Sizlere her hafta diğer bir öykü ile seslendiğim bu köşede yazımı yazarken sorguluyor buluyorum kendimi birçok zaman… Neyi biz seçebiliyoruz yaşadığımız vakit içerisinde? Dünyaya geleceğimiz yeri mi, dünyaya getirileceğimiz aileyi mi? Doğduğumuz coğrafya mukadderatımız miydi yoksa içinde bulunduğumuz coğrafyalar mı belirler yazgımızı? Pekala ya biz belirleseydik bahtımızı, nasıl bir aileye doğmak isterdik mesela? Hangi renk toprakta atmak isterdik birinci adımlarımızı? Birinci neyin tadını almak isterdik, ne sesi duymak isterdik? Nasıl bir iklimde yaşamak isterdik? Pekala ya biz belirliyorsak mukadderatımızı sahiden?
T.R. ile karşılaştırıldığımızda rahatlaması ve içini dökebilmesine adım atmak ismine kurduğum cümleler karşısında benim orta ara kendime sorduğum cümle ile karşı karşıya gelmemi sağlamıştı; bana yönelttiği ‘Sizce coğrafya yazgı midir?’ sorusuna benim de net bir yanıtım yoktu aslında… Ben sordum ona; sence mukadderat midir diye…
İFTİRA HAYATLARINI DEĞİŞTİRDİ
Atılan iftira sonrasında babasının cezaevine girmesi ve tüm sistemlerinin bozulması sonucu ellerinde avuçlarında olan parayı yönetim edebilmek ismine ekonomik olarak onlara yetebilecek bir bölgeye taşınıyorlar. Anı yaşayan, o gün bulup o gün harcayan, yarın diye korkuları olamayan bir bölgenin dertsiz mahalle sakinlerinden birisi oluyorlar.
“Babam neyin ve kimin kurbanı olmuştu? Pekala annem ile bizim kabahatimiz neydi? Babam kapalı cezaevindeydi, bizse açık… Ne farkı vardı ki? Nasıl gelmişti bu bizim başımıza? Ne vakit yoluna girerdi her şey? Ömrümüz alt üst olmuştu. Hakikaten denildiği üzere altının üstünden daha güzel olma ihtimali var mıydı hayatımızın? Bu süreçte hayatının hem altında hem üstünde yaşayan birisi olarak gördüm ki hayatın bir kere çalkalanmaya görsün bir daha durulmuyor…” cümleleri büyük kırgınlıkların ve büyük sorumlulukların altında ezilmiş, hayatına son vermeyi denemiş lakin yapamamış onun yerine bir kez değil yavaş yavaş, azar azar kendisini yok etmeyi seçmiş genç bir adamındı.
“Yaşamaya mecbur kaldığımız yer birçoğu insanın ve hatta yeni dünyaya gelen bebeklerin yazgısıydı. Çok makus bir yer üzere bahsetmek istemiyorum, kendisine ilişkin kültürü ve hayat formu olan birden fazla vakit ‘tehlikeli’ diyebileceğim bir yerdi. Ötekileştirilmiş, iş alanının kısıtlı olduğu ve münasebetiyle kendi iş alanlarını kendilerinin yarattığı hareketli lakin gece oturup gündüz uyuyan, bir nevi yarasa yaşantılı insanların yaşadığı bir yer” derken ortamı yadırgayan lakin bir yandan da ortama alışmış olan genç adam girdiği o çıkmaz sokakta bir yol yaratmak istiyordu kendisine…
“BANA BİR ŞEY OLMAZ”
Oğlunun yaşadığı depresyon sebebiyle canına kıymak istemesine şahit olan annesi getirmişti bizi bir ortaya. Geçinebilmek ismine meskenlere temizliklere gitmeye başlayan annesinin yükünü alabilmek ismine çok sevdiği okulunu ‘donduruyorum’ diyerek bırakmıştı T.R. Yalnızca okulunu değil bir müddet sonra ömrünü da dondurmaya çalışmıştı. İçinde bulunduğu ve bastırmaya çalıştığı duygusal çalkantılarında rahatlamak, düşünmemek ismine aldığı unsur bir müddet sonra bağımlılık yaratacağını düşünmemiş elbette T.R. Maddeyi alan herkesin içine düştüğü yanılgıya düşmüş, ‘denedim bir şey olmaz, benim bünyem sağlam bana bir şey olmaz!’ kanıları ile öteki bir sürece girdiğini anlıyor ve gitgide battığına şahit olduktan sonra her şeye bir son vermek istiyor.
T.R.’nin yataklı tedavi muhtaçlığının yanı sıra duygusal olarak da desteklenmeye, içinden konuştuklarını dışa vurmaya, gücünü farklı alanlara sarf etmeye gereksinimi vardı. Lakin en kıymetli gereksinimi ise ‘baba’ figürüydü. Dışavurum aracı olarak yazmayı seçmiştik. Yaşadığı tüm süreci, aklında sorguladığı ve sorgularken ideolojisine ulaştığı soruları yazmaya, biriktirmeye başlamıştık. Elbette kolay olmadı ne onun için ne de annesi için süreç. Lakin vakit ve birbirlerine verdikleri dayanak en düzgün ilaçları olmuştu her ikisinin de.
ADAPTASYONUN ZORLUĞU
Her şey yolundayken bir anda alt üst olmak, farklı bir hayata sürüklenmek, alışmaya ve olduğun duruma adapte olmaya çalışmak, ruhsal ve fizikî olarak içinde bulunduğun durumu görmezden gelmek. Tüm bunlar bir müddet sonra baş edilemeyen duruma geldiğini gösterdiği vakit sorgulamaları ve yanılgıları başlatıyor kaçınılmaz olarak. Bu kaçınılması gereken kaçınılmaz güç vakit diliminde kolay seçiliyor maalesef.
Elbette bir tek vefata deva yok hayatta aslında. Onun dışında imkânsız biraz vakit alıyor… Yaşadığımız coğrafya mukadderatımız mi bilemem lakin bahtımızın birden fazla vakit yaşadığımız coğrafyayı belirlediği kesin…
Her ne olursa olsun unutulmaması gerekir ki ‘şu zalim dünyada hiçbir şey kalıcı değildir, kederlerimiz bile’ derken yanlış söylüyor olamaz Charlie Chaplin o denli değil mi?
Dr. Burcu Bostancıoğlu