Hepimiz tahminen de bir defa bu soruları kendimize sormuşuzdur ya da birileri bize sormuştur.
Gerçekten kim olduğumuza dair ne kadar fikrimiz var? Sahi gerçek ne ve sen kimsin?
Öz, öz kimlik ve düzmece kimliğimiz olarak üç farklı kişiliğe sahibiz; öz yani ruh, öz kimlik yani şuur maskelerimiz, diğerlerinin bize dayattığı ya da bizim üzerimde oluşturduğu uydurma benliğimiz, bilinçaltımız.
Hayatımız %99 bu maskeler tarafından yönetiliyor. Geriye kalan %1 ile öze dahi ulaşamıyoruz. Pekala bu kadar az limitle biz özümüze ya da öz kimliğimize nasıl ulaşabiliriz?
Geçmişine bak;
• Hayat oradaki çocuğa neleri yapmak istedi ve yapamadıysa,
• Nerede kendini söz edemediyse,
• Nerede sevgisiz ve eksik kaldıysa,
• Kimler tarafından yok sayıldıysa ve sesini çıkaramadıysa,
• Bunları alabilmek için nerde ne vakit kendini yok ettiyse,
İşte orası onun öz kimliğine ulaşacağı yerdir. Yıllarca içimdeki bu karışık sesleri dinledim. İstediğim ne varsa istemiyormuşum üzere inandırdım kendime.
İçimdeki uydurma benlik nerde bir heyecan duyduysa ona hakikat gitmemem için beni korkuttu. Elinde tutabilmek için her oyununu oynadı oynattı. İnandığım şeylerin benim inançlarım olmadığını fark edeli çok olmadı. Maskelerim, egolarım, dileklerim ve inançlarıma kadar dokunan benimle başlamayan lakin benimle devam eden kıssaların başlangıcı neydi?
Bizimle başlandıysa kiminle başladı himayemiz? Atalarımızdan aldığımız yalnızca deri, göz, saç, karakter özeliklerimizi değil, onlardan bize geçen his, niyet, yaşanmış ya da eksik kalan kesimlerini tamamlama isteği ile jenerasyondan nesile aktarılan yaşamsal döngülerin sonucuna yazgı diyoruz.
Bilinçaltı eksik ne varsa onu tamamlamak için uğraşır. Senin olmasa da cetlerinin yapamadığı yarım, eksik kalan kıssalarını tamamlamak için programlar kendini. Sen buna mana veremeden daima tıpkı döngülerde döner durursun.
Son vakitlerde en çok izlenen dizi olarak karşımıza çıkan “Zeytin Ağacı” öyküsü ve anlatıcısı tam da buraya vurgu yapmış.
Kırmızı Oda’dan da hatırlayacağınız üzere imalcisi tıpkı kişi. Yani o ruhsal durumları ele alan dizi ile misal öyküleri artık ‘aile dizimi’ altında toplayarak yeniden tam 12’ den bizi vurmayı başardı.
Aile dizimi nedir? Neden kıymetli? Ne vakit dizim yapılmalı? Biz nasıl kendimizi hazır hissedeceğiz? Sonucunda neler değişecek hayatımızda?
Bununla ilgili yaşadığım bir öykümü paylaşmak istiyorum:
Bundan 6 yıl evvel kimle konuşsam, kimle karşılaşsam bir aile dizimi lafı çıkıyordu karşıma. “Bu bir bildiri Bade, zati aklında bir sürü soru var. Haydi tam cevaplama zamanı” diyordum.
Dizideki üzere açılımı yapan kişinin isminin ‘zaman’ olması bir tesadüf olamaz; vakte ayrıyeten döneceğim. Uzun bir araştırma yapmadan önüme çıkan birkaç isimden, en uygun diyebileceğimi seçip, kaydımı yaptırdım. O gün gelip çattığında, tıpkı dizideki üzere, kimsenin kimseyi tanımadığı ortamda kendimi buldum. Biz yedi bireydik, bir çember oluşturduk. Hepimiz yerde oturup başımıza ne geleceğini merak ediyorduk. Açılımı yapacak kişi çemberin ortasına geçip, süreci biraz bize anlattı. Hiçbir şey anlamamıştım. Aslında açılım vaktim gelince ne olacağını anlarım, dedim.
