Çok sayıda gazete ve TV’de çalışan Türel, Londra Film
Akademisi’nde “Belgesel Sinema Yapımı” kısmını tamamladı.
Türkiye’ye döndükten sonra uzun yıllar reklam, sinema ve TV dizilerinde sanat direktörlüğü yaptı. Kurduğu imal şirketinde birçok projeye üretimci olarak imza attı.
Türel, Doğu Perinçek’i, Devlet Güvenlik Mahkemesi’nde Milliyet gazetesi muhabirliği yaptığı periyottan beri, duruşmalardan, sorgulardan biliyor, tanıyor.
İstediği her şeyi özgürce sormak istiyorum deyince Perinçek’ten “İstediğin soruyu sorabilirsin” cevabını alıyor.
Soru sayısı 900’ü, söyleşi müddeti yılları aşmış, “Adım Doğu” bu türlü oluşmuş.
Kuşkusuz Perinçek’in dikkate paha bir ömrü var. Çocukluğu hariç ömrünün tümünü siyasete adamış bir önder. Bu ömrün 15 yılını Türkiye’nin çeşitli hapishanelerinde beş jenerasyonla mahpus yatmış, 55 kitaplı bir yazar- siyasetçi. Doğu Perinçek birinci kere Doğu’yu anlatıyor.
Kitabın “içindekiler” kısmındaki “Yeraltına geçiş”, “Doğu’nun hapishaneleri”, “Darbe mi ihtilal mi?”, “Gezden gözden arpacıktan”, “İftiralar, ihanetler”, “Kınından çıkmış kılıç gibi” başlıklar bile ne kadar farklı bir kitapla karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor.
Perinçek kendisini şöyle tanımlıyor: “Ben Türk ve Müslüman Türk milletinin bir parçasıyım, tarihi materyalistim yani kaba materyalist değil.” (s. 27)
TARİH MERAKI
“Tarih merakı, beni siyasete çekti; siyaset üzerinden toplumları etkilemek, toplumları kurtarmak, ihtilal yapmak, işçileri kurtarmak, fakir insanları kurtarmak.” (s.56)
Türel soruyor: “İsmi ‘Doğu’ olan birinin ‘Batı’ ile müsabakası nasıl oldu?”
Yanıt:
“Bende bir Batı zıtlığı çocukluğumdan beri oldu, yani o ismimden ötürü değil de, Batı emperyalist, Batı bizim düşmanımız, Doğu bizim İstiklal Savaşımız, Çanakkale Savaşımız yani bu türlü bir Doğululuk, Doğu halklarına bir sevgi, bağlılık, beni tıpkı vakitte bilimsel sosyalizme getiren değerli etkenlerden biri. Yani o denli bir Batı aykırılığı oldu.” (s. 58)
JÖNTÜRK DÜNYA ÇAPINDA BİR MARKA
“Bence çok değerli Türk entelektüel varlığı ve birikimi var, yani Jöntürk dediğimiz, bu ihtilallerin içinde yetişen beşerler. Bu birebir vakitte, çok kıymetli bilimsel bir birikim. Türkiye devrimciliği dünya çapında bir marka, hatta Jöntürk bence en kıymetli, en meşhur Türk markası. Mesela Amerika’da gençler ayağa kalksa, Amerika’nın Jöntürkleri diyorlar, Japonya’da kalksa Japonya’nın Jöntürkleri diyor. (…) Jöntürk tıpkı vakitte bilim insanı, yani teori insanı, düşünen insan. O devrimci çabalar içerisinde bilim oluyor, yoksa kavanozun içinde turşu kurar üzere bilim yapılmıyor yahut içe dönerek bir bilim yok. “ (s. 64)
AYDIN NEDİR, KİMDİR?
