Zeynep Çakır
İki günü geride bırakarak üçüncü günde akşam üzerine gerçek yola çıktık.
Bu 3 günü özetlemek gerekirse; Hatay köylerinin çadır ve erzak yardımına gereksinimi varken merkezinin istekli ağır makine operatörlerine, sarsıntı ekipmanlarına ve gerçek bir uyuma gereksinimi var. Zira 3 TIR’la geldiğimiz kentte biz, yağmalanır endişesiyle hiçbir yardımımızı birinci gün yapamadık. Geldiğimiz güne oranla gün gün siren sesleri azaldı fakat biz rüzgar uğultusunu tekrar siren sesi sandık. Zelzele bölgesine hiç gitmemiş biri olarak şahsî güvenliğim konusunda hiçbir endişem yoktu fakat yardım TIR’larımıza bir şey olacak, enkazlar için dağıttığımız kazma kürek yanlış insanların eline geçecek korkusu daima vardı. O denli ki, arkadaşlarımın girdiği enkazda 1 bayan 1 erkek “babamın kasası” diyerek arkadaşlarımıza kasayı açtırmaya çalıştı. Siz, babanızı enkaz altında bulamazken kasasını bulabilir misiniz?
Enkazların etrafında ne kadar ceset varsa o kadar aile fotoğrafları vardı. Birbirinden hoş insanların aile fotoğrafları yerlerdeydi ve içlerinde bir fotoğrafta o kadar hoş bir bayan vardı ki… 1980’lerde hatıra olarak gönderilmiş siyah beyaz bir çift fotoğrafı. Fotoğrafı alıp saklamak istedim fakat enkaza girerken düşürmüş olacağım ki kaybettim.
TUVALET SORUNU CİDDİ
Seyyar tuvalet sorunu, besin sorunu, güvenlik sorunu… Besin; gelen yardımlarla, güvenlik; halk takviyesiyle hallediliyor ancak tuvalet için evvelki yazımda dediğim üzere beşerler enkazlara girmek zorunda kalıyor. Bunun hayli tehlikeli ve dezenfeksiyon konusunda sorun olduğunu söylememe pek gerek yok.
Üçüncü gün dönmeye karar vermemizin sebebi artık yapabileceğimiz bir şey olmadığını düşünmemiz zira çok az insan canlı çıkarken cesetler 2’şer 3’er halde çıkıyor. Soluduğumuz ceset ve duman karışımı hava nedeniyle ses tonumuz değişti, birtakım arkadaşlarımın elleri hafriyat yapmaktan kan topladı ve yaşıyor olmamıza karşın bir ceset üzere kokmaya başladık. Son kalan bine yakın eldiven, yağmurluk ve baş lambalarını sanayi sitesinin yanında enkaza giden insanlara dağıtmaya başladık. İtfaiye takımları için yanmaz eldiven ve ayakkabı, askerler için koli koli baş lambası ve eldiven, muhtaçlığı olanlar için kıyafet ve yiyecek, sağlıkçıların kullanabilmesi için ilaçlar… Her ne kadar daha fazla kalmak, yardımcı olmak istesem de en fazla ceset çıkarabilirim, daha fazla yardımım dokunamaz.
SOĞUK KANLILIĞI UNUTMAYACAĞIM
Belki reklam olacak lakin MacroCenter zelzele bölgesinde marketini insanlara açan tek şirketti. Bu yüzden teşekkür etmek gerekiyor. Kızını enkaz altında görünce kötülük geçiren genç anneyi, ablalarının cesedini görünce dişlerini sıkarak yere bakan 2 genci, ağlamaklı bi’ sesle “Hatay bitti” diyen yaşlı amcayı, yağmacıları, birbirine karşı olabildiğince yardımcı olmaya çalışan istekli takımların sağ duyusu ve soğuk kanlılığını hiç unutmayacağım. Bu üzere durumlar için AFAD/AKUT ve birinci yardım eğitimi ve ağır makine kullanmayı bilmenin kaide olduğunu bir sefer daha hatırlatmakta yarar var.
KOORDİNE ETMEK YERİNE TOPLUMSAL MEDYADAN HENGAMEYİ TERCİH EDİYORSUNUZ
Sosyal medyada hepinizin farkında olduğu bir hengame var ve bana kelam hakkı düşer mi bilmiyorum, zira hengame eden beşerlerle bir vakitler çalışmayı çok istedim. Lakin bu türlü ağır bir durumda arbede etmek, birbirlerinin haklı noktalarını görmemek, bu insanlara ne kadar hürmet duysam da yaptıkları bu arbedeyi “ucuz” görmemi engelleyemiyor. Zira hepiniz ordasınız ve yan yana durup gelişmeleri aktarmak, yardımları koordine etmek yerine toplumsal medyadan arbede etmeyi tercih ediyorsunuz. Bunu benden yaşça büyük üstlerime söylemek, beni rahatsız ediyor.
Son olarak Hatay’a bir arada gittiğim grup; oto modül üreten Cihan ve Burak ağabeye, gemi tersanesinde çalışan Velat’a, Hüseyin’e, Sinan’a, kaybolduğumda takım arkadaşlarımı bulmak için uğraşan perdeci Oğuzhan’a, Ankara Motorlu Arama Kurtarma’dan Barış ağabeye, UMKE’den Ömer ağabeye, Sıhhat Bakanlığı’dan hekim Erol’a çok teşekkür ederim.