“Türkiye’de eğitimde son yirmi yılda ihtilal niteliğinde ilerlemeler sağlanmıştır. Temel eğitim ve ortaöğretimde okullaşma oranları 2000’li yılların başına nazaran epey artmış ve eğitimde evrenselleşme büyük ölçüde gerçekleştirilmiştir. Derslik başına ve öğretmen başına düşen öğrenci sayısı da tekrar 2000’li yıllara nazaran çok daha düzgün bir düzeye ulaştırılarak birinci sefer OECD ortalamasına yaklaşmıştır. Her iki boyutta güzelleşmeyi sağlayabilmek, bu periyotta eğitimde yaşanan büyümenin kalite odaklı olduğunun en değerli ispatıdır. Zati bu ispat, PISA ve TIMSS üzere milletlerarası öğrenci muvaffakiyet araştırmalarının her döngüsünde tekrar tekrar ortaya konmaktadır.”
Türkiye’de eğitim, yeniliğini ebediyen koruyan ve tekrar düşünülmesi gereken bir alanı işaret eder. 2000’li yıllar, Türkiye’nin okul öncesinden yükseköğretime kadar eğitimin tüm kademelerinde pek çok dönüşüme şahit olduğu yıllardır. Bu kitap, okurları beşeri sermayeden eğitimde fırsat eşitliğine, kız çocuklarının okullaşma oranından eğitimde kaliteli bir büyümenin imkânlarına, yükseköğretime girişte karşılaşılan sorunlardan okullar ortası muvaffakiyet farklarına, inançlı bir okul ikliminden öğretmenlerin yaşadıkları şiddetli süreçlere, Covid-19 periyodunda uzaktan eğitimin sistemde sebep olduğu meselelere kadar pek çok şimdiki başlıkla Türkiye’de eğitim sisteminin açmazlarını yine düşünmeye davet ediyor. Bunları yaparken sistemin içinde kronikleşmiş biçimde tekrarlanan retorikleri sorgulayarak güzelleşmesine ihtimal verilmeyen problemlerin, yeterli bir planlamayla nasıl çözülebileceğine dikkat çekiyor ve toplumun eğitim konusundaki tüm paydaşlarına “başka bir eğitim mümkün” bildirisini veriyor.