“İnsanların sınıfsal pozisyonlarını üretim sürecindeki yeri belirliyor. Yani o sürece mülk sahibi olarak mı katılıyor, emeğiyle mi katılıyor? Aydınlar ise kendi sınıflarını kendileri seçiyorlar… Attilâ İlhan, Nâzım Hikmet hangi kökten gelirlere gelsinler biz diyorlar sosyalizmin aydınlarıyız, onu seçiyorlar… Attilâ İlhan’ın dediği yanlışsız, sahiden Batı’nın casusu olan aydınlar da var. Lakin emekçi sınıfının, işçi halkın yahut bu vatanın safında olan ve bu milletin menfaatlerini, geleceğini temsil eden aydınlar da var, her ikisi de var.” (s. 65)
AYDINLIKÇI KİMDİR?
Türel “sizce Aydınlıkçı olmak nedir? Nâzım Hikmet’in
“Aydınlık diye bir şiiri var ve bu şiirde Aydınlıkçı tanımı yapıyor.
Aydınlıkçı kimdir?” diye soruyor. Doğu Perinçek’in cevabı şöyle:
“Aydınlıkçılık kimsenin silemeyeceği, kimsenin ortadan kaldıramayacağı muazzam bir gelenek. Yani kendisini vakfetmiş adamış insan Aydınlıkçı. Bolşevikler üzere bir gelenek yaratmış, bir karakter, bir tip yaratmış. Onun silinmesi mümkün değil.” (s. 73)
MAHİR ÇAYAN VE DENİZ GEZMİŞ
“THKP-C’de Uzman Çayan, daha çok memur ve subay çocukları, THKO’da ise daha taşralı, köylü, Anadolu çocukları kaldı, bizde ise bir işçi fakir çocuklar, bir de entelektüel kabiliyetleri yüksek olanlar kaldı (…)
Mahir Çayan Atatürk ihtilali mirasını reddeden bir insan değildi. Yeniden Deniz Gezmiş, ondan tahminen daha fazla Atatürk mirasına ehemmiyet veren bir arkadaşımızdı lakin Uzman Çayan da Atatürk ihtilali mirasını hiçbir vakit reddetmedi. Onun büyük bir devrimci miras olduğunu, bizim bugünkü MDD’de o köklerin kıymetini her vakit kabul etmiştir.
THKP-C savunmasında da, hapishanede yazdıkları da Kemalist İhtilal mirasını savunur (…)
Deniz Gezmiş Ulusal Demokratik İhtilali birinci benimseyenlerdendi. Mao’yu da Türkiye’de birinci benimseyenlerdendi. “Maocu” kavramını kullanmıyoruz lakin “Çekoslovakya’daki olaylara bakıyorum, bu adamlar revizyonizme batmış, bunların sosyalizmle falan bir ilgisi yok. Doğu Avrupa’da sosyalizme benzemeyen kimi gidişatlar var, sen bunu nasıl yorumluyorsun?” diye bana mektubu var. Yani Mao’nun gerçek olduğunu, Rusların yanlış yolda olduğunu, revizyonist olduğunu daima söylemiştir. (s. 85)
Türel’in “Sizce Deniz Gezmiş pişman mıydı?” sorusuna Perinçek şu cevabı veriyor:
“Hayır. Deniz Gezmiş devrimci olmasından en küçük bir pişmanlık duymuyordu lakin yaptıklarının yanlış olduğunu görüyordu. Pişman deyince hangi pişmanlık? Sonuna kadar ihtilale bağlı kalarak bu dünyadan gitti, zati idam sehpasında da hali ortada. (s. 87)
DOĞU’NUN HAPİSHANELERİ
Perinçek, “Kaç farklı cezaevinde kaldınız?” sorusuna şu cevabı veriyor:
“Mamak’ta 12 Mart’ta ve 12 Eylül’de iki kez yattım. Selimiye Cezaevi’nde de çok kısa kaldım. Haymana Cezaevi’nde 1998’de bir sene kadar kaldım. Bir de Silivri, ondan evvel Tekirdağ F Tipi Cezaevi’nde de kaldım. Yani Mamak, Selimiye, Diyarbakır, Silivri, Haymana, Tekirdağ.
Türel soruyor: “ Ortalarında en sert şartların olduğu cezaevi hangisiydi?”
Yanıt:
“Mamak doğal. Diyarbakır’ın çok sert bir periyodu var ama benim kaldığım vakitte o artta kalmıştı. En berbatı 1980’li yıllar Mamak. Çok sert bir rejim vardı. Oradaki rejim, 12 Mart’tan sonra, gerçekten inanılmaz sertti.”
