Ertuğrul Özkök, eşinin ismine gönderme yapan “Tansu’ya Mektuplar” başlığı altında yazdığı ve “newsletter” olarak paylaştığı yazılarında bugün ulusal bayramları kutlama biçimlerine değindi. Özkök, “Devletler, bilhassa de otoriter rejimler ulusal günlerini tankla, füzeyle, obüs toplarıyla, rap rap yürüyen askeriyle; diğerlerine dehşet salarak kutluyor.O kutlamanın mottosu ‘Bir gece birdenbire gelebiliriz’. Halk ve millet ise ulusal gününü konserle kutluyor. Havai fişekle, gençlik gücüyle, dansıyla, daima birlikte söylenen müzikleriyle popçusuyla, hip hopçusuyla, türkücüsüyle daima birlikte bir ağızdan ve omuz omuza…O makus talihini ya milletin halk konserleri, komşusuna ‘Bir akşam meskenine kahve ziyaretine gelebilirim’ sloganı belirleyecek.” fikrini lisana getirdi.
Özkök’ün “Devlet, ‘bir gece aniden basabilir’; millet, ‘bir akşam kahveye gelebilir’, işte fark budur” başlıklı yazısı şöyle:
Devlet, ‘bir gece apansızın basabilir’; millet, ‘bir akşam kahveye gelebilir’, işte fark budur
Beklediğim yiğit yazı yeniden bir bayandan geldi.
Nagehan Alçı’dan…
Hasetliği bize muhalefet kılıfında yutturmak isteyen köşebentler beni mahpusa attırmak istese bile bunu söylemeye devam edeceğim.
Çünkü ben geleceğe bakıyorum. Kaybettiğimiz yakın geçmişimizin intikamını almak değil gayem.
Çünkü geleceği kazanmak istiyorum.
Nagehan’a katılmadığım nokta: Bu kelam asıl o gece söylenmeliydi
Nagehan, Tunç Soyer’e şöyle seslendi:
“Keşke bir milyon kişilik bu türlü bir geceyi de Yunanistan’a ‘Savaş istemiyoruz’ diyerek de yapsanız…”
İşte buna katılmıyorum.
Çünkü öbür bir geceye hiç gereksinim yoktu…
Tam bilakis o gece, Tarkan konserinden evvel diyebilirdi bunu…
O gece tam vaktiydi, tam da o kelamların söyleneceği yer orasıydı…
Tunç o gece şunu demeliydi: Evet doğrudur, bu savaşta tek kurşun atılmadı
Bir noktaya daha katılmıyorum.
Bence daha da ileri gitmeliydi.
Atina’ya açık açık seslenip şunu demeliydi:
“Eski TBMM Lideri haklı. Biz Kurtuluş Savaşı’nda tek kurşun atmadık…”
Bir dakika, durun, şaşırmayın….
Bunu rahatlıkla söyleyebilir ve şöyle devam edebilirdi:
“Biz bu savaşta Yunan halkına tek kurşun atmadık. Attığımız kurşun, bütün kurşunlarımız, Yunan ordusunun, işte burada, Kordon’da vatanımızı işgal için adımını atan Yunanistan’ın seçkin birliklerinin, silahlı seçkin askerineydi. Bütün kurşunlarımızı onlara attık.”
İlk kurşunu atan kentin seçilmiş belediye lideri bunu rahatlıkla derdi
İlk kuruşunun atıldığı bu kentin, İzmir’in seçilmiş belediye lideri olarak onun bunu söyleme hakkı vardı.
Evet bizim ordumuz, ulusal ordumuz, Millet Meclisi’nin aldığı kararla savaşan ordumuz Yunan halkına tek kurşun atmadı.
Vatanını savunan asker, vatanını işgal eden askere attı bütün mermilerini…
Nagehan haklı, yanıtı Sintagma Meydanı’ndan gelirdi
Nagehan haklı…İzmir’den bu ses yükselse, eminim Atina’nın Sintagma Meydanından yanıtı gelirdi.
Tunç Soyer kardeşim…
Hiç takma, muazzam bir barışçı kutlama yaptınız.
“Yunanı denize dökmek” kelamını, bugün artık kendi halkını denize dökmekten kelam eden fanatiklerin lügatına sokan o iptidai zihniyete prim vermedin.
O gece gerçek yerde yanlışsız kelamı söyledin.
Sana da yakıştı, İzmir’e de, Türkiye’ye de…
Artık Osmanlı ile didişmek demode ve gereksiz
Bir küçük nokta…
Artık Osmanlı ile uğraşmak demode ve anlamsız bir şey.
Bilelim ki bizim de Osmanlı ile ilgili görüşlerimize yine bakmamızda fayda var.
