Toygun Atilla
Bilal Erdoğan platformun önüne geldiğinde basın mensupları pür dikkat kesilmişti. Kameramanlar yerlerini alırken, foto muhabirleri en hoş enstantaneyi yakalamak için deklanşöre basmaya başlamıştı.
Önündekli mikrofonları düzelttikten sonra konuşmaya başladı: “Bugün müzikçi Gülşen hadisesi ile ilgili görüşlerimi sizler aracılığı ile tüm toplumla paylaşmak istiyorum.”
Dar kapsamda düzenlenen toplantıdaki konuklar olduğu kadar, gazeteciler de şaşkındı.
Öyle ya
Gündemin en değerli hususu Gülşen’in 30 Nisan’daki konserinde İmam Hatipliler için sarf ettiği o nahoş sözlerdi. Ülke gündemi apansız ortaya çıkan o kısacık görüntüdeki Gülşen’in kelamları ile çalkalanıyordu. Toplumsal medyada herkes bir başkasına saydırıyor, haber programlarında tartışmaların önü ardı kesilmiyordu.
Bilal Erdoğan böylesine bir ortamda konuşacaktı.
“Ben bir İmam Hatipliyim. Bununla da her vakit gurur duydum. Daima de duyacağım. Müzikçi Gülşen hanımefendinin konserinde İmam Hatipliler ile ilgili söylediği kelamlar beni ve tüm İmam Hatiplileri derinden yaraladı. İki günden beri bunu kendi ortamızda tartışıyor, Türkiye’nin en tanınan yüzlerinden bir sanatkarın bizleri gaye alan kelamlarının hüznünü yaşıyoruz.”
Bilal Erdoğan platformun önünde duran suyundan bir yudum aldıktan sonra konuşmasına devam etti.
“Evet öfkeliyiz, evet sinirliyiz. Zira İmam Hatiplilere söylenen bu hakaretleri hak etmediğimizi düşünüyoruz. Ortamızda kimi arkadaşlarımızla tartışırken, tüm İmam Hatiplilerin Gülşen’e dava açması fikri ortaya atıldı. Reaksiyonumuzu bu türlü koyabilirdik. Bunu uzun müddet tartıştık. Bir arkadaşımız ise ‘sizce Gülşen neden bu türlü bir kelam söyledi? Sanki bizler birtakım bölümler tarafından yanlış mı tanınıyoruz? Toplumun farklı bölümleri ile irtibatımız yok mu? Bu öfkelerinin, kinlerinin bir sebebi olmalı. Gülşen’i yargılamak yerine onun üzere insanlara kendimizi söz etsek, karşılıklı olarak bu hasımlığın önüne geçsek nasıl olur?”
Bilal Erdoğan, son kelamlarını kendisini dinleyen konukların yüzüne bakarak söyledi. Kısa bir es verdi, kelamlarına devam etti: “Arkadaşımızın bu kelamı aramızdaki bir kaç kişi ortasından reaksiyon ile karşılansa da tartışmaya devam ettik. En sonunda da geldiğimiz noktayı bugün bir İmam Hatipli olarak ben sizlere söz etmek istedim. Evet, Gülşen hanımefendinin söylediği kelamlar bizi çok incitmiştir. Hatta hatta incitmenin ötesinde öfke duymamıza yol açacak derecede yaralamıştır. Lakin tüm bunlara karşın, kendisi bu ülkenin bir kıymeti sanatçısıdır. Bizler iddia ediyoruz ki, Gülşen’de ortaya çıkan görünümden son derece rahatsızdır ve üzgündür. O da kendi içinde şu anda kelamlarından duyduğu pişmanlığı yaşıyordur. Toplumsal barışımızın bu kelamlar üzerinden bozulmasına biz İmam Hatipliler olarak müsaade vermeyeceğiz. İnsanız, insanın da kusur yapabileceğini biliyoruz. Af etmenin fazilet olduğunun da şuurundayız. Ülkemizin her şeyden evvel toplumsal barışa muhtaçlığı olduğunun farkındayız. Küresel dünyanın gayesinde olan bir Türkiye, ekonomik darboğazla uğraşmakta. Böylesine bir ortamda hepimize düşen bu türlü bir gündemle uğraşmak yerine, daha âlâ daha hoş daha umut dolu bir Türkiye oluşturma gayretidir. Bu nedenle biz bir küme imam Hatipli kendi ismimize bu tartışmayı burada noktalıyor. Gülşen hanımefendiden yalnızca bir özür ve bizi anlamasını bekliyoruz. Kendisine hakkımızı helal ediyoruz. Daha hoş bir Türkiye için onun da katkılarını bekliyoruz”
Salon şaşkındı, konuklar birbirleri ile fısıldaşmaya başlamış, gazeteciler son dakika haberini geçmek için telefonlarına sarılmaya başlamışlardı.
Ben bu görüntüyü pür dikkat izlerken, eşimin dürtüklemesi ile gözlerimi açtım. Yatakta yeniden debelenip durmuş, eşimi karyoladan atma noktasına getirmiştim.
Uyandım.
Karşımda ne Bilal Erdoğan, ne gazeteciler ne de toplantıyı izleyen konuklar vardı.
Her şey bir duştu.
Kendi kendime, “Keşke bu düşüm gerçek olsaydı” diye düşündüm.
Kalkar kalmaz elime aldığım cep telefonumda ise kabus vardı.
Gülşen’in tutukluluğunun yankıları sürüyor. Her vakitten ağır kutuplaşma ve kaos alabildiğine devam ediyordu.
Üzüldüm…
Ülkem ismine üzüldüm…
Oysa ki,
Tutuklamanın ceza olarak verilmediği bir Türkiye olduğunu biliyordum.
Bu ülkede bu türlü savcılar ve yargıçlar olduğunu da biliyordum.
Hatta birini hiç unutmamıştım.
Kendisini hiç tanımama karşın kararları hala aklımdaydı.
Yıl 2007 olmalıydı.
Şarköy Cumhuriyet savcısıydı. Tamer Soysal…
Victor Hugo’nun “İyi olmak kolaydır, güç olan adil olmaktır” sözünü rehber edinmişti.
Fanatiklerin kendi ortalarındaki kavgalarını, “Umuma açık yerlerde maç izleyememe” uyuşturucu ile yakalanan lise son sınıf öğrencisine, “Üniversite imtihanı deneme testleri çözme” kumar oynatana ise “kitaplık kurma” cezası veriyordu.
Cezalandırmak değil, insanı kazanmaktı kaygısı…
Kabustan kurtulmak için elimdeki cep telefonumu bir kenara bıraktım, uyumaya daldım.
Düş görmek istiyorum…
Toygun Atilla