-Türel soruyor: “12 Mart’ta Mamak’ta bir gün nasıl geçerdi?”
“Ben daima art hücrelerde kaldım iki buçuk sene, orası da birinci ağırlama yeri, yani hapishaneye birinci getirilen adam o art hücrelere getiriliyor, 15-20 gün, adamına nazaran bazen bir ay, şiddet uygulanır, terbiye ediliyor, dövülür edilir, dayaktan geçer, uslandırılıp koğuşlara verilirdi. Mamak’ta bu türlü bir uygulama vardı. Yani bir buçuk aylık orta devir hariç, daima art hücrelerdeydim. Ben her geleni orada gördüm, bir nevi kabul yeri üzereydi.” (s. 131)
HAPİSHANEYİ ŞENLENDİREN MUMCU
Perinçek, hapishanede birlikte kaldıkları Uğur Mumcu’yu şöyle anlatıyor:
“Beraber buz kırdık art bahçede, voleybol alanı yaptık kazmalarla. Koğuşun sevinciydi Uğur Mumcu, o ağır şartlarda devamlı latifeler yapar, insanları güldürür, o hapishaneyi şenlendirirdi. 12 Mart’ta Uğur Mumcu, Uğur Alacakaptan, THKO’nun bir kümesi da getirildi. Birlikte, bir müddet o art hücreler kısmında kaldık. Doğal Uğur’u toplum çok güzel tanımıyor. Çok şakacıdır, teatral tarafları vardır, çok hoş taklit yapar. Sakıncalı Piyade sahiden Mamak Cezaevi’ni anlatan çok dürüst bir kitaptır..” (s. 136)
ERGENEKON TERTİBİNDE 6 YIL
Perinçek, Ergenekon kumpası sürecinde Silivri Cezaevi’nde altı yıllık bir mahpus hayatı daha yaşadı. O süreci şöyle anlatıyor:
“Ben 12 Mart’ta, 12 Eylül’de yargılandım, evet haksız yargılamalardı lakin uydurma komplo yoktu. Siz personel sınıfının iktidarı için parti kurmuşsunuz bunun da cezası 141. unsura nazaran 15 yıldır. Yani bir kanuna dayanan bir şeydi ve uydurma kanıt yoktu. Artık artık görüyorum, bu kanıtların hepsi uydurma.” (s. 155)
“Zekeriya Öz ‘Sen fabrikatör ne demek biliyor musun?’ Mehmet Eymür’ün bana Siz CIA ve MİT’e alet oluyorsunuz” fabrikatör diye suçlaması var ya…”Fabrikatör sensin” dedim.
(…) Siz şu anda CIA’nın ve ABD ve MOSSAD’ın aleti pozisyonundasınız. Aklınızı başınıza toplayın (…) Bakın artık hepsi hapishanede. Zekeriya Öz kaçtı ancak öbür söylediklerimin hepsi hapishanede. (s. 156)
“Silivri’de birinci evvel beni yalnız bıraktılar. Onun üzerine ben uğraş ettim, açlık grevine başlayacağım dedim. Bu türlü bir hafta sürdü.
Sonra bizim koğuşa Hikmet Çiçek ile Adnan Akfırat geldi. O üçümüz kaldığımız vakit beş tane hücre, bir tane ortak alan vardı. Sonra Adnan Akfırat tahliye oldu, onun yerine Emcet Olcaytu geldi. Ben Nusret Senem ile Deniz Yıldırım’ın bulunduğu koğuşa nakledildim.” (s. 159)
2000’E HAKİKAT ÇIKIYOR
Doğu Perinçek 2000’e Hakikat mecmuasının çıkışını şöyle anlatıyor:
“Cemal Süreya’yı aradım, gel bir görüşelim dedim. Geldi. “Var mısın dedim bir mecmua çıkaralım?”
