Tolstoy’un özgür ruhlu bayanı, aşka esir düşen Anna Karenina ve dramatik sonunu, sinemada izlediğim vakit da çok etkilenmiş, göz yaşlarımı tutamamıştım. Yalnızca his yüklü değil, Tolstoy’un bütün yapıtları üzere toplumun değişik katmanlarını ayrıştırarak gösteren, erkeğin çapkınlıklarını beğenilen görürken bayanın aşkını seçmesini ödeten bu çağının çok ötesinde tahliller içeren romanı, yalnızca pas de deux ve zıplamalarla nasıl anlatılacaktı ki? Bale, her ne kadar hislerin vücut lisanıyla sözü de olsa, çok katmanlı diyaloglar yalnızca ayak figürleriyle tabir edilebilir miydi?
Meğer uçuşan bir tül etek de tabiri ağır bir lisana sahip olabiliyormuş! Zürih Balesi’nin hepsi birer solist seviyesindeki dansçılarının pek çok ödüllü Christian Spuck’ın sanat direktörlüğünde kıymetli koreograflarla çizdiği neoklasik dansa dayalı koreografisinden aklımda kalan sahneler, kelebek kanadı hassaslığında uçuşan şifon etekler, sevgilisine sarılmak için ceketini yırtarcasına çıkaran bir âşık, terk edilen ve intikam alan koca, uçarı aşığın terk ettiği bayanın siyah tuvaletiyle yapayalnız kalışındaki çaresizlik ve onlarca sahne!
Evet, müzikle, dansla, mimikle, kitabı yine okudum, olabiliyor!
GÖRSEL ŞÖLEN
Teknik harikaydı, müzik ruhu okşuyordu; kostümler (Emma Ryott) büyüleyiciydi; danslar elbette dayanılmaz bir senkron ve söz gücüyle tartışılmazdı! Siena Licht Miller, mezzosopranonun ortada bir çıkıp bir arya söylemesi ve ona artta bir piyanonun eşlik etmesi ne kadar güzel olmuştu? Tarlada ekin biçen köylülerin bu hikayede yeri pek anlaşılamadı lakin görselliği tartışılmazdı.
Ve Tolstoy’un yapıtı ne kadar ölümsüz? Bugün de hâlâ, sıkıcı evliliğini bırakıp aşkına koşan bayan, damgalanırken, uçarı âşık hayatını yaşıyor! Şovun hiç mi kusuru yok derseniz, turnelere taşıma gereği, minimalist dekoru sevemedim desem? Hele o smokinli görevlilerin uyduruk beyaz perdeyi çekip durması yok mu, şovun tek falsosu benim için oydu! O da nazar boncuğu olsun!