– Birinci yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Bu soruyu kitap merkezli yanıtlayacağım, birinci şiirimin yayımlanmasındaki durumdan çok da farklı değildi çünkü. Olağanhiçç yayımlandığında ben artık kitap yayımlanmadan evvelki ben değildim. Bunu olumlu manada söylüyorum. Heyecanlı bir durumdu ve yeterli makus iki kapak ortasına girmiş bir eser sahibiydim. Bir şiir yazıp, üzerine günlerce, aylarca çalışıp ‘hah işte oldu, bitti sonunda’ dediğim ve en fazla bir saat süren bir hazza kavuştuğum anlardaki üzere bir hazdı bu. Olağan daha şiddetli. Ancak ardından; yarım kalmış şiirlerimden birini hatırladığımda, ya da başımda dönen ve yazmak istediğim farklı bir cinste yapıtı tekrar fark ettiğimdeki üzere de moral bozucu ve daha da huzursuz bir hale girdim. Nedeni şu: ‘Olağanhiçç’ tamamdı. Artık benden çıkmıştı. Artık ben yeni ne yazacaktım, nasıl yazacaktım? Alışılmış bunu şiir merkezli söylüyorum. Yoksa başımın içi de, masamın üstü de daima yazmam gereken şeylerle dolu. Lakin asıl olan ŞİİR.
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Odama çekildim. Çabucak şeklen bir inceledim. Kapağına baktım, sayfalarına baktım, şiirlerin yerleşimine ve duruşuna baktım. Kitaptaki birinci şiir olan ‘Dich dich dich Olebe freut mich’ten başlayarak son şiir ‘Biliyorum Mavisin’e kadar soluksuz okudum. Kitabı masaya bırakıp gözlerimi kapayarak ardıma yaslandığımda senfoninin hâlâ devam ettiğini fark ettim. Bir yarım saat sonra kitabımı alıp kitaplığımdaki sevdiğim, saydığım şairlerin yapıtlarının ortasına yerleştirdim. Beğenmiştim.
EN HOŞ HATIRA
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabımı birinci kızlarıma imzaladım. Bengisu’ya ve Hikaye Lina’ya. Ve kitaplığımda onlar için bir kısım açtım. Kitaplarım çıktıkça birinci onlara imzalayıp kitaplığımdaki o kısma koyacağım. Birçok müellif, şair vardır bu türlü yapan fakat aklıma birinci Zarifoğlu geliyor. Kızı Betül için imzaladığı ve not düştüğü kitabı vardı. O kısa imzalı kısım beni çok etkilemişti. Bir şair/yazar babanın kızına verebileceği en hoş anılardan biri bence budur.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Önce bakarak ve işiterek, sonra görerek ve dinleyerek, daha sonra da yaşayarak ve okuyarak yazmaya başladım.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Gece müellifim, gündüz düzeltirim. Gündüz müellifim gece tekrar üzerinden geçerim; gerek fikirlerle gerekse farklı ruh halleriyle. Günümün her anında yazmaya ve yazdıklarımı denetim etmeye çok ihtimam gösteririm. Aslında yalnızca şunu söylemek de kâfi olabilir: ne vakit yazmalıysam o vakit yazıyorum. Bu bahiste profesyonel değilim.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Ben her vakit yanımda bir defter –birçok defterim var-, en azından yazmalık bir şeyler taşırım. Kalemsiz ve kâğıtsız dışarı çıkmam. Daima yazan biri değilim, bu sebepten yazmaya dair tüm fırsatları kullanmaya, imkân yaratmaya çalışıyorum. Bazen derste canı sıkılan bir öğrencinin defterine bir şeyler çizmesi üzere ben de günlük hayatın sıkıcılığından muzdarip olup bir şeyler yazıyorum. Meskende ise daha çok bilgisayara yazmayı tercih ediyorum zira pratik. Doğal tekrar de yanımda yöremde ya bir defter ya da bir kâğıt bulunur; kimi cümlelerin, dizelerin üzerinde çalışmak için. Mevzuyu tahminen biraz farklı bir boyuta getirerek şöyle özetleyeyim: Yazmak için defter fakat disiplin için bilgisayar.