Şair ve müellif Ali Emre, doğumunun 150. yılında Mehmet Âkif’i kaleme aldığı romanıyla yâd ediyor. Daha evvel Nureddin Zengi, Selahaddin Eyyubi ve Baybars’ı merkeze alan üçlemesiyle dikkat çeken Emre’nin yeni romanı, Mehmet Âkif’in hayat öyküsünde fazla öne çıkmayan noktalara dokunuyor. Alaz Kitap’tan çıkan, yer yer his yüklü, şiirsel bir lisanla yazılan roman; Akif’i yalnızca Safahat şairi olarak değil, merhametli bir talebe, sıkıntı vakitlerde çaba eden fedakâr bir lider, eziyetlerden yakasını kurtaramayan bir istekli ve ızdırap çeken bir babayı anlatıyor.
Birçok istikametten kendisine yakın bulduğu Âkif’e yönelik sevgi ve hürmetini bir yapıtla de söz etmek istediğini söyleyen Ali Emre, “Başka özellikleri bir yana, bence, 14 asırlık Müslümanlık tarihinde bir şair olarak gibisi yok” dedi.
OĞLU EMİN EN BÜYÜK İMTİHANI
Her biri kendi içinde beş alt başlık içeren altı ana kısımdan oluşan romanda, Âkif’in hayatı on beş yaşından vefatına kadar işlenmiş. Her kısmın sonunda, yaşanan periyoda ve mütefekkir-şairin hayatına tanıklık eden değerli bir ismin konuşturulduğu yapıtta, oğlu Emin’e kelam verdiği kısmı Ali Emre şu tabirlerle anlatıyor: “Büyük oğlu Emin, Âkif’in en büyük imtihanlarından biriydi. 12 yaşında babasıyla savaşa koşan, cephe cephe gezen, büyük adamların ortasında yetişen çocuk, yaşı ilerledikçe kaygısını, haylazlığını, talihsizliğini de büyüttü. Düzelmek ve yeni bir başlangıç yapmak için 26 yaşında Türkiye’ye gelip askere gittiğinde, ülkede bir çeşit erken 28 Şubat yaşanıyordu, fakat daha yakıcı ve şiddetli. Askerde Kur’ân okuduğu ve birkaç bireye tefsir yaptığı için suçlandı, dövüldü, irtica suçlamasıyla divanı harpte yargılandı, eziyete maruz kaldı. Kendisine ve etrafına ziyan verdiği için yemeğine ilaç katıldığına, morfin verildiğine, uyuşturucuya alıştırıldığına dair argümanlar, sözler var. İleride daha kötüsünü yaşayacağı kahırların, askerlikte ve mahpusta karşılaştığı makus muameleden kaynaklandığını da akılda tutmak gerekiyor.”
AİLESİYLE İLGİLİ KISIMLAR ZORLADI
ONUN İÇİN NE YAPSAK AZ
Emre’nin, kısım sonlarında konuşturduğu şahıslardan biri de Mustafa Kemal Paşa. Romanda Âkif’le olan netâmeli bağı dikkat cazip. Ali Emre, “Mustafa Kemal Paşa, farklı ve Batıcı bir anlayış geliştirirken, yüksek bir seciyeye, yapıta ve gençlik ülküsüne sahip olan Âkif, manevi olarak onu rahat bırakmaz. Kanıları çok yakın olmasa da yüksek ahlakından ve duruşundan bir insan olarak o da etkilenir. Osmanlı’dan kopuş sürecinde de tesirini üzerinde hissettiği için onun önünü kesmiş hatta eziyet görmesine yol açmıştır. Kitabın son kısmına ‘İrtica 906’ belgesiyle ilgili gelişmeleri de aldım. Mısır Apartmanı’na girip çıkanlar, ona selam verenler bile takip edilmiş. Buna karşın, ‘Âsım’ın nesli’ ülküsüyle büyüyen az sayıda insanın da çabasıyla, tekrar kürsüye çıktığını, halk içinde halkla bir arada yürüdüğünü söyleyebiliriz artık. Onun için ne yapsak az şüphesiz” diyor.