◊ İçinden İstanbul geçen romanlar yazıyorsunuz. Bu kent sizde ne üzere hisler uyandırıyor?
– Kendimi İstanbullu bir müellif olarak görüyorum. Muazzam bir tarihi olan İstanbul’un romanlarımda zımnî özne olarak okuyucuyla göz göze gelmesini önemsiyorum. İstanbul, birbiriyle çelişen pek çok farklı yüzü olan bir kent. Bir müellif için büyük bir kaynak.
◊ “Zamanın Kapıları” ruhsal tansiyon ögeleri ağır olan bir roman. Yazmak için o hisleri yaşamak gerekir mi sizce?
– Edebiyatın misyonunun huzur vermek değil, tam aksine rahatsız etmek olduğunu düşünüyorum. “Zamanın Kapıları”, benim üçüncü romanım. Pandemi sürecinden evvel yazmaya başlasam da büyük kısmını konuta kapandığımız o tuhaf periyotta tamamladım. Pandeminin ağır yaşandığı bu süreçte ben de pek çok kişi üzere kendimi ve yaşadığım dünyayı sorguladım. Karanlığın nerede bitip aydınlığın nerede başladığını, insanın yalnızlığını, kendisiyle olan gayretini çok düşündüm. Kahramanlarım Sinan ve Nevra, naif bir aşk öyküsünü yaşamaya çalışırken bir yandan da kendileriyle, geçmişleriyle ve karanlık bir dünyayla uğraş ediyor. Benim için yazmak derin bir hayal gücü ve beşerlerle etkileşim gerektirir. Yapmaya çalıştığım; hepimizin ortak bilinçaltı hislerini görünür hale getirmek.
İÇİNDE YAŞAYANLAR İÇİN CAM KIRIKLARIYLA DOLU BİR ŞEHİR
◊ Kitap içinde kitap var; “Zamanın Kapıları”nda bir saklı kitaptan kelam ediyorsunuz…
– Saklı kitabı romanda bir çeşit metafor olarak kullandım. Çağdaş insan bağlantılarında, kimseye anlatamadığımız, en yakınlarımıza bile tabir edemediğimiz karmaşık bir his sarmalında yaşıyoruz. Bâtın kitap, kendisi üzere olmaya çalışan derin ve ince insanların zihnine yol gösteren bir araç.
◊ Yüksek mevkilere sahip olan, alımlı hayatların peşinde koşan insanların hayatları daha karmaşık olsa gerek. Okuyucular için de merak uyandıran bir mevzu, o denli değil mi?
– Sanırım okuyucunun merak ettiği mevzu, aşağıdan üste çıkarken insanın aşması gereken entrikalarla dolu yolun varlığı. Beşerler bu yolu çıkabilenlerin ömrünü öğrenmek istiyor. Ben 20 yıldan fazla milletlerarası bir işte çalıştım. Toplumsal medyada ışıltılı fotoğraflarını gördüğümüz isimlerin, kendilerini plazalardaki tuvaletlere kapatıp ağladığına pek çok kere şahit oldum. Romanda, insanların gerçek tarafını göstermeye çalıştım.
◊ İstanbul sizin için nasıl bir yer?
– İstanbul, uzaktan bakılınca ne kadar cezbedici olsa da içinde yaşayanlar için cam kırıklarıyla dolu bir kent.
YANLIŞ VAKİTTE VE YANLIŞ
MEKÂNDA OLMA HİSSİ
◊ Bir röportajınızda “Ben kendisini yanlış vakitte ve yanlış yerde arayan insanların öykülerini anlatmayı seviyorum” demişsiniz. Yanlış vakit yolcuları gitgide çoğalıyor, değil mi?
– Muhakkak hakikat… Beşerler gitgide artan sıklıkta kendilerini, tanım edemedikleri bir huzursuzluğun içinde hissettiklerini söylüyorlar. İkinci romanım “Botter Apartmanı”nda bu kaynağı meçhul yanlış vakitte olma hissini göstermeye çalışmıştım. “Zamanın Kapıları”nda ise biraz daha somut olaylarla yanlış yerde var olmayı sorgulamaya çalıştım.
◊ Maslak’taki plazalardan Yedikule’ye, sur tabanındaki bostanlara uzanıyor romanda anlattığınız öykü. Siz İstanbul’da en çok nereleri ziyaret ediyorsunuz?
– İstanbul’un eski semtlerini seviyorum. Bir köşede Bizans, öteki köşede Osmanlı’dan kalma yapıtların olduğu sokakları seviyorum. Sık sık Arkeoloji Müzesi’ne giderim. Bazen içeriye girmem, saatlerce bahçesinde otururum. Süleymaniye’nin etrafını de seviyorum. Elbette Beyoğlu çok özel bir yer.
İNSAN İÇİN HAYALLERİ
YAŞADIKLARINDAN DAHA GÜÇLÜ
◊ Romanlarınızdaki karakterleri yazarken, etrafınızı bireylerden mi esinleniyorsunuz?
– Kimi muharrirler yalnızca okuduklarından esinlenerek yeni eserler ortaya koyarlar. Ben okuduklarım kadar etrafımdan, yaşadığım kentin sokaklarından da etkilenerek yazıyorum.
◊ Hayallerle yaşayan beşerler, gerçeklere daha mı yakındır?
– Neyin gerçek neyin hayal eseri olduğunu, sonun nerede başlayıp bittiğini bilmiyorum. Sonuçta hepimiz birebir olayları yaşayıp farklı sonuçlar, birbiriyle çelişen manalar çıkarabiliyorsak insan için hayalleri, yaşadıklarından daha güçlü olmalı diye düşünebilirim.