Eskişehir’de Seyahat Parkı aksiyonları sırasında üniversite öğrencisi olan, polislerin ve eli sopalı sivillerin darp etmesi sonucu hayatını kaybeden Ali İsmail Korkmaz’ın ağabeyi Gürkan Korkmaz, zelzele sonucunda büyük hasar gören Hatay’daki durumu anlattı:
“Fiziken güzeliz fakat psikolojimiz her geçen saat daha da harap oluyor… Gelen mevt haberleri, 5.güne geçerken enkazdan çıkarmayı beklediğimiz kuzenlerim, arkadaşlarım… ambulans sesleri, enkaz çalışma sesleri; yaşadığımız tramvayı her geçen saat daha da ağırlaştırıyor.
Elektrik yok, su yok, girecek tuvalet yok! Dünyayla irtibatımız kesildi; ne internet var, ne arama yapabiliyoruz. Mazot-Benzin yok! Yakıt bulsak da trafik kilit; 10 dakikalık aralığa 1 saatte gidemiyoruz…
‘ALİKEV’e bağış yapalım depremzedeler için bir şey yapın’ diyen dostlarımız, destekçilerimiz var ancak vakıf binamız yıkıldı, benim ofisim enkaz oldu… Yani vakıf binamız da harabe, vakıftaki takımımız de can kaygısında; enkazdaki eşini dostunu kurtarma çabasında!
Şunu gördüm, öğrendim; ateşin içindeyken yangına su dökemiyormuşsun! ALİKEV’le Afrika’ya su götürdük lakin kendi memleketimde komşu köye su taşıyamıyoruz… Canım kuzenim, kardeşim İsmail’i hala enkazdan çıkaramıyoruz…
4 gündür Antakya’da sıkıntı şartlarda yönetim ettikten sonra biri 2 aylık olan 3 çocuğumu ve eşimi inançlı, sıcak, hijyenik bir yere götüreyim dedim 70 km arayı abartısız 5 saat 53 dakikada gidebildim. Esasen Antakya’dan çıktığım için internet erişimim var da o denli yazabiliyorum!
Her dakika bir zelzele oluyor; 24 saat içinde şiddeti 5 ve üzeri tam 38 sarsıntı oldu. Bak artçı demiyorum zira 5+ şiddetten bahsediyorsak bu başka bir sarsıntı farklı bir travma oluyor! Otomobilde uyurken kapıyı açsak çocuklar sarsıntı mi oldu diye yerlerinden fırlıyor…
Şimdi buradan dönüp bakıyorum da; Antakya’yı Antakya yapan; memleketim, yurdum, meskenim yapan ne varsa enkaz oldu. Anılarımdaki Antakya maalesef yok oldu! Bakalım bu günleri nasıl atlatacağız, bu yeni ve farklı yaşama nasıl alışacağız…”