Dünya gazetesi müellifi Alaattin Aktaş, finans sistemindeki zahmetlerin faturasının bankalara çıktığını belirtti, sistemi kurtarmak için atılan adımların günü kurtardığını fakat bankaları güç durumda bıraktığını söz etti. Sistemin meşakkatlerinin elden ele geçtiğini belirten Aktaş, “İktidardan bankalara, bankalardan iş alemine, iş aleminden vatandaşa… Vatandaş her vakit son halka ve en son faturayı daima o ödüyor” diye yazdı.
Alaattin Aktaş’ın “Bankaları hırpalamayın efendiler!” başlıklı yazısının ilgili kısmı şöyle:
“Hazine’ye para mı lazım; bankalar iç borçlanma senedi alsın… Hem de enflasyon yüzde 80’in üstündeyken, haydi bu oran geride kalan yılın, önümüzdeki bir yılda bile resmi enflasyon yüzde 25 bekleniyorken bankalar yüzde 10 üzere faizi olan kağıtlardan alsın…
Döviz artsın istenmiyor natürel ki; bankalar elini taşın altına soksun… Bankaya gelip döviz hesabı açtırmak isteyen vatandaş KKM’ye girmeye ikna edilmeye çalışılsın, şayet vatandaş ikna olmadı ve döviz hesabı açtırdıysa bunun ceremesini de banka çeksin…
Bankadaki toplam mevduatta döviz cinsinden olanların hissesi yüzde 50’yi geçmesin… Geçerse banka ceza olarak ek Hazine kağıdı almak zorunda bırakılsın… Pekala o Hazine kağıdına ne kadar faiz uygulansın? Yüzde 10’lar bankanın nesine yetmez! ‘Ama enflasyon’ diyecek olana da aba altından sopa gösterilsin…
Bu kadar zorlamayın
Bankaların bu yıl şimdiye kadar görülmedik ölçüde kar ediyor olmaları içinde bulunulan tuhaf durumun bir sonucu. Hazine’nin yüklü olarak TÜFE’ye ve dövize endeksli iç borçlanmaya gitmesi, enflasyonun yüksek seyretmesi ve dövizdeki süratli artış kıymetli bir kar imkanı sağladı. Ayrıyeten KKM sayesinde çok ucuz kaynak kullanan bankalar, ortalama maliyetlerini aşağı çekti ve krediden âlâ kazandı.
Ama bu durum sürdürülebilir değil; ne Hazine açısından, ne bankalar açısından.
Özünde şöyle bir durum var… Kendi işini âlâ yapmayacaksın, hatta bırakın uygun yapmayı makûs yapacaksın, yanlış kararlar alacaksın; sonra da ortaya çıkacak maliyeti diğerlerine yıkacaksın.
Görünürde maliyet bankalara yıkılıyor üzere olacak ancak onlar aslında bu maliyetin transfer sistemi.
Yanlış tercihlerden bankalara…
Bankalardan gerçek dala; mal ve hizmet üretimine…
Onlardan da çalışanlara ve vatandaşa…
(…)
Ama sistem giderek tıkanıyor.
‘Kredi mi açacaksın, şu faizi geçemezsin. Geçtin mi şu cezai müeyyide var.’
‘Mevduatında TL cinsi olanların hissesini yüzde 50’nin altına indiremezsin. İndirdin mi dinlemem, gidip düşük faizli kağıt alırsın.’
TL mevduatın faizinde yakın vakitte niçin artış başladı sanıyorsunuz. Üstelik faizdeki bu artış yaygınlaşabilir. Bankalar oturup hesap kitap yapıyor; mevduata biraz yüksek faiz vermek mi makûs, yoksa döviz mevduatının hissesi yükseldiği için düşük faizli kağıt almak mı?
Üstelik bu yüzde 50-50 istikrarının hükmî bireyler ve gerçek bireyler için farklı ayrı kurulması gerekiyor. Aksi halde gelsin yeni yükler!
Bankalar bir günlüğüne yok olsa!
Tüm bankacılık sisteminin ve bankacılık üstünden yürüyen hizmetlerin sadece bir gün durduğunu varsayın.
Para yatırmak ya da çekmek yok…
Para transferi yok…
Kredi kartı kullanımı yok…
Fatura ödeme imkanı yok…
Düşünün! Neler oluyor değil mi, neler eksiliyor…
Yapılanlar sistemi bu duruma düşürecek boyutta değil, doğal ki hedef da bu değil elbette ancak bankacılığı da içinden çıkılmaz bir hale sokmanın manası yok.” (YAZININ TAMAMI)