Evrensel Gazetesi müellifi Mustafa Yalçıner, gazeteci Soner Yalçın’ın 15 Aralık 2022 tarihli ‘Hangi sol’ başlıklı yazısını köşesinde kıymetlendirdi. Yalçıner, Soner Yalçın’ın Aydınlık’çı olduğunu sav ederek, “Solcu havalarda bir milliyetçi. Haydi “gibi” diyelim, istihbaratçı üzere davranıyor” tabirlerini kullandı.
Mustafa Yalçıner’in yazısı şöyle:
“Zamanında bir Fethi Tevetoğlu vardı. Irkçı sağcı milliyetçiydi. “Türkiye’de sosyalist ve komünist faaliyetler” isimli kitabıyla “ünlüydü”!
Bir Soner Yalçın var. Ülkenin çok satan gazetelerinden birinde köşe müellifliği yapıyor. Vaktinde Ergenekon davasından yargılanan, sonraları ise birçok “bel-altı” sansasyonel haberleriyle ünlenen Odatv’nin evvel genel yayın direktörlüğünü yapıyordu, sonra imtiyaz sahibi oldu. Eski bir Aydınlıkçı. Perinçek’in takımından ve ondan oldukça şey öğrendiği belirli.
Karanlık bir kişi. Hedefi da o denli. Solcu havalarda bir milliyetçi. Haydi “gibi” diyelim, istihbaratçı üzere davranıyor. Her şeyi, açığı ve kapalıyı, maddeli ve yasal olmayanı bir sepete doldurup, önüne gerisine bakmadan çalakalem yazıyor. “Sırtında yumurta küfesi yok”! Hiçbir şey umurunda değil! 12 Eylül öncesinde, başyazarlığını Perinçek’in yaptığı Aydınlık gazetesi, “sahte sol” dediği devrimcilerin bilebildiği kadarıyla isimleriyle meskenlerinin adreslerini açıklar, istihbaratla faşist milis örgütlerine maksat gösterirdi. Soner Yalçın misal tavrı sürdürüyor, kelamda elinde “adalet terazisi”, ileri geri konuşuyor. Kim bu türlü davranır, artık okuyucuya kalmış.
Ne yapmaya çalıştığı ortada ve muhatap alıp cevap vermeye değecek biri değil. Lakin çok satan bir gazetede yazıyor. Yazdıklarını okuyup başlarında soru işaretleri belirenlere gerçekleri açıklamak gerekiyor.
Yöneticiliğini yaptığım gerekçesiyle 12 Eylül’ün sıkıyönetim mahkemesinde yargılanıp ceza aldığım bilinmeyen devrimci örgüt Türkiye Devrimci Komünist Partisi (TDKP) ile yasal olarak yayımlanan Halkın Kurtuluşu gazetesini, ortalarına bir “/” işareti koyarak özdeşleştiriyor. Tıpkı 12 Eylül üzere. O da, Halkın Kurtuluşu gazetesini yasa dışı ilan etmiş ve genel yayın direktörü Veli Yılmaz’ı yüzlerce yıl mahpusla cezalandırmıştı. Orada dursa neyse! İki satır sonra, Halkın Kurtuluşu ile -mevcut nizamın bile o türlü suçlamadığı- EMEP’i aynılaştırıyor: “Halkın Kurtuluşu hareketinin 1996’dan beri yasal temsilcisi Emek Partisi/EMEP.”
Halkın Kurtuluşu örgüt değil gazeteymiş, ne gam!
“Emek Partisi’nin kökü, Deniz Gezmiş ve arkadaşlarının kurduğu Türkiye Halk Kurtuluş Ordusu/THKO’ya dayanıyor” diyor.
Evet, Emek Partisi, THKO geleneğine dayanır, Denizlerin geleneğinin sürdürücüsü ve temsilcisidir.
İddialara gelince…
1) THKO, S. Yalçın’ın tez ettiği üzere, yalnızca emperyalizme değil, faşizme de karşıydı ve bağımsız ve demokratik Türkiye için uğraş etti.
2) Cezaevinden çıkanlar Süreksiz Merkezi Uyum Komitesi kurmadı, dışarıdakiler ve cezaevinden çıkanlar THKO’yu tekrar örgütleyecek Süreksiz Merkez Komitesini kurdu.
3) Geçmişin muhasebesi yapıldı; bu iki sözcükle özetlenemez, yeniden de, en önemli; geçmişin revizyonizm aykırılığı temellendirilip derinleştirilirken, “Küçük kümelere dayalı silahlı uğraş her vakit temeldir” görüşünün yerine “Devrim kitlelerin eseridir” doğrusu kondu.
4) THKO, Mao’yu savundu, lakin onun üç dünya teorisini savunmadı, inceleyip tartıştı ve 1978 1 Mayıs’ında karşı devrimci bir teori olarak reddettiğini açıkladı.
5) THKO’nun, tezdeki üzere TDKP değil, TDKP/İnşa Örgütü ismini aldığı 1978 Çorum Kongresi değil, fakat 2 Şubat 1980’deki TDKP 1. (Kuruluş) Kongresi 19 delegeyle toplandı.
