◊ Öncelikle en başa, çocukluğunuza dönelim. Ve müziğe ilginizin başladığı yıllara…
– 12 Aralık 1957 doğumluyum. Bebek’te doğup büyüdüm. İtalyan Lisesi’nde okudum. Hazırlık sınıfındayken açık havada daima tıpkı kız öğrenciye müzik söyletirlerdi, biz de can kulağıyla dinlerdik. Bir gün yemekhanede o kızı gördüm, tanıştık arkadaş olduk. O kız sonraki yıl mezun oldu; bizim değerli sanatkarımız Nilüfer. “Ağlıyorum Yine” diye bir müziği çıktı, çabucak gerisinden “Dünya Dönüyor”. Konutunu aradım, “Nilüfer ben de müzikçi olmak istiyorum” dedim. Hiç tereddütsüz Diskotürk’ün bağlantı numarasını verdi. Stüdyoya gittik, müziğimi söyledim. Beğenildi ve kesime adım attım.
◊ 20’li yaşlarınızın başında bir evlilik yaptınız sanırım, neden bitti?
– Evet, annemle babamı hiç dinlemedim o evliliği yaparken. Çok şımarık bir kızdım. Aklım on karış havadaydı. 6.5 yıl çaba ettim meskenden çıktım, sonra birkaç sene de boşanmak için uğraş ettim. Fizikî şiddet ve mahpus hayatı yaşadım. Şiddet yüzünden birinci çocuğumu kaybettim. Çok üzüldüm, çok ağladım. Çekişmeli boşanma oldu, bu sefer de ailemin ve benim meskenimi kurşunladı. Artık merhum öbür dünyada hesabını veriyordur yaptıklarının. Köpeğim Bambi’ye bile şiddet uyguladı. Eski kayınvalidem de müzikçiyim diye beni istemedi. Ailem beni affetti fakat çok sıkıntı şeyler atlattık.
◊ Sonrasında tekrar evlendiniz mi?
– Evet arkadaş etrafımdan sosyetik, sanatçı etrafı olan bir beyefendiyle evlendim. Ancak o evliliğimde de çabucak hemen tıpkı şeyleri yaşadım. Şiddet yeniden peşimi bırakmadı. Maddi-manevi sömürüldüm. Birinci evliliğimde aldığım büyük darbeler yüzünden ikinci evliliğimde de karnımdaki 8.5 aylık bebeği Anneler Günü’nde kaybettim. Anne olanlar beni anlar, çok büyük bir acıydı. Bir gün yeniden eşim tarafından şiddete uğrayınca sabaha karşı 3’te köpeğim Bambi’yi aldım, meskenden çıktım, bir daha geri dönmedim.
KANSERİ ÖĞRENDİĞİM AN ORALI BİLE OLMADIM
◊ Müzik kesimine 1974’te adım attınız, o yıldan bugüne maddi olarak bir yatırım, birikim yapabildiniz mi?
– Birinci ve ikinci evliliğimde bütün birikimimi, evlerimi ve otomobillerimi kaybettim. Bugün de kiradayım.
◊ Kendinizi sokak hayvanlarına adadığınız, her gün sokakta mama dağıttığınız gerçek mu?
– Motamot, gerçek. Her gün üç sokakta besleme yapıyorum. Köpeğim Bambi evladım üzereydi, onu kaybettikten sonra başladım, artık 100’e yakın kedi ve köpek besliyorum.
◊ Yaklaşık 1.5 sene evvel bir sıhhat sorunu yaşadınız, tedaviniz de devam ediyor. Neler yaşadınız, anlatır mısınız?
– Pandemi devrinde çok tatlı yemeye başladım. Çok kilo aldım, 76 kiloya çıktım. Abim, kan analizi yaptırmam için ısrar etti. Üşendim, geç gittim. Hatta kan sonuçlarını bile 15 gün sonra almaya gittim. Aile hekimliğinde tabip sonuçlara bakarken yüz formundan bir sorun olduğunu anladım. “Yoksa kanser miyim?” dedim. “Siz büyük bir hastaneye gidin” dedi. Gittim, lösemi teşhisi konuldu. Öğrendiğim an oralı bile olmadım, zira güçlü olmayı öğrenmiştim. Akıllı ilaç tedavisi başlatıldı. Fakat ilaçlar zıt tesir yaratarak yüzümde tepki yarattı. Artık ilaç tedavim devam ediyor. Bu mühlet zarfında sevgili dostum, “kardeşim” dediğim Billur Kalkavan’a anlattım kanser olduğumu. Çok üzüldü yavrum. Ortadan vakit geçti, ortak bir arkadaşımız aradı, “Billur da kanser fakat sen hasta olduğun için seninle paylaşmak istemiyor” dedi. Çok ince bir bayandı Billur. (Ağlıyor)
◊ Sonra aradı mı sizi?
