Tam 30 yıl geçmiş…
Üç gün evvel yeniden hatırladık o şarkıyı…
Yıl 1993’dü…
Türkiye bu müzikle giriyordu gecelerine…
“Bana Bir Masal Anlat Baba” diyen o şarkıyla…
“Süper Baba” dizisinin şarkısıydı…
***
Önümde; enkaz altında kalan kızının elini tutmuş, hiç bırakmayan babanın fotoğrafı…
Üç gündür karşımda…
Bakıyorum, o müzik çalıyor, çalıyor…
Dinliyor ve ağlıyorum…
Çaresiz bir babanın çocuğundan evvel tabirini kaybetmiş yüzü gitmiyor gözümün önünden…
Ve kusursuz müziğin kelamları 30 yıl sonra artık apayrı bir manaya bürünmüş beni ağlatıyor…
***
Baba konuşmuyor…Onu görüyoruz, lakin sesi yok.
Kızını ise göremiyoruz…
Ama sesi, bir millet olarak hepimizin kulaklarında…
Gözümüzün önünde küçük bir el…Babası onun elini tutmuş, o babasının elini…
Enkazın altından 30 yıldır milletçe unutamadığımız o sıcacık müzik geliyor…
Hatırlıyoruz…
***
Ne diyordu Yeni Türkü’nün betelediği Oya Küçümen’in söylediği o müzikte küçük kız…
“Bana bir masal anlat baba” diyordu…
“İçinde bütün oyunlarım
Kurtla kuzu olsun, şekerle bal…”
***
Ne diyordu kulaklarımızdan gitmeyen o küçücük pak ses…
“Bana bir masal anlat baba
İçinde denizler balıklar
Yağmurla kar olsun güneşle ay…”
***
Bir de şunu istiyordu babasından;
“Bana bir masal anlat baba
İçinde tüm sevdiklerim
İçinde İstanbul olsun…”
***
Ama o müzikte üç dize vardı ki…
Öyle üç dize ki…
Otuz yıl sonra, artık kolektif hafızamızda bize değişik bir öykü anlatıyor.
Bugüne kadar bu lisanda yazılmış hiçbir dize, üç gün evvel hafızamıza kazınan bu fotoğraftan sonra tekrar yazılan manasını, hüznünü bize bu kadar kahredici biçimde anlatamazdı…
***
Ne diyordu o küçük kız tam 30 yıl evvel babasına…
Bir hatırlayın…
Diyordu ki;
“Bana bir masal anlat baba” diyordu;
“Anlatırken tut elimi
Uykuya dalıp gitsem bile
Bırakıp gitme sakın beni…”
***
Yeni Türkü’nün müziği tek söz ile bitiyordu…
Küçük kızın “Baba” diye seslenişi ile…
Çünkü biz de biliyoruz…Yorgun babalar masal anlatırken uyuya kalır.
***
Bu kez enkazın altından o ses bile gelemedi…
Sessizce gitti küçük kızımız…
Bir melek gibi…
Kediler gibi…
Sessizce…
***
Süper Baba ise bu sefer ondan evvel uykuya dalmadı.
Sözünü 30 yıl sonra tuttu…
Elini bırakmadı kızının…
O uyuyup gitti…
Küçücük bir melek üzere ta üstlere giderken…
Babası hala tutuyordu onu elinden…
***
Milletçe daha düzgün anladık işte o gece…
Çocuklarımızın elini tutmanın ne olduğunu…
Onları ellerinden sıkı sıkıya tutmanın, hiç bırakmamanın manasını…
Bu küçücük şeyleri bir gecede öğrendik…
Hepimiz büyüdük o gece…
Sadece baba olmanın manasını değil…
Millet olmanın da gerçek manasını…
***
Otuz yıl geçmiş…
Çok hoş eski bir Türkiye masalıydı o…
Bugün kimilerinin hala arsızca “Eski Türkiye” diye aşağıladığı bir ülkenin masalıydı.
Bizim biz olduğumuz, bir aile bir millet olduğumuz günlerin hikayesi…
“Yeni Türkiye” denip te yapılan şeylerin bize kaybettirdiği hoş bedellerin, hoş münasebetlerin, masumiyetlerin Türkiye’siydi…
Selda Bağcan’ın “O Günler” müziğini daima birlikte dinleyip, özlediğimiz günler haline geldi artık.
***
Evet…Güzel bir eski Türkiye’ydi…
Aşağılandı, kurumları yok edildi, bedelleri çürütüldü…
Ve geriye yeni Türkiye diye işte bu harabe kaldı…
Bundan bu türlü kimse devlet baba olup, bana “Eski Türkiye masalı” anlatmasın…
İstemiyorum…
Çünkü önümde eskisi bile kalmamış bir harabe var artık …
Ve gerçek Yeni Türkiye’yi bu enkaz üzerine kuracağız.
***
Bu müziğin kelamlarını de yine yazacağız:
“Bana bir masal anlat baba
İçinde devlet olsun…”
Hepimizi şefkatla, adaletle, müsamahayla, sevgiyle, hakkaniyetle kucaklayacak bir devlet…”
İşte o olsun…
Ertuğrul Özkök
Odatv.com