6) TDKP, “Askeri darbe geliyor tahliline karşı” çıkıp “Darbe ihtimali yoktur” demedi; bir darbenin de önünü kesecek “Sıkıyönetim sökmeyecek” sloganıyla çabayı sürdürdü. Üstelik bu türlü önemli bir tahlil yoktu, lakin “komplo teorileri” vardı, yalnızca birkaç gün evvel darbe olacağına ait bir haber sızdı.
7) “Darbe sonrası tek operasyonla merkez komitesi” çökmedi. TDKP, bir dizi operasyon ve 1981 Nisan’ındaki merkezi operasyona rağmen çabayı ve bilhassa kapalı yayınla teşhir faaliyetini sürdürdü.
Ve 8) İsimlerden kelam etmeyeceğiz; lakin TDKP-PKK bağı, Yalçın’ın yazdığı üzere tek taraflı değildir. TDKP ile PKK ortasındaki çatışmalarda karşılıklı olarak yaklaşık 50 kişi öldü. Bu, hele günümüz şartlarında çabucak hiçbir devrimcinin kabul edebileceği şey değil. Sol kümeler ortasındaki silahlı çatışmalarla birlikte, bu, Türkiye solu tarihinin savunulabilir olmayan bir kara sayfasıdır. PKK “Burası Kürdistan, burada diğerine yer yok” kanısındayken, TDKP PKK’yi “ajan-provokatör çetesi” olarak kıymetlendirmiş, sonradan bunun özeleştirileri yapılmıştır. Kaynağı fraksiyonculukta, halk içindeki çelişkilerin hakikat ele alınmayışındadır. Hesabı, S. Yalçın’a değil, muhataplarınca halka verilmek zorundadır.
Peki S. Yalçın’ın gayesi ne?
Aklınca teşhir edip aşağılamaya yelteniyor!
Bugüne bağlayarak, “Emek Partisi, yıllar sonra PKK gölgesine neden sığındı” diye soruyor ve “Şiddete boyun eğdi” demeye getiriyor. “Darbesinin” tesir gücünü ağırlaştırmaya çalışıyor: “Küçümsediği parlamentarizme yenik mi düştü; amacı TBMM’ye girmek mi oldu?” Bu türlü olmadığı biliniyor; EMEP şimdiye kadar hiç vekillik pazarlığı yapmadı.
Utanmaz adam, boynuna kadar neoliberal bataklığa batmışken, EMEP’i “Liberalizme sapmak”la itham ediyor! “[PKK’nın] emperyalizm ile işbirliğini niye görmezden geliyor?” diyor. EMEP, tekelci kapitalist sistemin piyonundan “emperyalizmle işbirliği”nin ne demek olduğunu öğrenecek değil! Kendi iş birlikçiliğiyle ilgilensin!
Dur durak bilmiyor. “Onlarca can verilen yarım asırlık gayret ruhuna ne oldu? Halkın kurtuluşu bu türlü mi sağlanacak” diye soruyor. Tam bir provokatör. Yeni kışkırtmalar peşinde.
İflah olmaz bir sosyalizm ve Kürt düşmanı olan S. Yalçın EMEP-HDP ittifakından rahatsız ve sorunu bu. Diğerlerini suçlayacağına, neden mevcut neoliberal kapitalist nizamın sığıntısı olduğunu, Ergenekon’dan sonra, eski şefi Perinçek’in gerisi sıra niye AKP’ye sığındığını açıklasın.
SONER YALÇIN KÖŞESİNDE YAZMIŞTI
Mustafa Yalçıner’in tezlerinin tersine Soner Yalçın 16 Mart 2022 tarihinde ‘Atatürkçüler nerede’ başlıklı yazısında, gençlik vakitlerinde Halkın Kurtuluşu/Yurtsever Devrimci Gençlik Federasyonu üyesi olduğunu belirtmişti.
Soner Yalçın’ın ilgili yazısı şöyle:
“Yıl, 1980…
Halkın Kurtuluşu/Yurtsever Devrimci Gençlik Federasyonu üyesiyim. (17 yaşında idam edilen Erdal Eren de bu örgüte mensuptu.)
Duvarlara yazı yazıyoruz; “İşçilerin ve Köylülerin Bağımsız ve Demokratik Türkiye’si İçin İleri…”
Bir gece anneme yakalandım! “Oğlum” dedi, “Niye Atatürk yazmıyorsunuz?”
“Anne” dedim, “Biz Atatürk ihtilallerini daha da büyüteceğiz. Biz İkinci Kurtuluş Savaşı neferleriyiz.”
Yıl, 1875.
Dünya solunu bıçak üzere bölen gelişme yaşandı:
Marks’ın takipçileri W. Liebknecht ve A. Bebel’in başını çektiği “Eisenach Grubu” ile F. Lassalle’nin liderliğini yaptığı Birleşik Alman Emekçi Derneği birleşerek -bugün Almanya’daki iktidar ortağı- Alman Toplumsal Demokrat Parti’yi kurdu.