Kim istekli olacak diye seslendi açılımı yapacak kişi. Ne vakit bu sesi duysam, tereddüt etmeden, birinci atlayan ben; bu sefer gözlemlemek, hatta anlamak istediğim için el kaldırmadım. Öbür bireyler, açılımları için tek tek çemberin biraz dışına çıktılar. Beni her seferinde ya anneanneleri ya dedeleri, en ağır ne yük varsa beni o güce gerçek çektiler.
Sessizlik içinde, (tarifi hakikaten çok sıkıntı yani bilimsel bir tanımı yok) vücudum öne geriye, sağa sola eğilip bükülüyordu. Bir nevi açılımı yapılan kişimin atalarından biri oluyor, o ne hissediyorsa onu hissediyordum. Sessizlik içinde geçmesi gerekirken, benim içime garip garip isimler geldikçe tabir ettim. Olağanda bu türlü bir şeye müsaade yokmuş lakin içimdeki varlık beni bir formda güya ele almıştı. Farklı ki o isimler, açılım yapılan kişinin en bâtın gizli yerlerini açan isimlerdi.
Orada sırlar çözülmeye başladı; kimisi göçlerde ayrılmış sevdiklerinden, kimisi öldürülmüş namus yüzünden.
Kısaca çok ağır ve travmatik güçlerden geçmiştim. Üstelik bana ilişkin olmayan öykülerden.
Neyse ki sıra bana geldiğinde, açılım yapan kişi bana, “Senin annen seninle kordon bağı kuramamış” dedi. Sana açılım yapmayacağım, gel koynuma deyip beni kollarına aldı. O an ben, birinci doğum anıma gittim. Çok garip bir histi. Kısa mühlet sonra da beni diğerine verdi. Anlamsız bir acı hissetim içimde. Zira annem, ölen kardeşimden ötürü beni de kaybetmemek için, ananeme ve teyzeme veriyor. Tıpkı acıyı hissetmek ve birebir şeyi yaşamak o an yarım kalmıştı yeniden öyküm. Oradan ayrıldığım gün ve sonrası kendimi o kadar yorgun, üzgün ve acı çekerken hissettim ki her gün ağlayan, ağlak birine dönüşmüştüm. Birçok kişinin ağır gücünü almıştım üstüme. Onlardan tek tek kurtulmam oldukça vaktimi aldı.
Bak tekrar vakit, o dizideki üzere, o kadar çabuk ve kolay eğlenceli olmuyor. Evvel zihin, vücut ve ruh hazır olmalı. Yoksa hem kendi hem de oburlarının yeni travmaları ile daha ağır yükler alıyorsun üzerine.
Elbette dizinin büyük farkındalık yaratığından eminiz. Fakat o denli tanınan bir şey üzere, ben de aile dizimi yaptırayım demeyi de, yani hazır olmadan bu sürece girmeyi, farkındalıklar üzerine 15 yıldır koçluk veren biri olarak sağlıklı bulmuyorum. Evvel başta sorduğum soruları sormalı insan kendine. Ya da dayanak almalı koçtan, psikoterapistten.
Ben kimim?
Benim dünyaya geliş maksadım ne?
Ne veriyorum kainata ve ne alıyorum? Buradaki misyonum nedir?
Tekrar eden bir döngünüzün içindeyseniz evvel onun ne olduğu üzerine farkındalık yaşamalısınız. Evvel bilme isteği, sonra yürek, daha sonra da farkındalıkla bu süreçlere dahil olmalı insan. Yani her şey için bir es ve vakit vermeli insan bence kendine.
Oradaki en güçlü alt metin, açılımı yapan kişinin ismi olmalı: ZAMAN! Vakitle sarılır yaralar, vakitle öğrenirsin her şeyi. Vakitle başlar ikinci doğumun ve her şey tam da olması gerektiği vakitte, yani anda olur.
Altı yıl sonra tekrar eksik olan öykümü anlamak için, bir aile dizimi seansına katılacağım. Aylardır aklımdaydı. Ben bile onca eğitim, koçluk ve kendini dönüştürmeye çalışan biri olarak, daha yeni şuurlu olarak karar veriyorum.
Geçmişini bilirsen geleceğini yazabilirsin. Fakat şu anı, kim olmak istediğini biliyorsan, dünyayı değiştirebilirsin…