Zeynep Çakır
Hayatımda hiç deneyimlemediğim bir şeyi deneyimliyorum.
Hem bir stajyer hem de AFAD gönüllüsü olarak Hatay’a gidiyorum.
Sürekli olarak meyyit yaralı sayısını takip etmek ruhsal olarak beni zorlasa da en değerli şey soğukkanlılık…
Dün akşam saat 10 sularında 2 TIR ve 3 arazi aracıyla yola çıktık. Grup olarak ise 18 erkek, 1 bayan ve 1 Polis Özel Harekat mensubu var.
Işık, baret, düdük, küreklerimizle tam teçhizat olsak dahi bölgeden aldığımız bilgilerle, iğne ucu kadar dayanak götürebiliyoruz.
Gece kar fırtınası nedeniyle orta verdik, aracımızın lastiğinde 2 kere sorun yaşadık. Hudutlarımızın en zıpladığı an ise Adana çıkışında sivil araçların AFAD’a yol vermek konusunda geç kalmasıydı.
Anın gerginliği olarak yorumlayabiliyorum bunu yalnızca, zira kimsenin makus niyetli olmadığının farkındayım.
Hala yoldayız… Hatay’a 83, Antakya’ya 103 kilometre yolumuz kaldı.
Gidiş yolları TIR ve sivil araçlarla doluyken dönüş yolu maalesef ambulans ve depremzedelerin araçlarıyla dolu.
İskenderun’a girmek üzereyken bizi karşılayan birinci şey limanın ağır dumanı oldu. Tam bu sırada, takım arkadaşlarımızdan, Hatay girişinde yağmalama başladığı için polisin geçişe müsaade vermediği bilgisi geldi.
Şehre girdiğimizde bir ya da iki yapının sağlam kaldığını gördük. Beşerler yardım çadırlarında veya akrabalarının aracında.
Müstakil konutu, binayı anlıyorum da akaryakıt istasyonu ve fabrikalarda yıkılmış.
Denetimsizlik nedir tam olarak gördüm burada.
Yardıma geldiğimizi duyanlar bizi ilçelerine çağırıp durdu, çağırdığı yer ise Samandağ, yağma bölgesi.
Doğru düzgün konuşamıyorlar, “Acaba kumpas mı” diye düşündük.
Hatay’ın sona yakın köylerinde muhtaçlık; barınma ve yiyecek…
Binalar mahvolmuş fakat can kaybı yok.
Sınır noktasından çabucak sonraki noktada 3 kişi göçük altında kalmış, beşerler AFAD yazısını görünce çabucak yardım soruyor.
Hatay cumhuriyet savcısı geldi, “Her şeyimiz var, adam yok” dedi.
Göçüğe bakmaya gittiğimizde bir kişinin sıkışarak öldüğünü gördük. Sismik araştırma yapıldı ancak ses gelmedi. Ekipmanları beklerken mecbur pozisyondan ayrılmak zorunda kalıyoruz.
Antakya içine girdiğimizde beşerler yardım sırasındaydı. Kimi ilçelerde enkazın hiçbirine dokunulmamış, yan yatan binalar, çöken camiler…
Ceset çıkarmak dahi öncelik değil, öncelik yaşayanlara yetişebilmek.
Yeterli uyum yok, birçok kepçenin boşta beklediğine, kepçe operatörlerinin gelen geçen herkese “Nereye gidelim, nerede çalışalım” dediğine şahit oldum.
Beni etkileyen en garip olay ise yıllardır görüşmediğim arkadaşlarımla burada karşılaşmaktı.
Kimi İskenderiye’de akutla ceset çıkarırken kimi Samandağ’da erzak dağıtıyordu.
TIR’lar için yola çıktığımızda her yol kapalı, askerler bilhassa durdurup “Araçlarınız giremez” diye ihtarlarda bulunuyor.
Elimizdeki 3 TIR’ı boşaltamıyoruz, boşaltamadığımız üzere enkaza giremiyoruz.
O kadar çok siren sesi duyuyorum ki rüzgar uğultusunu bile siren sesi sanıyorum artık.
“En azından biz dağıtalım yardımları” diyoruz yağmalanır dehşetiyle yapamıyoruz.
Son deva araçları kenara çekip dinlenelim derken yağmayla müsabakamız uğraşı.
En yakın Polis Özel Harekat grubunu çağırdık. Adam lisan döktü, “Benim işletmem” diye ancak gerçekten işletmesi olsa sakin olurdu diye düşünüyorum.
Daha sonra araçları dizip ışıklarımızla enkaza çıktık. Çocuğun arandığı bir enkaza denk geldik, sismik aramayla bir çocuğun yeri saptanırken kardeşi de yanındaydı. 30-45 dakika boyunca o çocuğun çıkmasını bekledik, buradaki 50 bireyle koridor oluşturup ambulansa yetiştirdik. Başka kardeşi de yanındaymış o geliyor artık.
22.49 itibariyle o çocukta çıktı. Binada bir çocuk 1 yaşlı kaldı deniyor.
Biz bu süreçteyken bir artçı daha oldu.
Saat 00.08 tekrar diğer bir enkaza giriyoruz. Girdiğimiz enkazdan birkaç saat evvel 8 aylık bir bebek çıkarılmış, annesi üstüne kapanarak korumuş çocuğunu. Anneannesi enkazın başında bekleyip ağlıyor. “Bina 6 yıllık, 6 yıllık bina mezar oldu” diyebiliyor sadece…
Zeynep Çakır