“İyi bir yabancı dilim olmalıydı. Herkesten daha yeterli olmalıydım. Akıllı bir bayan olmalıydım, hiçbir erkeğe sırtımı dayamamalıydım. Güçlü ve uzaklıklı olmalıydım, zira hoştum. Bunlar benim önerilen ve dikte edilen var olma koşullarımdı bu hayatta. Yok olana dek uymaya çalıştım bu var olma koşullarına…” yabancı lisan eğitimini yarım bırakmış lakin kendi lisanını bir o kadar güzel kullanan bir genç bayanın ağzından döküldü bu cümleler…
BOŞANMA SÜRECİNDE UNUTULAN ÇOCUK
“Kendi ortalarında farklı lisanları konuşan, hayata öbür pencerelerden bakan anne ve babamın güçlü nasihatlerinden birisiydi bunlar… Hiç bağlantı kurduklarını görmediğim anne ve babamdan inciler…” acı bir gülümseme belirdi yüzünde R.Y.’nin. 21 yaşında genç bir bayan, dedesinin değerlisi, babasının vicdan azabı, annesinin keşkesi. Anne ve baba düzgün birer ebeveyn olmadıklarını kabul ettiklerinde R.Y. kocaman bir genç kız olmuş maalesef. Kızlarının bipolar bozukluğu olduğunu da çok sonra fark ediyor anne ve baba. Boşanma süreçlerinde evlatları ile ilgilenmeyi bırakıp kendi psikolojilerine dönen ve kızlarındaki önemli değişikliği fark ettiklerinde çok geç kalmış oluyorlar elbette…
Nasıl fark ettiniz dediğimde “parmaklarının uçları morarıyordu, iltihaplanmıştı, zayıflamıştı, daima yorgun ve uyku halindeydi. Birtakım geceler meskende yoktu, arkadaşındadır dediğimiz geceleri uyuşturucu satıcısının meskeninde geçirdiğini bilemedik. Keşke dikkat etseydim, denetim etseydim” cümleleri ile keşkelerin ne derece ümitsizlik olduğunu anlatıyordu annenin cümleleri.
AİLE SEVGİSİNİ ÖTEKİ YERDE ARAMAK
R.Y.nin yalnızlığına dair, onu yalnız bırakanlara, nitekim sevildiğini hissedemediği vakitlere dair bastıramadığı bir öfkesi vardı elbette. Arkadaş ortamında gördüğü ya da anlatılan ebeveynlerin kendi ailesi ile karşılaştırması, onun için çok değerli vakitleri yalnız geçirmesi, başında kurduğu birçok acı sahne ve görmezden gelemediği aile sevgisi onu arayışa itmişti.
Evinde kaldığı, sevdiğini argüman ettiği genç adamın yanlış olduğunu bile bile gidiyordu yanına, zira bağlandığı yalnızca ona duyduğu ilgi değildi artık, bağımlılığın bedeninde yarattığı ‘tekrar’ isteğiydi. Beyin husus tesirine girmiş, yoksunluğunu giderebilmek için kişiyi hakikat ya da yanlış karar verebilmesini sağlayacak fikir sisteminden çıkararak yalnızca eksikliğini hissettiği maddeyi tekrar alma güdüsü ile hareket etmeye sevk ediyordu. İşte tüm bu süreçte unsur almaya endeksli bireyin tedavi olma konusunda yanlışsız bir karar vermesi ve istek duyması elbette neredeyse imkânsız.
R.Y. konutunda kaldığı, onu bu çamura bulaştıran erkek arkadaşı göz altına alındığında birkaç kere aile bireyleri ile görüşüyor, lakin tekrar kaçıyor onun yanına. Tutsağı olduğu maddeyi ona veren kişinin onu sevdiğine inanıyor maalesef. Onu yoksunluğundan çıkartması, krizlerinden kurtarması değerli onun için. Bu süreç içerisinde iki sefer bir ortaya getirildik, kısa konuşmalarımız oldu, aslında gereksinimi olan gerçek sevgi ve bağlılık. Onu sarıp sarmalayacak anne ve baba sevgisi ve bu ortam onu tekrar kendi benliğine döndürebilir. Bu ortamın hazırlanması bir yana, onun tedavi olmayı istemesi ve irtibat kurması çok değerli bu süreçte…
BAKMAK GÖRMEK DEĞİLDİR
Yaşamdaki en değerli ve değerli hislerden birisidir aidiyet duygusu. Keyifli olduğunuz, huzurlu olduğunuz yerde olabilme hissi hayatlarımızdaki en değerli hislerden birisidir. Evlatlarına her şeyi verdiğini düşünen, her istediklerini aldıklarını söyleyen ve kelamda yanında olduklarını söyleyen, tez eden anne ve babalar, her şeyi değil en kıymetli şeyden yoksun bırakmış olabilirler evlatlarını, “aidiyet” hissinden. O aileye, o konuta, o topluluğa ilişkin olabilmek.
Bir çiçek açmadığında çiçeği değil, yetiştiği ortamı düzeltmeye çalışırsınız. Çiçeğinizin davranışlarını ve içinde bulunduğu psikolojisini GÖRMEK çok değerlidir.
BAKMAK şahitliği, GÖRMEK derinliği tabir eder.
Dr. Burcu Bostancıoğlu