Uzun vakit sonra, son iki haftadır Beşiktaş maçlarına stada gidiyorum.
Vodafone Park’ın camlarında bile “sevinmek için sevmedik” yazıyor ve sonuç 4-1 kazanılan Karagümrük maçından memnun ayrılamıyor taraftar.
3-1 kazanılan Sivasspor müsabakasının 75. dakikasından alanda bir ıssızlık kol geziyor oyuncu değişikliklerinden sonra…
Hem kazanıp hem keyifli olma faslı ne vakit başlar sanki Beşiktaş için?
Öyle kanıksamışız ki aşkın tanımının cefa ve tahminen de kavuşamamakla eş olduğunu; berbat günlerde yan yana olmakla ölçüyoruz Beşiktaş aşkımızın gücünü.
Oldukça fazla tezahüratta “ölüm” ensemizde soğuk bir nefes…
“Beşiktaş seninle ölmeye geldik, Beşiktaş!”
Siyahın yanındaki beyazı, mevtin öbür yüzü hayatı ne vakit seçeceğiz?
“Kanser JK” derken bile aslında bildiğimiz bir sinema sonu üzere yandan tebessüm etmek mi tüm sıkıntımız? Hastalık yerine sıhhati seçmek nasıl pekala?