Şimdi geliyorum bu yazımın asıl ana fikrine…
Cuma akşamı İzmir’deki Tarkan konseri…
Dün akşam Şanlıurfa’daki Zakkum konseri…
Bize neyi anlattı?
Türkiye’nin iki ucu: Biri Batı’ya dönük, öteki Orta Doğu’da
Biri İzmir’de…
Türkiye’nin en batısında… Laik, cumhuriyetçi, modern…
Öteki Türkiye’nin öteki ucunda… Orta Doğu’da… Peygamberler şehrinde…
İslami hassasiyetleri ağır basan bir coğrafyada…
Ama bakın ikisinde de nasıl coşkulu, dünyevi bir gençlik gücü var.
Bakın nasıl ikisi de eğlenmek, birlikte olmak, orada olmak, birlikte müzik söylemek istiyor.
İki konserin de bize, ancak yalnızca bize değil, daha da değerlisi bütün dünyaya anlattığı çok hoş bir şey var.
Millî günleri kutlama kültürü…
Otoriter devlet neyle kutlar, millet ve seçilmiş lokal lider nasıl?
Şu yaşadığımız dünyaya bir bakın…
Çoğumuzu hüsrana uğratan 21. yüzyılda, devletler ve bilhassa de otoriter “rejimler” ulusal günlerini nasıl kutluyor?
Yani Rusya, Kuzey Kore, Çin…
Buna karşılık halk ve millet nasıl…
Devletler, bilhassa de otoriter rejimler ulusal günlerini tankla, füzeyle, obüs toplarıyla, rap rap yürüyen askeriyle; diğerlerine dehşet salarak kutluyor.
O kutlamanın mottosu “Bir gece birdenbire gelebiliriz..”
Yakasında kırmızı gülle savaşa hayır diyen CHP’liler ve AKP’liler
Halk ve millet ise ulusal gününü konserle kutluyor.
Havai fişekle, gençlik gücüyle, dansıyla, daima birlikte söylenen müzikleriyle popçusuyla, hip hopçusuyla, türkücüsüyle daima birlikte bir ağızdan ve omuz omuza…
Bilelim ki 21. yüzyılın makus bahtı yine yazılıyor.
O makus talihini ya milletin halk konserleri, komşusuna “Bir akşam meskenine kahve ziyaretine gelebilirim” sloganı belirleyecek.
Ya da otoriter rejimlerin “Bir gece apansızın gelebilirim” sloganları, füzeleri, roketleri, tankları, SİHA’ları, jetleri, uçak gemileri…
21. yüzyılın başında Türkiye bunu başarmıştı
Bizim ülkemizde bir vakitler barışı savunmak olağan bir şeydi…
Bugünkü üzere şimdi ulusalcımız, milliyetçimiz, dindarımız “Bir gece apansız gelebilirim” bayrağı altında birlikte yürümüyordu.
Birlikte yürüyenler daha çok barışı isteyenlerdi.
1 Mart tezkeresine “Hayır” demek için elele veren AKP’liler, Bülent Arınç üzere Meclis Liderleri, Deniz Baykal ve yakasına barış karanfili takarak, düğüne masraf üzere Meclis’e gidip “Savaşa hayır” oyu veren siyasetçilerimiz vardı.
Gerçek ulusal ittifak buydu işte…
O birkaç ‘milli hissiyat bezirganına’ kulak asmayan valilerimiz
O BİRKAÇ “MİLLİ HİSSİYAT BEZİRGANINA”
12 Eylüllere, 15 Temmuz’lara geçit vermeyecek ittifak da budur.
Yani “Beraber ıslandık bu yağmurlarda” müziğini birlikte söylemeyi haketmek için, o yollarda bir arada yürüyüp, birlikte ıslanmak gerekir.
İzmir ve Şanlıurfa bize bunu çok hoş anlattı…
O nedenle, üç beş “kasaba ulusal hissiyat tüccarının” baskısına boyun eğmeyip bu konserlere müsaade veren İzmir Valisi ve Şanlıurfa Valisi’ne de teşekkür ederim.
Bu iki şehirin seçilmiş mahallî yöneticilerine de teşekkür ederim.
Ama natürel ki en büyük teşekkürüm:
Bu konserlere katılan Tarkan ve Zakkum üzere sanatçılarımıza…
Ve doğal ki o konserlere katılan ve “Yunan’ı denize dökmek” üzere cümleler kurmadan da bir kurtuluş gününün çok hoş kutlanabileceğini bütün dünyaya gösteren insanlarımıza…
Emin olun bir tarih yazdılar.
Bu bir umut tarihiydi…