-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Aslında neler hissettiğimi anlamaya çalışarak geçirdim birinci anları. Portakallı kurabiye fırına girdikten sonra içiniz rahat olur ya hani, az sonra kokusu saracaktır meskeni, vakti gelince de çıkacaktır fırından ve sonrasında o tat… Kitap artık okurların önüne çıktığında kurabiyenin sevincinin bir kısmını yaşamıştım yani. Sonrası çayı demlemek ve portakallı kurabiye ağzımı yakmasın diye soğumasını beklemekle geçti. Bir de sıcak sıcak yendiğinde mideye oturma sorunsalı var…
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Kapağına elimi sürdüm. Üstten aşağı gerçek. Güya bir kabartı arıyormuş üzere. Ya da bilmem, seviyormuş üzere. Kapağa değil de yazdıklarımın yazılmasına beni iten motivasyonların oluşma anlarına uzanmaya çalışıyormuş üzere. Sonra gerisini çeviriyor insan ister istemez. Tekraren okuduğu art kapağı okuyor. Öbür birinin kitabıymış üzere davranmak istiyor zihin: Kitabı raftan alırsın, kapağına, ardına bakarsın, sonra da sayfaları karıştırırsın. İçine bakma vaktini daima geciktirmek istiyor. Yazdıklarının sayfalarda nasıl görüneceğini merak ediyor bir yandan, bir yandan da az sonra bakacağını bildiği için ağırlaşıyor hareketleri. Birkaç defa daha kapağı seviyor, gerisine bakıyor, açmıyor, ince sırtına bakıyor bir de kitabın. Evet, sanırım yetti. Sonra sayfaları çevirmeye başlıyor. Bundan sonrası, “kitabı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?” sorusuna dahil olmadığı için de burada anlatılmıyor.
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Döne ablanın annesiyle, tıpkı köyden olduğumuz ve bu ince hısımlık üzerinden bir bağ kurduğumuz Gökmen Abi’nin -ki bu hısımlık Gökmen’i eni bahis bizim eniştemiz yapıyor- ve elbette Döne ablanın kızları Beren’e imzaladım birinci kitabı. Gökmen Enişte önüme bıraktı kitapları, on tane almış. Sırayla imzaladım. Fakat birinci kitabı Beren’e imzalamış oldum. Beren 13 yaşında. Şöyle yazdım: Bol bol oku, bol bol öğren. Sen büyüyene kadar ben de yazmaya devam edeyim, yol arkadaşım ol… Merak edenler için Gökmen Enişte’nin göbeği yok. Mangal da yapmıyor. Sabahları maydanozlu su içip, her geçen gün bizi şaşırtıyor.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Üniversitenin son sınıfında Kütahya’da, üstelik yağmur da varken sokakta, odamda oturuyordum. Yanımda yeşil bir Kızılay Maden Suyu şişesi vardı. Maden suyu şişeleri çoklukla yeşil oluyor esasen. Biraz odayı havalandırmalı, diye düşündüm. Sokaktan is kokusu girdi elbette, o devirler Kütahya’da kömür yakmak hâlâ çok modaydı. Ağzıma da kaçtığını kokusunu alabilmemden çıkardığım kömür partikülleri boğazıma yapışmasın diye bir yudum maden suyu içtim. Gözümden bir yaş damladı. Sanırım vakti gelmiş, o yaş da bilinçaltımın kendince mütevazı bir işareti olmuş. Maden suyu şişesinin ve saçlarımı kurutmaya çalışırken saç kurutma makinesinin boynumdaki küçük cilt mantarına vuran sıcaklığının mantarın yüzeyini yakmasıyla ortaya çıkan acı mı keyif mi bilemediğim hissin üzerine yazmaya başladım. O vakit karşılık şu: Kömür partiküllerinin tadına baktığım bir akşam, maden suyu içmişken boynumdaki mantardan yola çıkarak yazmaya başladım.
GÜNDÜZLERİ HAREKET GECELERİ DÜŞÜNCE
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Geçişli diyelim. Gece başlarsam gündüze kadar, gündüz başlarsam geceye kadar… Gün dönümlerinde masada olmak, yapabileceğime inandığım şeyin başında vakit harcamak yaşama çabasında bir umut olarak beliriyor önümde. Güdüsel olarak geceye ve gündüze farklı manalar yükleyen, bu manaları gelişim sağladıkça dönüştüren bir tipe mensubuz hepimiz, bu soru bile bunun bir işareti. Lakin bu soruya şöyle bir karşılık da vermek isterdim hani… Gündüzleri karakterlerimin aksiyonlarını yazıyorum, geceleri ise kanılarını yazıyorum.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Önce not defteri, sonra belge kağıdı, sonra bilgisayar, sonra yazıcıdan çıkan kağıtlar üzerinde silineceklerin üzerine kırmızı çizgiler, sonra el yazısıyla belge kağıtlarına eklemeler, yeni metni bilgisayarda düzenlemek ve son hali çıktı olarak çekmeceye bırakmak. Bir ay sonra yine bir kırmızı kalemle okumak ve eklemeler ve çıkarmalarla, birebir döngü… Bunu tek bir metin için tekraren yapabilirmişim üzere hissediyorum.