‘Biri için ölmek’ kavramı vardır hani, ‘biri için canını vermek’. O çeşitten bir yaşanmışlıktı bu… Onu dinlerken bir insanın yaşarken nasıl öldüğüne şahit olmuştum. Çok şeye şahit olmuştum, biri için ölene ve biri için öldüğünü bile bile onu yaşatmaya, kurtarmaya çalışana…
D.N. sevildiğine inanan, sevdiği uğruna hayaller kuran ve bu hayallerine kavuşmak için fabrikadaki işini bırakıp uzun yol sürücüsü olan, yemeden içmeden para biriktiren genç bir adam. Çok hastalanıyor D.N. ‘zatürre’ teşhisi koyuluyor tekrar de vazgeçmiyor gayesine giden yoldan ve ‘O’ üzülmesin diye söylemiyor hastalığını. Müsaadeli sayıyor firma ve gücünü toplaması için konutuna yolluyor aşikâr müddetliğine. Hasreti o kadar büyük ki neredeyse seviniyor hasta oluşuna.
“HER ŞEY DÜŞ ÜZERE OLMALIYDI”
“Her şey düş üzere olmalıydı. Tıpkı hayallerimizdeki üzere kavuşmalıydık. Son model otomobil ile almalıydım onu konutundan, istediği üzere. Bu maksatlar ile her yeni güne dua ile uyandım. Hasta olduğum için izinliydim, onun yanında uygunlaşmak istemiştim. Hastaydım lakin sürpriz yapmak için ona, yollara düştüm o halimle. Duyduğum hasret ateşimden baskın çıkmıştı. Çalıştığı iş yerinin önünde onu beklerken son model bir aracın yanaştığını ve ona bindiğini gördüm. Berbat düşünmemeye çalıştım. Nefes alamamıştım güya o an gerilimden lakin ona karşın meskenine hakikat yürüdüm süratli adımlarla. Kapılarının önünde gördüm onları birbirine sarılırken. Ne yollar görmüştüm işim sebebi lakin hiçbir yol bana konuta dönüş yolu kadar uzun gelmemişti. Oysaki beni o nitekim uzun bir yola uğurlamış…” Yaşadığı anı anlatmaya başlarken kurduğu bu birinci cümle birkaç gün daima beynimde yankılanmıştı.
İnsan emek verdiği sevgisinde beklenememiş olduğunda mı yoksa karşı tarafa duyduğu itimattan ötürü kendisine dair hissettiği acınmışlık hissinden mi acır en çok canı? Pekala ya umut vaat eden, bekleme kelamı veren hayaller kurdurtan ancak tüm bunlara hatta en başta kendisine ihanet eden taraf mıdır acınası olan? O denli ya, aldatan kişi karşı tarafı değil asıl kendisini aldatır buyurmuş bilenler…
“BİR KIZI SEVİYORDUK ARTIK SUBOXONE”
D.N. yaşadığı tüm bu süreçleri unutabilmek ismine alkol almaya başlıyor, gün geliyor sabahtan akşama kadar içiyor. “Ona değildi kızgınlığım aslında kendimeydi. Kendimi affedemiyordum sanırım, nasıl sorgusuzca güvendiğime, inandığıma kızıyordum. Alkolün tesir etmediğini hissetmeye başladığımda crack (taş) alan arkadaşımdan rica etmiştim denemek için. Sağ olsun uyarmıştı beni ayık olmayan başına karşın, lakin kararlıydım unutmaya ve sakinleşmeye. Sandım ki unutturur ve sonrasında yavaş yavaş dinen acımla yoluma devam ederim. Gerçek, bir yol oluştu devam ettiğim ancak uçuruma yanlışsız. AMATEM’e birinci yatırıldığımda verdikleri ilacın yeterli geldiğini hissettim o vakit. Özetle, bir vakitler bir kızı seviyorduk, artık Suboxone seviyoruz.
Onu uzaktan seven mahalle arkadaşı ulaşmıştı bana. Tekrar hayata bağlamak istiyordu onu. Âlâ olsun istiyordu, sonrasında yaşadığı her şeyi unutturacağına inanmıştı. Birkaç kere AMATEM ile ilişkisi olmuş lakin sürdürülebilir olmamış. Çok pişman güzelleşmek istiyor lakin beyin unsura direnç gösteremediği vakit irade pes ediyor. Aslında irade dediğimiz kavram ‘neden iyileşmeliyim?’ ‘Yaşama dair beklentilerim neler?’ ‘Nasıl bir hayat istiyorum?’ ‘Neleri hayatımdan çıkartmak istiyorum ve nelerin ömrümde benimle birlikte olmasını istiyorum’ sorularına kişinin verdiği yanıtların bir bütünüdür.
SEVGİ EMEKTİ
D.N.’nin içinde tuttuğu, bastırdığı, ne varsa dışa vurmadan, yüzleşmeden, kusmadan iradesinin güçlenmesini sağlamak mümkün olmayacaktı. Büyük iki tane mandala çizmeyi önerdim uzmanlığım gereği. Bunlardan bir tanesi dışavurumu gerçekleşeceği negatif sözlerin bütününden oluşacak ve hazır olduğunda yok edilecekti. Oburu de iradesini güçlü kılacak, yine yaşama tutunmasını sağlayacak, gücünü toparlamasına yardımcı olacak müspet sözlerden oluşacaktı. Birkaç seans bir ortaya geldiğimiz görüşmelerimizde gerçekleştirdik uygulamamızı. Yataklı tedavisi de pek başarılı devam etmişti, yanında da ona nitekim paha verdiğini hissettiği arkadaşı, ona nazaran arkadaşı (!) vardı ve iradesi pek güçlüydü.
Bu gerçek hayat öyküsünü sizinle paylaşmak üzere yazarken aklımdan geçti bedelli direktör merhum Atıf Yılmaz’ın yönettiği ‘Selvi Boylum Al Yazmalım’ sinemasında yer alan Jehan Barbur’un kaleme aldığı müzik kelamları:
Sevgi neydi?
Sevgi emekti…
Uçuşan Yaprak
Boş Bir Salıncak…
Dr. Burcu Bostancıoğlu