Yıllardır uykularımızdan uyandığımız, hafta sonlarımızı verdiğimiz, uğruna tatillere çıkamadığımız işyerimiz için ayrılık çanları çaldığında daima “haklıyız”dır. Tamam, itiraf edelim, işveren değilsek yasanın da yüzü, “prensipte” biraz daha bize dönüktür.
Haklı nedenlerimizi, bir bir sayarız; türel dünyada bir mana ihtiva edip etmediğine bakmaksızın. Zira, haklıyız!
Bakalım, ne durumlarda biz çalışanlar haklıyız?
Çünkü, işçiyizdir ve fiyatımız hem vaktinde hem de tam ödenmiyordur.
Bir bakmışızdır, ilginin başındaki gülen hızlar ağlayan hızlara dönmüştür. Ağzımızın suları aka aka karşılıklı anlaşarak ve memnuniyetle, hiç bitmeyecek bir seyahate çıkar gibi
çerçevesini çizdiğimiz “görev tanımlarımız” manasını o denli bir yitirmiştir ki; emelimizi kaybetmişizdir. Evvelce belirlenmiş çalışma kurallarına patronumuz uymuyordur, net!
Şimdi yeniden şu başlarken güller açan yüzümüzü solduran kimi beyanlar olmuş olabilir. Ne üzere mi?
İşveren, bir bakmışsınız iş kontratı yapılırken mukavelenin temelli noktaları hakkında birtakım bilgiler vermiş. E, işe girince ne görelim! Patronun sunduğu kurallar, bilgiler, asıllı noktalar yanlış. Konuttaki hesap, çarşıya uymuyor! Patron emekçiyi yanılttı mı yani? Yanıltılmışız. Latife beyanı desen değil! Nereden baksak “evlenme vaadiyle kandırma” bu!
İşyerinde taciz vardır, mesela! Lakin artık tacizin tarifinin üstünden kim geçecek tekrar tekrar! Daima olmuyor mu bu türlü şeyler? Görmezden geliyor natürel patron. Kısacası, patron işbu taciz karşısında bir şey yapmıyordur.
Bir işe girdik diye canımızdan olmamalıyız o denli değil mi?
Yaşam hakkının çalışma hakkından evvel geldiğini de tekrar etmeyelim değil mi? İş kontratımızın konusu olan işi yapacağız diye ömrümüz tehlikedeyse efendim… Türkiye’de ölen emekçi sayılarına bakarak bir ah çeker, mevzuyu kapatmak zorunda hissederiz.
Malum, yeni iş, yepisyeni iş arkadaşları, tertemiz bir çalışma ortamı… Durun durun! Yoksa, daima olarak birlikte çalıştığımız ve/veya yakından görüştüğümüz çalışma arkadaşımız, tahminen de işverenimiz bulaşıcı bir hastalığa tutulmuş ise? Sıhhat garantimiz gitti gidiyorsa elden…
*
Bu saydığımız senaryoların hiçbiri yaşanmadı. Hiçbir ihtimal gerçekleşmedi diyelim ki… Patron, bizi yahut ailemizi tehdit etmiş ise (yaşanmıyor üzere yapmayalım) evet patronumuz bizi tehdit etmiş yahut diğer bir suça sürüklemiş ise; öteki bir deyişle patronumuz, Türk Ceza Kanunu kapsamında da cürüm oluşma yeri hazırlamışsa, ayrılabiliriz o limandan.
Peki, tüm bunlar futbol dünyasında nasıl oluyor? Sportif haklı sebep tam olarak neye deniyor?
Haydi gelin, yirmi üç yaş üstü, profesyonel bir futbolcu düşünelim sizinle… Bu futbolcu, dönem sonunda, kulübünün oynadığı resmi karşılaşmaların %10’undan daha azında forma talihi bulmuş olmasın mı?
İşte, koca bir dönem sonunda kulübünün oynadığı karşılaşmaların %10’una bile dâhil olamamışsa futbolcu, sportif haklı sebeple fesih hakkı, imdadına yetişiyor. Alışılmış ki biz, her vakit olduğu üzere somut olayımıza bakacağız ve “sportif haklı sebep” kuruluşu için karar vereceğiz.
Peki futbolcu, bu hakkını istediği vakit kullanabilir mi?
Yani, sportif haklı sebeple istediği vakit mukavelesini feshedebilir mi?
Hayır, canı istediğinde sportif haklı sebebe dayanıyorum ve kulübü terk ediyorum denilemiyor. Hem futbolcunun, sportif haklı sebeple fesih hakkını kullanması için yalnızca on beş günü var!
On beş günlük müddet ne vakit başlar, bunu nasıl anlayacağız derseniz?
Kulübün, içinde bulunulan dönemdeki son karşılaşması bittiği üzere on beş günlük mühlet başlar efendim. Mühleti içinde sportif haklı sebebe dayanarak kontratlarını fesheden futbolcular; haliyle hak kaybı yaşamıyorlar.