– 1 ay sonra aradı, “Abla ben kanser oldum” dedi, karşılıklı ağladık. Ben Billur’u böbreğimi verecek kadar seviyordum. Daima yeterli olacağına inanıyordu. Dünyada bir melekti, artık kanadı var. Son seyahatinde gasilhanede ben yıkadım, bebek üzereydi. Son defa öptüm, kokladım. Vefatından 16 gün sonra doğum günüydü, resmen kutladık. Ne keyifli ki çok sevilen bir bayanmış, kimse gerisinden makus bir şey demedi. Ondan büyük de olsam bana da ablalık yapmıştır. Bana çok şey kattı, Allah rahmet eylesin.
KANSER HASTALARINA UMUT OLACAK
Burak Duruman: “Türk Kanser Derneği olarak çok âlâ biliyoruz ki umut her şeydir. Ve bu nedenle böylesi umutlu, hayat dolu bir şarkıyı halkımızla buluşturmuş olmaktan büyük keyif duyuyoruz. Tamer Gürsoy’a, bedelli sanatkarımız Yeliz’e ve Suat Filiz’e bu proje için ne kadar teşekkür etsek azdır. Eser dinlendikçe halkımız hem keyif alacak hem de imkânı kısıtlı kanser hastalarımıza umut olacak. Bütün Türkiye’den ‘Hayat’ müziğini dinleyip Türk Kanser Derneği’ne takviye olmalarını rica ediyoruz.”
BU PROJE KAPSAMINDA BÜYÜK BİR KONSER VERMEK İSTİYORUM
◊ Gelelim bugüne. Buluşmamıza vesile olan “Hayat” müziğini anlatır mısınız biraz?
– Projeyi yaratan ve bana getiren, sizsiniz. Yolumu Türk Kanser Derneği ile kesiştirdiniz. Sevgili Lider Burak Duruman projeyi duyar duymaz ve Tamer Gürsoy’un bestesini dinler dinlemez kabul etti, yola koyulduk. Müzik resmen marş üzere oldu. Ben küllerimden doğdum. Allah bana bir mücevher vermiş. Çok şükrediyorum. Bu eğitimle olacak iş değil. Sevgili Müzeyyen Senar bana “Gırtlağında hançer var” kederi. Müzik söylerken gerçekten yaşadığımı hissediyorum. Pandemide toprak üzere kurudum, şu an en hoş periyodumu yaşıyorum. En güçlü donemim. Ruh yaşım 30.
◊ Projeyi de anlatır mısınız?
– Türk Kanser Derneği ile yapılan bu proje dünyada bir birinci. Kimse para almadı, herkes teliflerini Türk Kanser Derneği’ne hibe etti. Haklar kanser hastalarına yardımcı olmak için harcanacak.
◊ 2023’te biz dinleyicileriniz için planlarınız neler?
– Çok sahnem var. En çok istediğim şey ise yeniden Türk Kanser Derneği ile toplumsal sorumluluk projesi kapsamında büyük bir konser vermek. İnşallah Harbiye Açıkhava’da olur.
◊ Sanat kesiminde takviye aldığınız isimler var mı?
– Merhum Kayahan vardı. Nilüfer her vakit var… Fakat piyasa çok makûs…
Mekân: Wyndham Grand İstanbul Kalamış Marina Otel
HİÇ ESTETİĞİM YOK
◊ Yeliz Hanım hiç estetik ameliyat oldunuz mu ya da olmak ister misiniz?
– Yüzümde ve bedenimde hiç yok. Yıllar geçiyor, yüzümle ilgili ufak dokunuşlar yapmak istedim yakın vakitte. Lakin kanser ilaçlarıma devam ettiğim için maalesef olmadı. Fakat yakın vakitte inşallah bitecek, o vakit olurum diye düşünüyorum.