Marks ve Engels, en son gayeye ihtilalle değil, siyasal evrimle ulaşmayı merkezine koyan bu partinin programına sert tenkitte bulundu. Oldukça umut bağladıkları dava arkadaşlarını oldukça sert lisanla; düzenle uzlaşmacı-oportünist diye tanımlayıp, “Gotha Programı Eleştirisi” ismiyle kaleme aldıkları tenkit mektubunu Almanya’ya gönderdiler.
Solda, “program” aslında teoridir. Siyasal geçiş devrinin nasıl yaşanacağı/kapitalizmden kurtuluşun nasıl olacağı üzere teoriler (Lenin ve Kautsky ortasında olduğu gibi) dünya solunda daima tartışma ve bölünme meydana getirdi.
Duvar yazısıyla girdim nereye geldim! Ne demek istediğime geleceğim ancak Türkiye sol tarihine girmeliyim:
SOLCU GENİŞ CEPHE
Toplumsal değişimin/sosyalizme geçişin “araçları” bilhassa 1960’lardan sonra Türkiye Marksist solunda da ayrışmalar meydana getirdi. Yasallık- yasa dışılık üzere birçok teorik farklılık çatışma sebebi oldu. Keza:
Başlıca mevzularından biri de, Atatürk’ü yorumlama problemiydi. 1925, 1927, 1929, 1938’de kapsamlı tutuklamalar yaşayan Marksistler, Atatürk’e nasıl bakıyordu?
Sosyalist ihtilal, Kemalizm’i reddederek mi, yoksa Atatürk’ü kabul ederek mi gerçekleştirilecekti? Şöyle oldu:
Marksist fikir; Lenin yahut Mao, Latin Amerika ya da Avrupa’da olduğu üzere Türkiye’de de kültürel gelenekler ile ilgiye girip “yerelleşerek” (özellikle 1960’lardan sonra) geniş kitleler ile buluşmaya başladı. TİP parlamentoya girdi. (Toplumda yer etmeye başlayan sol fikirler aydınları, gençleri ve CHP’yi de etkiledi. Ecevit, “demokratik sosyalizmi” hedefleyen programı savunmaya başladı.)
Bu haliyle temel çelişki; kapitalist sınıf ile işçiler ortasında değil, emperyalizm ile ezilen uluslar arasındaydı…
“Milli Demokratik Devrimi” savunucu Mihri Aşikâr, 1966 yılında politik çizgiyi belirledi:
-“Dünya halkları biliyor ki, fakat yabancı boyunduruğunu atarak ve feodal bölünmeye son vererek tam manasıyla uluslaştıkları takdirde memnun geleceğe yönelmiş olacaklardır. Uluslaşmak, insanın insan tarafından sömürülemeyeceği sosyalist toplum yolunda atılan ileri bir adımdır. Zira uluslaşmadan, demokratik ihtilalin bu sonucuna varmadan sosyalizme gidilemez. Kestirme yol yoktur.”
“Sosyalist Devrim” taraftarı Mehmet Ali Aybar’ın “bağımsızlık, demokrasi, sosyalizm” şiarı da bu anti-emperyalist çizgiye uygundu.
Yani:
Çoğunluk Marksist’in yolu Atatürk ile bu anlayışla kesişti…
SAĞCI GENİŞ CEPHE
Evet, Kemalizm ile sosyalizm ortasında aşılmaz duvarlar yoktu. Kuvvetli misyonları benzeriydi:
Her ikisi de, tam bağımsızlık diyordu.
Her ikisi de feodalizmi tasfiye edip, toplumu ileriye taşıyacak ihtilal diyordu.
Halkçılık diyordu.
Cahil ve yoksul bırakılmış köylüye “milletin efendisi” diyordu.
Kapitalist olmayan yoldan kalkınma diyordu.
Adil bölüşüm diyordu.
Her iki programın gayesi, devlet, eşraf tarafından asırlarca gadre uğramış, hor görülmüş, inancını kaybetmiş milleti/ulusu ayağa kaldırmaktı…
Gelelim bugüne:
Çoğu Marksist, Atatürk ile uzlaşırken CHP’nin bugün takip ettiği siyasal çizginin hali nedir? Kemalizm yalnızca kağıt üzerinde kalan “kenar süsü” müdür?
Altı muhalefet partisinin imzaladığı Bilkent Deklarasyonu/(Marks’tan mülhem) “Bilkent Programı Eleştirisi” niçin yapılmıyor? Program/teori tartışılmadan kurtuluş mümkün mü? Bırakın teoriyi, CHP imzaladığı deklarasyona Atatürk ismini bile koydurmaktan niye çekiniyor?
Marksistler dün, Anadolu’ya ve meselelerine vakıf olamamış CHP’nin bürokratik elitizminin zihinsel tembelliğine darbe vurup, partiyi halkçı kimliğine tekrar kavuşturmuştur.
Atatürk’ü savunmak bugün yeniden yalnızca Marksistlere mi kaldı?
Bugün CHP’nin sağa savruluşu “Erdoğan gitsin de ne olursa olsun” pragmatizme niye yenik düşürülüyor?
Nerede Atatürkçüler?
Annem üzere “Atatürk yazın” diyecek kimse kalmadı mı koca partide?”