Türkiye 12 Eylül devrinden çıkıyor, 1986 yılı. “Sonuna kadar varım” dedi. “Ben de bunu düşünüyordum. Doğu mahpustan çıksa da bir mecmua çıkarsak diye” dedi. O gece mecmuanın ismi ne olsun dedik… 2000’lere gidiyoruz, Türkiye çok esaslı bir değişiklik yaşayacak, her şey olgunlaşıyor, birikiyor ve sistem çöküyor… dedi ki “2000 olsun mecmuanın ismi.” Biz de ortamızda Hasan Yalçın, Halil Berktay arkadaşlar konuşmuştuk, biz de “2000” dedik. Ancak 2000 donuk bir şey. 2000, durağan bir şey, buna nasıl bir dinamizm, hareket katalım dedik. 2000’lere gidiyor Türkiye falan derken oradan “2000’e Doğru” çıktı.” (s. 251)
TURAN DURSUN
“Benim teyzemin oğlu Gürbüz Tüfekçi Ağabeyim ODTÜ’de Atatürk İhtilali dersleri veriyordu, o tanıştırdı beni Turan Dursun’la… Birinci tanışmamızda hayran kaldım. İslamiyet konusunda fevkalade bir bilgi birikimi var. İlhan Selçuk’a kızıyor, Oktay Ekşi’ye kızıyor.
Çok efendi ve terbiyeli bir insandı. ‘Bana yazdırmadılar’ dedi, “İlhan Selçuk’a gittim yazdırmadılar, Oktay Ekşi’ye gittim, Hürriyet’te bana yazdırmadılar” dedi. Harikulâde bir birikimi var. Dedim ki “gel bu millete dinini öğretelim. Bize din dersleri müellif mısın, haftada bir.” “Yazmak ne söz uçarım” dedi. Çok da mütevazı insandı. Tanıştığımız vakit 55 yaşlarında falandı… Vurulduğu vakit cebinden 2,5 lira çıktı.” (s. 260)
KONTRGERİLLA KİMDİR?
Perinçek, “Kontrgerilla kimdir, gücünü nereden alır?” sorusunu şöyle yanıtlıyor:
“Yeraltındaki NATO diyelim. ABD’nin, NATO’nun bir aracı. Onu De Gaulle 1960’larda çok hoş anlattı. Fransa halkına, ‘NATO ABD’nin, bizim üzere ülkeleri yönetim etmesinin bir aleti, aracıdır’ dedi. Yani ABD, Fransa’yı NATO üzerinden yönetiyor.
‘NATO’ya girdiğiniz vakit ABD’nin denetimine giriyorsunuz’ diye De Gaulle bunu o vakit söyledi… ABD’nin NATO devletlerinin içine yerleştirdiği çekirdek. Türkiye,
Yunanistan, her yerde kendine nazaran ismi var, ulusal isimler da verilerek.” (s. 276)
VASİYETNAME
– Kemaliye kayalarındaki tapularımı, Mavi Vatan’daki yüzbinlerce dönüm toprağımı, Fırat’ın köpüklerindeki ve Kızılırmak’ın ismindeki mülkiyet haklarımı,
– Kayalara tırmanan keçilerin yünlerinden elde edilecek gelirleri,
– Gemürgap kayasını yaran Adıgüzel Ağa’nın ve Fırat Irmağı’na uçan amelenin azmini, çalışkanlığını ve fedakârlığını,
– Sarıçiçek yaylasındaki çiçeklerin renklerinden ve kokularından kazandığım bütün gelirleri,
– Milas kilimlerinin desenlerindeki patent haklarımı,
– Toros Dağları’nda uçan kartalların gururunu ve uzak görüşünü,
– Kemaliye konutlarının tokmaklarındaki Göktürk nakışlarının sırlarını,
– Selimiye’nin ince minarelerinden Mimar Sinan’a minnet sunma sorumluluğumu,
– Orta Asya kaya fotoğraflarındaki ceylanların sekişlerindeki zerâfeti,
– Pazırık halısındaki nakışlardan kalan telif haklarımı,
– Dede Korkut Destanı’ndan ve Kutadgu Bilig’ten hisseme düşen bütün faziletleri,
