Depremin yıkıma neden olduğu vilayetlerden askeri uçaklarla İzmir’e getirilen 193 yaralının kentteki hastanelerde tedavileri sürüyor.
Buca Seyfi Demirsoy Eğitim ve Araştırma Hastanesinin ağır bakım ünitesindeki afetzedeler de yine yaşama tutunmanın buruk sevincini taşıyor.
Depreme Adıyaman’ın merkezinde yaşadıkları 6 katlı apartmanın 4. katındaki konutlarında yakalanan eczacı Gizem Özkan (28), enkaz altındaki anlarını ve hislerini anlattı.
Bina yıkılınca 7 kişilik ailesinin beton yığınlar altında kaldığını söyleyen Özkan, tüm aile fertlerinin yıkıntılardan kurtarıldığını, lakin yaşadıkları dehşet dolu saatlerin unutulamayacağını belirtti.
Gizem Özkan, zelzele sonrasında enkaz altında geçen saatler boyunca en büyük meşakkatinin “nefes alamamak” olduğunu söz ederek, “Çok büyük çaresizlik. Nefes alamıyorsun, üstünde kocaman bir şey var. Dört taraftan sarılmış biçimdesin, nefes alabileceğin yer yok. Benim üstüm sıkışmıştı, altım sıkışmamıştı. Şöyle koltuk altımı kaldırdığım vakit ayaklarımın olduğu alandan nefes pompalıyordum kendime yanlışsız. Biraz yatıp kalktığım vakit tekrar koltuk altını açıp ayaklarımdaki havayı tekrar pompalıyordum. Oksijen ne kadardı bilmiyorum lakin komik bir sayıdır herhalde. Fakat insan çok muhtaçlık duyuyor.” dedi.
ŞARKILARLA UYUDU, SU İÇMEYİ DÜŞLEDİ
Özkan, enkazda geçen saatler boyunca kendini rahatlatmak için çok sevdiği bir şarkıyı mırıldandığını, kendisine ninni üzere gelen bu müziğin ismini da kapalı tutmak istediğini söyledi.
Yıkıntılar altındayken en çok özlediği şeyin ise su içmek olduğunu belirten Özkan, günyüzüne kavuşunca su içebilmeyi düşlediğini lisana getirdi.
Uyanık kaldığı saatler boyunca daima etrafındaki eşyalara vurarak ses çıkarmaya çalıştığını söz eden Özkan, şöyle devam etti:
“İlk 1 saat çok güç. Sahiden tüm kalbinle ölmek istiyorsun. Artçı zelzeleler oluyor. Bir saat sonra insan alışıyor. Ses duyunca kurtulma ihtimalin olunca kendine geliyorsun. Ben daima vuruyordum, sesim gelmemiş herhalde. Sonra çok uzaktan bir ses geldi. Hatta şeyi düşündüm ben, ‘İnsan göçük altındayken ses nasıl kilometrelerce uzaktaymış üzere gelir?’ Biraz tuhafıma gitti.”
Özkan, beton bloklar altındayken birinci duyduğu sesi düzgün hatırladığını, lakin enkazdan çıkarılırken baygın olduğunu anlattı.
Gizem Özkan, yaşadığı için çok keyifli olduğunu, kırıklar nedeniyle tedavi gördüğü hastaneden çıktığında da ailesine kavuşacağı anı sabırsızlıkla beklediğini söyledi.
Hayatın bedelini çok daha yeterli anladığını tabir eden Özkan, şu davette bulundu:
“(İnsanlar) umutlarını kaybetmesinler, ne olursa olsun kaybetmesinler. Ben enkaz altındayken ‘bu son yaşım’ diye düşünürken çok şükür olmadı. Bağıra bağıra söyleyeceğim, ne istiyorsanız, ne yapmak istiyorsanız bir dakika bile ertelemeyin.”
“BAKTIM IŞIKLI BİR TEYZEYDİ”
Depremin merkez üssü Pazarcık ilçesinden getirilen Ejder Hoş (50) ise vardiya amiri olarak çalıştığı fabrikanın bahçesinde bulunduğu anda zelzelenin meydana geldiğini ve üzerine duvarların devrildiğini söyledi.
Duvarın altında kalan sağ bacağının ezildiğini, buna karşın etrafındaki insanlara yardım etmek istediğini lakin yerinden kıpırdayamadığını söz eden Hoş, çalışma arkadaşları tarafından ilçedeki bir hastaneye kaldırıldığını lisana getirdi.
Güzel, kaldırıldığı birinci hastanenin hasarlı olduğunu, bu nedenle sağlıkçıların yaralılara hastane bahçesinde müdahalede bulunmak zorunda kaldığını lisana getirdi.
Çevresinin hayati tehlikesi bulunan depremzedelerle dolu olduğunu, yaklaşık 3,5 saat yağmur altında eski bir tahtanın üstünde yattığını söz eden Hoş, “Eski bir kapının üzerindeydim, sedye üzere. Onun üzerinde yatıyordum. Çok üşüdüm, inan bana çok üşüdüm. Yaşlı bir teyze geldi biliyor musun ? ‘Oğlum Allah yardımcın olsun’ dedi, şemsiyeyi üzerime bıraktı. Baktım ışıklı bir teyzeydi.” diye konuştu.
Güzel, birinci müdahalenin akabinde getirildiği Buca Seyfi Demirsoy Eğitim ve Araştırma Hastanesinde ameliyat edildiğini ve ailesine kavuşacağı günleri hasretle beklediğini söyleyerek, “Bu dünyada yaşıyorsunuz ya kimseyi incitmeyin. Bayanlar erkekleri incitmesin, erkekler de bayanları incitmesin.” dedi.