Öldüğümde mezar taşıma şöyle yazsınlar: Aşk ve sekse dair o denli çok yazdı ki bunları yaşamaya vakti kalmadı.
Bu kelamlar Ahmet’in kendine yapmayı sevdiği latifelerden biriydi.
Ahmet’le Fındıklı’dan mahaller arkadaşıyız. Yaşıt olduğumuzdan tıpkı yıl okula başlamıştık. Şanslıydık; mahallemizdeki Namık Kemal İlkokulu periyodun yeterli sayılan okullarından biriydi. Mezunları güzel liselerin imtihanlarını kazanırlardı. Ahmet Sankt Georg Avusturya Lisesi’nin, ben ise Darüşşafaka Lisesi’nin imtihanlarını kazanmıştık.
Lise yıllarımızda, her ikimiz de sosyalist hareketin sempatizanı olmuştuk. Ortada sırada siyasi tartışmalar yapsak da, ben daha sekter olduğumdan, Ahmet’i “pasif bir kolejli” olarak küçümserdim.
Üniversitede yolumuz pek kesişmedi. Lakin birbirimizden bir biçimde haberdar oluyorduk. Ahmet’le yollarımız iş dünyasında tekrar kesişti. O, çok kıymetli bir reklam ajansında çalışıyor, ben ise reklam ajanslarının en çok muhtaçlık duyduğu dataları üreten AGB Anadolu şirketinde.
Doksanlı yıllarda yabancı lisan bilen ve entelektüel birikimi olan gençlerin bulabildiği işlerin başında, akademisyenlik, reklamcılık, yayınevleri, ansiklopedi ve gazatelerde redaksiyon işleri gelirdi. Bu işlerde sebat etmeyenler ise kendi yollarını çizer ve çoklukla de edebiyatçı, müellif ve araştırmacı üzere kişisel yeteneklerini öne çıkartıp, sergileyebilecekleri işler yaparlardı.
Ahmet de bunlardan biriydi. Reklamcılıkta sıkılıp yazarlığa yelken açmıştı. Birebir evrelerden geçen iki muharrir dostumu da anmadan geçemeyeceğim; liseden arkadaşım Turgut Yasalar ve fakülteden arkadaşım Cezmi Ersöz de bir periyot reklam kesiminde çalışıp, cinnet geçirenlerdendir.
Ahmet’le yollarımız yıllar sonra tekrar kesişti. Her ikimiz de T24’te yazıyorduk. Daha sonra Ahmet Duvar’da yazmaya başladı. Birbirimizin yazıları üzerine çoklukla toplumsal medya üzerinden konuşuyorduk.
Yaz başında, kendisine yeni kitabımı yollamak istediğimi söylemiştim. O ise; “Elden almayı tercih ederim. Böylelikle buluşmak için bir mazeretimiz olur” demişti. Bu yaz benim için problemli geçtiğinden bir türlü buluşamadık. En son Ağustos ayında haberleşmiş ve görüşme dileklerimizi birbirimize iletmiştik. Kısmet değilmiş… (Herkes benzeri bir ders çıkartmıştır hayattan; bir yakının ile görüşmeyi düşünüyorsan, ertelemeyceksin)
Ahmet son yazılarında sıkça mevtten bahseder olmuştu. En son Billur Kalkavan’ın vefatı üzerine yazdığı makalede aşağıdaki cümleleri sarf etmişti:
Gazeteci alttan alta vefatı dilekler haber yapmak için, romancı hayatın sürmesinden yanadır. Olayın ve kurgunun gelişmesi için.
Bu satırları okurken, Ahmet’in hem gazeteci hem de romancı kimliği var, sanki hangisinden yana, diye düşünmüştüm.
Sevdiklerimizi, tanıdıklarımızı imgelerle hatırlar, anılarda yaşatırız. Fotoğraflarına yalnızca bakarız. Öldüklerinden bir kere daha emin olmak için. Sonra hatırlamaya, konuşmaya başlarız. Hayatlarını onların. Ve haliyle hayatta olduğumuzu konuşuruz. Ölenlerin fotoğraflarına bakmak egoizmdir.
Sevgili Ahmet,
İster istemez biz de cenaze merasiminde, yakamıza takılan fotoğrafına bakarak, seninle ilgili anılarımızı birbirimize anlatacağız. Ve yeniden senin fotoğrafına bakarak ‘egomuzu tatmin edeceğiz’.
Instagram sayfana bir arkadaşın, oğlunu (köpeğini) evlat edineceğini yazmış. İnan çok sevindim. Dünden beri köpeğin için kaygılanıyordum. Gözün geride kalmasın.
Huzur içinde uyu dostum, yolun ışık, devr-in daim olsun. Bu yazıyı yeniden senin mevt üzerine söylediğin bir cümle ile bitirmek istiyorum:
Ölüm üzerine konuşmayız aslında, ölen üzerinden kendi ölümümüzü düşlemler, nihailiğini kabullenir ve mevt öncesini konuşarak hayata sığınırız.