– Ankara Devlet Tiyatro Bale ve Operası’nda kazandığım bütün seyir haklarını ve hoşlukları,
– Âşık Veysel, Talip Özkan, Ali Ekber Çiçek ve Nida Tüfekçi’nin tezenelerinden ve Mustafa Özgül’ün klarnetinden, Türk Beşleri’nin bestelerinden sonsuza akan nağmelerden hisseme düşen bütün payları,
– “Kızardı Kayalar” ve “Söğüdün Erenleri” türkülerini söyleme hakkımı,
– Koca Arap Zeybeği’nin verdiği özgüveni, Karadeniz horonlarının çevikliğini ve coşkusunu, Eğin halaylarının vakarını ve hoşluğunu, Elâ Gözlü aşkımı,
– Çocukluğumdan beri biriktirdiğim haksızlığa karşı isyan haklarımı ve Doğrucu Davutluğumu,
– Meyve sandıklarından kitaplık inşa etme patentlerimi,
– Eskişehir ve İzmit istasyonlarında trenden inip parasız Kaplanlı ve Çene suyu içme haklarımı,
– Maltepe’de kaçırılan kızın çığlıklarını işitirken yaşadığım hisleri,
– Makaralardan yaptığım futbol gruplarının kazandığı bütün kupaları,
– Ankara Ulus Postanesi’nde kaybettiğim saatimi,
– Koşa koşa şeytan uçurtması uçururken duyduğum sevinçleri,
– Bisikletimin patlayan lastiklerine vurduğum bütün yamaları,
– Çocukluk ve gençlik aşklarımdan ve Şule Perinçek ile canyoldaşlığımdan kazandığım bütün serveti,
– Bostancı’dan Kınalıada Feneri’ne ve Çökertme’den Mazı’ya yüzme imtiyazlarımı,
– Mamak, Selimiye, Diyarbakır, Haymana, Bayrampaşa, Tekirdağ F Tipi, Silivri yerlerinde volta atma özgürlüğümü,
– Kaybettiğim arkadaşlarıma duyduğum hasreti,
– Tektaş yüzüğüm yok ancak böbreğimden düşürdüğüm bütün taşları,
– Penceremizin önüne konan kumrulara ekmek kırıntısı verme saltanatımı,
– Emperyalizme ve ortaçağ zorbalığına karşı uğraşta kazandığım bütün kıymetleri ve faizlerini,
– Orhon Yazıtları’ndan kalan miras haklarımı,
– Arslanlı Yol’dan üreticilerin ulusal iktidarına yürüme kararımızı ve Anıtkabir Ziyaret Defteri’ne yazılarımın telif haklarını,
– Hazreti Muhammed’in muteber kişiliğinden ve dürüstlüğünden öğrendiklerimi,
– İnsanların değil yalnız eşyanın yönetildiği, sınıfsız, sömürüsüz, baskısız bir dünya hasretlerimi, işçi davasına sonsuz bağlılığımı ve beşere duyduğum sınırsız sevgiyi,
– “Gökten gelen gururlu adamlar”ın mirasından hisseme düşen
Türklük gururumu ve başıdik yaşama karakterimi,
– Vatan Partisi üyeliğinin bütün sorumluluk ve misyonlarını,
Bütün Türk milletiyle ve insanlıkla paylaşmaları için, eşime, çocuklarıma, yeğenlerime, sevdiklerime, arkadaşlarıma, hepimizin torunlarına ve torunlarımızın torunlarına bırakıyorum.
Onlara vedâ kelamım Yunus’un diliyledir:
Var imdi Miskin Yunus
Üryan olup gir yola
Yüz çukallu gelürse
Yalıncağı soyamaz
Mutluyum, Fırat Kanyonu’ndaki kayalar üzere çırılçıplak geldim ve o denli gidiyorum.
Apçağa Dağı’ndaki kayaların içinde olmak kâfi, mezar taşı ve mezar ziyareti gereksiz. Hatırlamak isteyenler, yaptıklarımı kıymetlendirebilir ve yazdıklarımı okuyabilirler.
Kalanlara selam olsun.
Doğu Perinçek (s. 455)
Hikmet Çiçek