Aman durun. Öldürüldüğü falan yok büyük sanatkarın. Toplumsal medyada bir müddettir, sık sık öldürüldüğüne şahit olduğumuz için, bu başlığı uygun gördüm. Yoksa, en son Bostancı Kültür Merkezi’nde bir TKP etkinliğinde, iki koltuk ötemde, aslanlar üzere sağlıklı bir biçimde oturuyordu. Kıymetli Salman’a uzun bir ömür diliyorum.
Yanına gidip bu söylentiler için ne düşündüğünü soramadım natürel. Yakışık almazdı. Lakin o da ikide bir öldüğünün ileri sürülmesiyle uğraşmaktan bıkıp işi latifeye vuruyor artık. En son “öldüğü” haberleriyle “Çok yeterli adamdım, yattığım yer incitmesin. Yalnız Cebeci Mezarlığı’nda yer bırakmadım yeminle” diyerek, dalgasını geçtiğini gördüm.
Bir tıp hastalık
Haklı. Böylesine bir durumla nasıl uğraş edilebilir ki? En güzeli gırgıra vurup, bu iddiayı ortaya atanların yaptıklarından vazgeçmesini beklemek. Geçerler mi, orası kuşkulu işte. Zira bu da bir çeşit “hastalık”. Tez sahibini herhalde keyiflendiren bir tarafı var ki sonuçlarını, “öldürdükleri” insanların yakınlarını, sevenlerini nasıl üzdüklerini düşündükleri yok bu hastaların. E hastalık işte, doğal bu türlü davranmaları.
Pareidolia, yani Sanrı deniyor bu duruma. Bazılarının, kamusal figürlerin tavırlarından, seslerinden, mimiklerinden ya da uzun müddet ortada görünmeyişlerinden bildiriler çıkararak argümanlar ortaya atmasının nedeni bu Pareidolia işte. Sanrı lakin kısmen iradi bir sanrı bu. Evvel kendini inandırıyor bu durumdan muzdarip olan.
İddia sahibine ne kazandırıyor pekala? Öncelikle tatmin duygusu veriyor doğal. Akabinde yalnızca kendisinin kurguladığı bir “teori”ye sahip olmanın keyfi. Sonrasında savının yaratacağı etkinin/dalgalanmanın sorumlusu olma memnunluğu.
McCartney: En âlâ örnek
Dünyada da örnekleri var. Bir orta, yıllar evvel, (80’lerin sonu ile tüm 90’lar boyunca) efsanevi İngiliz müzik mecmuası Melody Maker’ı delicesine okurdum. Tutkunuydum epey. Mecmuada unutulmayan Beatles topluluğunun üyesi Paul Mc Cartney’in hayatı üzerine bir yazıda rastlamıştım; halbuki 1967’de de McCartney’nin aslında öldüğü, görüp bilinen McCartney’nin dublörü olduğu ileri sürülmüş önemli ciddi. Argümana nazaran sanatçı kümedeki arkadaşlarına sonlandığı bir gün bindiği arabasıyla kaza yaparak ölmüş. Şirketi de hayranlarının üzülmemesi için ona çok benzeyen birini tutmuş.
İddiadır, ne kadar inananı olabilir demeyin. Yıllarca sürdü bu inanış. Elbette bunu ileri sürenlerin de kimi “kanıtları” var. Mc Cartney’nin kimi müziklerindeki subliminal bildiriler örneğin. Birtakım müziklerde yer alan “Paul öldü”, “Paul’ü gömdüm” üzere tabirler de “kanıt”tı haliyle. Günümüzde de az sayıda inananı hâlâ olsa da vakitle unutuldu bu sav. Ancak uzun mühlet inanılmasının bir diğer nedeni de ünü arttıkça McCartney’nin medyayla, halkla daha az yüz yüze gelmesi. Tüm bunlar hayranlarının bir kısmında Pareidolia tesiri uyandırmış demek.
İddiaya en çok inananlar herhalde McCartney’den hoşlanmayanlardı kuşkusuz. Bunlar bir de sanatkarın 1967’den sonra birinci tanındığı andan farklı davrandığına inandırmışlardı kendini.
‘Öldürülmeyen’ yok
Pareidolianın bir özelliği de inanmak istediğimize inanmak, bunun için münasebetler bulmak. İlyas Salman için “öldü” söylentisinin kaynağı muhtemelen “ortalıkta” görünmeyişi. Ortalıktan kasıt sinemalar çevirmemesi ise bu gerçek olabilir, halbuki Salman toplumsal hususlara hassas hatta taraf bir figür, münasebetiyle epey “ortalıkta”. Sevmeyenlerinin (duyarlılığına öfke duyanların) “biraz da temenni niyetiyle- ortalığa “öldü” tezini atması, o sevmeyenlerin “haberi” birinci duyduklarında memnun olmalarına da yol açıyor natürel ki. “Anlık” bir memnunluk da olsa bunu hissetmek isteyenler var elbette. Pareidolianın “kurbanı” çok. Sylvester Stallone, Johny Deep, Jackie Chan, Morgan Freeman, Eminem, Eddie Murph. Daha kaçları.
Yaşarken öldüğü sav edilenlerin yanı sıra öldükleri halde yaşadıkları sav edilenler de var natürel. Pareidolia bu türlü bir şey. John F. Kennedy’nin, Elvis Presley’nin, Michael Jackson’ın, Hitler’in ölmediğini ileri sürenler tonla. Bu yeni bir olgu da değil üstelik. Mark Twain‘in Tom Sawyer ile Huckleberry Finn kitaplarını okuduysanız orada da husus edildiğini anımsayacaksınız. Demek ki oldukça uzun bir tarihi var bunun.
Yukarıda sıraladığım nedenlere karşın tekrar de tez sahiplerinin eline ne geçtiğini anlayabilmiş değilim olağan. Aklıma gele gele Pareidolia muzdariplerinin doğal gündemin akışını bozarak kendini değerli hissetmek istemeleri geliyor. Budur herhalde.
Münir Özkul’u, Nuri Alço’yu, İlyas Salman’ı daima “öldürmenin” ne tıp bir hazzı olduğunu da ise çözebilmiş değilim. Gerçekte kimseyi öldüremeyecek olanların “duygusal katil” olma hevesleri mi vardır bilemem doğal.
Neyse.
İlyas Salman yaşasın kâfi ki.
Pareidoliklerin de “hevesleri” kursaklarında kalsın.