Fehmi Koru*
Fenerbahçe futbol kadrosu değerli bir milletlerarası müsabakada yenildi; hem de ülkesi savaş halinde bulunduğu için kendi alanında idman yapma imkânı bile bulunmayan Dinamo Kiev takımına…
Olabilir. Top yuvarlak. Alana favori olarak çıkan ve yenilerek ayrılan birinci ekip herhalde Fenerbahçe değil. Bu yıl yenilendi Fenerbahçe, başında kendini ispatlamış ve başarılı olmak isteyen bir teknik direktör de var; önümüzdeki dönemi içte ve dışta başarılarla değerlendirebilir…
Ancak sahayı dolduran taraftar kitlesi, 20 saniye süren tezahüratıyla, alanda kalelerine giren iki golden ve yenilip elenmeden daha fazla ziyanı gruplarının prestijine verdiler…
Rakip grubu işgalci ülkenin önderinin ismini şevkle anarak alandan uğurladıkları için…
Akıl almaz bir olay bu.
Sportmenliğin çiğnenmesi bir yana, kurtuluş savaşı vermiş bir ülke olan Türkiye’nin, işgalci güçlere karşı verilen çabaya bütün ögeleriyle katılmış bir kulübünün tarihine de kara bir sayfa eklenmiş oldu o 20 saniyede…
“Taraftar bu, nasıl denetim altına alınabilir?” stilinde bir savunma durumun vahametini azaltmıyor. Gerçekten, milletlerarası futbol topluluğu ve o topluluğun temsilcisi olan kurum, 20 saniyenin hesabını sorma teşebbüsünde bulundu bile.
Savaşa karşı olmak spora yakışır, lakin yeniden de savaş sürerken onu sahanın içine taşımamak gerekir. Kaldı ki, bu, savaş zıddı bir tutumun dışarıya vurması da değil, tam manasıyla savaşı onaylamak ve işgalciden yana hal koymak…
Elbette, tuttuğu ekibin tezli bir müsabakadan yenilerek ayrılmasını içine sindiremeyen taraftar kitlesinin bir anlık yansısını bütün gruba mal etmek gerçek olmaz. Lakin ekibi temsil eden idarenin, o bir anlık yansıyı tasvip etmediğini güçlü bir biçimde duyurması şartıyla…
Sporun her cinsi yalnız alanda oynanmaz, taraftarlar aracılığıyla hayatın her alanında tesirini gösterir. Sporla iştigal eden kulüpler taraftarlarının sergiledikleri sportmenlik kalıbından da sorumludur.
Fenerbahçe idaresine düşen, hiçbir mazerete sığınmaksızın, taraftarın o 20 saniyelik anlamsız reaksiyonu sebebiyle özür dilemek olmalıydı.
Hala o fırsat kaçmış değil.
İlk reaksiyon olarak açıklanan bildiriyi, bahsin şuurunu daha gerçek yansıtan yeni bir açıklamayla devam ettirmek gerekir.
Ali Koç ve idare kademesindeki öbür isimler bunu göremeyecek beşerler mı?
Sanmam…
Adalet bu mu?
Hayatımda bana tevcih edilmiş mükafatları şahsen almaktan çoklukla kaçındım. İki yüksek öğretim kurumunun öğrencileri tarafından verilmiş oylarla belirlenmiş mükafatlar hariç.
O iki yüksek öğretim kurumundan biri Çanakkale Üniversitesi’ydi.
Çanakkale’ye kadar gidip mükafatı onurla kabul ettim.
‘Yılın siyaset adamı ödülü’ o yıl devlet bakanı Hükümran Bağış’a verilmişti ve o da ödül törenindeydi.
Rektör Prof. Sedat Laçiner çalışma hayatına gazeteci olarak başlamış, Milliyet gazetesi muhabiri iken kendisine haklı bir isim yapmıştı. Bir orta ortadan kayboldu ve birkaç yıl ortadan sonra makalelerinin üzerinde yer alan ‘Dr.’ unvanı ve bilim insanı kimliğiyle tekrar ortaya çıktı.
Doktorasını milletlerarası alakalar ve siyaset bilimi alanında İngiltere’nin kıymetli bir üniversitesinde yapmıştı.
Üniversiteye ödül merasimi vesilesiyle gittiğimizde, daha kapıdan girer girmez karşımıza çıkan kolileri görünce şaşırmıştık. Kuruluşu üzerinden fazla vakit geçmemiş Çanakkale Üniversitesi’ni yılların üniversiteleri düzeyine çıkartmak için gerekli gördüğü varlıklı bir kütüphaneye sahip olma açığını kapatmak üzere ülkenin her yanından -bu ortada yayınevlerinden de- ilgi gören bir kitap bağış kampanyası açmıştı.
Ödül merasimi için orada bulunan iştirakçiler olarak etkilenmiştik.
Prof. Laçiner, nasıl olduğunu kendisini gazetecilik günlerinden, yapıtları ve çıktığı TV tartışmalarından tanıyanlar ile bilim topluluğunun anlamakta zorlandığı bir gelişmenin sonucu olarak epey vakittir cezaevinde.
Kendisine hiç yakışmayan FETÖ argümanı sonucu olarak…
Yakışmaması, ‘darbecilik’ ile ortasında kurulan irtibatın Prof. Laçiner’in üzerine hiç oturmaması yüzünden…
İddia yargıya gitti, yargılandı, mahkum oldu, yatması gereken müddet kadar cezaevinde kaldı ve geçenlerde hür bırakılması bekleniyordu. [Durumuyla burada daha evvel de ilgilenmiştim.]
Öğrendiğime nazaran, tam tahliye edileceği gün, kendisinin sebep olmadığı bir münasebet ileri sürülerek, disiplin cezasına çarptırılmış…
Dört ay daha yatacakmış…
Ülkenin karşı karşıya bulunduğu memleketler arası alandaki sıkıntılarda görüşlerine başvurulabilecek seviyede profesör unvanlı bir öğretim üyesinin cezaevinde bulunmasına üzülürken, özgürlüğüne tekrar kavuşacağı bir sırada dört ay daha kapalı kapılar gerisinde bırakılması tamamıyla anlamsız geliyor bana.
Yakınlarını, çoluk çocuğunu, ailesinin yaşlı bireylerini düşündükçe ıstırabım katlanıyor.
Disiplin cezaları nasıl verilir, nasıl kaldırılır bilmiyorum. Bildiğim tek şey, bu son dört aylık cezalandırmanın, hem kendisi hem de yakınlarına, şimdiye kadar yattığı yıllardan çok daha ağır gelme ihtimalidir.
Bir faydası olacak mıdır bilmesem de, ilgili kurumdan, bu cezayı kaldırmasını beklediğimi duyurmak isterim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.