Cumhurbaşkanı Erdoğan liderliğinde yürütülen, Türkiye’nin bilhassa barışı ve uzlaşıyı önceleyen dış siyaset atılımları teker teker meyvelerini veriyor.
Özellikle Rusya-Ukrayna savaşını sonlandırmak için Türkiye önemli bir gayret içerisinde. Bu kapsamda geliştirilen Türkiye’nin diplomatik atılımları ise Avrupa başta olmak üzere tüm dünyanın ilgisini çekiyor.
TÜRKİYE OYUNA GELMEDİ: İSTİKRAR SİYASETİ KAZANDIRDI
Türkiye, Rusya-Ukrayna krizinin patlak vermesinden itibaren tavrını hiç değiştirmedi. En başından beri bir istikrar siyaseti yürütüyor.
Özellikle sürecin başlarında, Türkiye’nin yürüttüğü bu siyasetin, bir kesim tarafından da önemli tenkide mazur kaldığı biliniyor.
Türkiye’nin siyasetinden duyulan bu rahatsızlığın, vakit zaman hem iç ve hem de dış kamuoyunda dillendirildiğine şahit oluyoruz.
Milliyetçi bir partinin genel lideri olarak kendini tanımlayan Meral Akşener’in, Rusya-Ukrayna krizinde NATO’dan yana çıkışı hafızlarda yerini koruyor.
Özellikle ABD’nin başını çektiği Avrupalı devletlerin de, Türkiye’nin bu siyasetine karşı üstü örtülü tenkitleri ve yaptırım tehditleri medyaya yansıyor.
Türkiye’nin, savaşın aktörleri olan hem Rusya hem de Ukrayna ile kurduğu sağlıklı irtibat sayesinde, memleketler arası kamuoyunun takdirini toplayan başarılara imza atmasının akabinde, yürütülen bu Ankara merkezli istikrar siyasetine yönelik hem iç kamuoyunda hem de dış kamuoyunda negatif tenkitlerin yerini müspet telaffuzlara bıraktığını görüyoruz.
Tahıl koridoru mutabakatının yanı sıra, esir takası muahedesinin da Türkiye’nin gayretleri sayesinde gerçekleşmesi, bu siyasetin birer meyveleri olarak kendini gösterdi.
Bu istikrar siyaseti sayesinde Türkiye bu süreçte, Rusya ve Ukrayna ile hem siyasi hem ticari bağlarını güçlendirerek ilerletmiş oldu.
AVRUPA’DA PUTİN SOĞUKLARI
Bir yandan Türkiye’nin diplomatik muvaffakiyetleri meyve verirken, öteki yandan Rus vatandaşlarına dahi yaptırım uygulayacak ve ülkelerine istemeyecek düzeyde düşmanca bir siyaset yürüten Avrupalı devletler için süreç epey sancılı ilerliyor.
ABD ve İngiltere’nin Rusya’dan güç ithalatına yasak getirmesinin akabinde gözler Avrupa Birliği’ne (AB) çevrilmişti. Şubat ayında başlayan Ukrayna işgalinden bu yana Avrupa Birliği’nin Rusya’dan aldığı gaz ve petrol giderek azalıyor.
Rus gazı ve petrolüne ithalatını sonlandırmak için diğer ülkelere yönelen AB, Rus petrol ithalatının savaş öncesinde yüzde 40 olan hissesini da eylül ayı başı prestijiyle yüzde 25’e kadar düşürmüş vaziyette.
AB’nin geçen yıl konutları ısıtmak ve işletmelere güç sağlamak için kullandığı doğal gazın yüzde 40’ını Rusya’dan aldığı göz önünde bulundurulursa, doğal gaza getirilen kısıtlamalar sonrası Avrupa’yı çok sıkıntı bir kışın beklediği ve tarihinin en büyük doğal gaz krizlerinden birine hazırlandığı belirtiliyor.
Rusya-Ukrayna savaşı, Avrupa Birliği ve dünya genelinde ekonomik büyümede düşüşe neden olup enflasyonu yükseltirken, Ukrayna’dan gelen talepler ve ABD’nin artan baskısıyla AB’nin Rusya’dan gaz ve petrol ithalatını azaltması vakit zaman içeriden önemli reaksiyonlara de yol açıyor.
Almanya, İngiltere ve Fransa başta olmak üzere tüm Avrupalı devletlerin bu süreçte, ABD’nin tesiri altında kaldığını ve hatta neredeyse Amerika’nın birer kolonileri haline geldikleri dillendiriliyor.
AVRUPA’YA DOST KAZIĞI: TEMEL DÜŞMAN RUSYA DEĞİL AMERİKA
Araştırmacı tarihçi Eric Zuesse, Ukrayna-Rusya savaşı ve Amerika’nın pozisyonuna ait çarpıcı değerlendirmelerde bulundu.
Zuesse, “ABD Hükümeti’nin Rusya’dan Avrupa’ya giden Kuzey Akımı gaz boru sınırlarını yıllarca “diplomatik” yollarla daha kurnazca sabote etme uğraşlarından sonra havaya uçurması, Avrupa’yı kalıcı olarak çok daha yüksek ödemeler yapmak zorunda bırakacaktır” değerlendirmesinde bulundu.
Rus gazının, başta Amerika ve öbür sıvılaştırılmış doğal gaz (LNG) tedarikçilerine oranla çok daha uygun olduğunu vurgulayan Zuesse, “Şimdi, Avrupa’nın şu ya da bu cinsten muz cumhuriyetleri üzere olağan koloniler modeline kaymaktan kaçınması için artık bir umut bile yok.” dedi.
Zuesse değerlendirmelerine şöyle devam etti:
“Rusya’nın Avrupa’nın ana güç tedarikçisi olması çok doğaldı zira Rusya Avrupa’nın bir modülüdür, başka Avrupa uluslarıyla tıpkı kıtadadır ve bu nedenle gücünü onlara boru çizgileriyle aktarabilirdi. Bir de Rusya’nın güç fazlası vardı ve öteki Avrupa ülkeleri buna çok gereksinim duyuyordu.
Uluslararası kapitalizmin bu türlü işlemesi beklenir fakat emperyalist kapitalizm -bunun öteki ismi milletlerarası faşizmdir- sırf öbür ulusları sömürerek hayatta kalır ve büyür.
Şu andan itibaren, Rusya dışındaki Avrupa ülkeleri en azından uzun bir müddet (çünkü o dev gaz boru sınırları yok edildi) dünyanın en yüksek güç fiyatlarını (sadece boru çizgisiyle değil, konteynerle ve sevkiyatla) ödeyecekler. Birçok artık Avrupa’nın imparatorluk merkezi olarak görülen ABD’den satın alıyor. Gerçek düşman: Amerika.
ABD’yi denetim eden milyarderler de imparatora (ABD’ye) haraç ödeyecekler. Bunlar, aslında yeni uluslararası-faşist imparatorluk olan “özgür dünya”nın gerisindeki kukla ustalarıdır.
Barack Obama’nın dediği üzere, Amerika “vazgeçilmez tek ulus”tur, bu da öteki tüm ulusların (bu durumda Avrupa’dakilerin) “vazgeçilebilir” olduğu manasına gelir.
Şimdi, bu eski imparatorluk ulusları nihayet “vazgeçilebilir bir ulus” olmanın nasıl bir şey olduğunun tadına varacaklar.”