Cem’le aslında uzun vakittir bir arada oyun yapma fikrimiz vardı. Hayatın dışında sahne üzerinde o büyülü yerde bir arada oyun oynama isteği. Yeni bir ömür kurma isteği. Cem oyunu getirince hiç tereddüt etmeden yapalım bu oyunu dedim. Tıpkı oyundaki üzere oldu aslında. O külfetli günlerde Cem “Hadi yıldızıma götüreyim seni” dedi. Ben çabucak “Hadi” dedim ve seyahatimiz başladı. Açıkçası Cem vesilesiyle pandeminin ağır yükünü bu oyun sayesinde hafiflettim. Sonrası çok keyifli bir çalışma periyodu. Oyunun gerektirdikleri üzerinde oldukça uzun bir çalışma devri geçirdik. Mükemmel bir grupla yaptık yıldızlarımıza seyahatimizi. Oyunculuk seyahatimize çok hoş anılar bıraktık.
‘METNE HİZMET EDEN BİR SAHNELEME BİÇİMİ OLUŞTU’
“En hayati şey oyunu oynama biçimine karar vermekti” diyorsunuz. Bu masalsı anlatımın izleyici olarak öyküyü daha gerçekçi kıldığını düşünüyorum. “İyi ki bu biçime karar vermişiz” diyor musunuz?
Cem D.: Oyun daha evvel çeşitli vakitlerde ve kurumlarda birkaç sefer oynanmış, doğrusunu isterseniz metne masal tadında yaklaşan bir örneğe hiç rastlamadık. Hatta müellifin oyun sonuna sonradan eklediği diyalog, öykünün içindeki yolculuğumuzla neredeyse resen monolog oluverdi ki bu tam da bizim seyirciyle vedalaşırken düşlediğimiz lezzettin son adımıydı. Bu masalsı anlatımın kıssayı daha gerçekçi kılması niyetinizi anlıyorum ve önemsiyorum. Epik bir oyunun dramatik bir sarkacın içinde düşle gerçek ortasında salınması bizim için bulunmaz bir nimetti ve buna dört elle sarıldık.
Hakan G.: Çok hakikat bir karar verdiğimizi düşünüyorum. Metne hizmet eden bir sahneleme biçimi oluştu. Seyircinin ilgisini çekecek, oyuna katacak bir biçim oldu. Oyunun özündeki masal bu sahneleme biçimiyle bizleri sahiden o masalın içine kattı. Dekor ve kostüm dizaynının çok katkısı olduğunu düşünüyorum. Sevgili Barış ve Başak ustalıklarını bir sefer daha gösterdiler. Sevgili Uğur Akyürek yaptığı müzikle masalımızı zenginleştirdi. Herkesin birebir noktada buluşması bize çok keyif alarak oynadığımız bir oyun kazandırdı.