Oyuncu Özge Özberk’in, ‘Mavi Kuş’, ‘Kurabiye Ormanı’, ve ‘Yapabilirsin Dostum’ isimli üç çocuk kitabı yayımlandı. Çizimlerini Berk Öztürk’ün yaptığı kitaplar, 5-8 yaş kümesindeki çocuklara hitap ediyor.
Bugünlerde Gani Muştu’nun kaleme aldığı ‘Gelsin Hayat Bildiği Gibi’ dizisiyle de gündemde olan Özge Özberk’le kitapların dünyasına yaptığı seyahati konuştuk…
Hep izleyici karşısındaydınız lakin bu sefer okurla buluştunuz. Bu yazma serüveninizden başlayalım mı?
Yazma serüvenim aslında çok yeni değil. Ortaokul birinci sınıftayken Türkçe öğretmenim merhum Fazlı Baskın bana günlük tutmanın kitap okumak kadar insanı geliştirdiğini, yazmanın birinci adımı olarak kıymetini anlatmıştı. O yıldan itibaren aralıksız 13 sene boyunca günlük tuttum. Bazen sayfalar yetmezdi, bazen yalnızca düzgünüm yazardım. Ama her gün zinciri sağlam tutup yazardım. Bugünkü yazma öykümün bununla büyük bir ilişkisi olduğunu düşünüyorum.
Neden çocuk kitabı diye de sormak isterim. Bir yanıyla edebiyatla yakından ilgilisiniz.
Çocuk öykülerine yönelmem oğlum doğduktan sonra başladı. Aklı erdiği andan itibaren kitaba ilgisi ağırlaşınca iş başa düştü ve başladık birlikte öyküler yaratmaya. Okurla buluşmak için de yalnızca biraz dayanağa ve hamasete gereksinimim vardı. Kendimi bildim bileli kitapların içindeyim, çocuk klasikleriyle büyüdüm. Prenses öykülerinden çok beni hayvanların dünyası çok etkilerdi. Tahminen de bu yüzden birinci öykümü hayvanlar üzerine kurdum. Ormanın büyülü dünyasına ve renklerin ahengine her vakit hayran oldum. Kurduğunuz renkli hayalin, rengarenk bir kitap olması fikri inanılmaz heyecan verici. Bunu şahsen yaşamış biri olarak yazmayı bırakmamaya, kurduğum renkli hayallerimin peşinden gitmeye bundan sonra da çok kararlıyım.
Peki, yazarken ne hissettiniz, keşke daha evvel yazsaydım dediğiniz noktalar oldu mu?
Her şeyin yanlışsız bir vakti olduğunu ve siz fakat hazır olduğunuzda gerçekleşeceğini biliyorum. Birikmişlikler beşere itimat veriyor. Seçtiğiniz yol doğruysa devam ediyorsunuz, yanlışsa deneyim deyip cebinize koyuyorsunuz. Yazmak her vakit hayatımda vardı lakin kitap fikri beni değişik bir dünyaya soktu. Attığım her adımda yazdığım karakterleri düşünüyorum. Yazmaya değil lakin çizmeye daha evvel başlamış olmayı tercih edebilirdim.
Mavi Kuş, Özge Özberk, 32 syf., Mandolin Kitap, 2022. Yaşadığımız çağ, yetişen yeni jenerasyonlar bizlerin jenerasyonunu anlamakta zorluk çekiyor. Buradan şuna gelmek istiyorum; kitaplarınızın üçü de öğretici kitaplar. Çocuklara, paylaşımı, yeterliliği, birlikte olunmanın verdiği memnunluğu anlatıyor. Birbirini manaya aslında. Bu noktalardan çok uzak olduğumuzu ve bunu güzelleştirmenin yoluna nasıl bir tahlil teklifiniz var?
Onlar bizi dinliyorlar ama anlamakta zahmet çekiyorlar. Onlar süratli düşünmeye programlanmışlar, biz ise sorunu kökten anlayıp çözmeye. Biz onlara yavaş geliyoruz. Elbette ki deneyimlerimizi lisana getiriyoruz ama internetin içine doğdukları ve bilgiye her türlü çok rahat ulaşabildikleri için kitapların onların suratlarına yetişemediğini düşünüyorum. Bu hususta anneannelerin ve dedelerin yararı çok büyük. Onlar bu türlü bir durumu yaşamadıklarından çocuklarla her vakit sohbet etme, çeşitli aktiviteler üretme peşindeler. Kuşak farkını güzel kavramış çocukların gelecekte duygusal zekasının çok daha yüksek olacağını sanıyorum. Duygusal zekası gelişen çocukları etrafına çok daha yararlı, anlayışlı ve paylaşımcı olabileceklerine inanıyorum. Öykülerimi tahminen de bu yüzden biraz duygusal ve birleştirici buluyorum.
Tabii sahne dediğimiz şey tanınan bir kültür, yani göz önündesiniz, oradaki his durumu çok farklı. Ancak yazmak kendi köşenizde ve güya daha özgürce mi? Bunun tanımlayın desem ne dersiniz?
Herkes bu türlü hissediyor mu bilemiyorum ama yazarken güya bir sineması seyrediyor ve anında onu aktarıyormuş üzere yazıyorum. Şu anda üzerinde çalıştığım fantastik-macera öykümde en azından bu bu türlü oluyor. Baş karakterlerim Himba ve Pikro daima benimle, biraz onlardan uzak kalsam ”Neyse ki şu anda inançlı bir yerdeler” diyorum. Çok uzun vakitten beri senaryo okuyor olmamın verdiği bir hile de olabilir. Bilgisayarın kapağını açtığım anda karakterlerle göz göze geliyorum ve bu beni inanılmaz heyecanlandırıyor.
Türkiye’de çocuk kitaplarına olan ilgiyi nasıl buluyorsunuz? Şunu da göz gerisi etmemek gerek, dijital bir çağdayız… Çocuklara kitap okutmak bir oldukça güç.
Kitapları birinci kere elime aldığımda küçük bir kız, elinde tabletiyle yanıma geldi. Çabucak ona kitap kapaklarını gösterdim heyecanla. Sonra da ‘Bakmak ister misin?’ dedim ve kız bana benim tabletim var diye karşılık verdi. Zira onların çağındayız. Biz güya konuğuz. Onlar da bir sonraki jenerasyona konuk olacaklar. Kıymetli olan kendi kıymetlerimizi ve inandığımız hoşlukları onlara hangi yol olursa olsun bir halde aktarmak, onlara yeterliliği ve şartsız sevgiyi anlatmak. Şimdiye kadar yaptığımız tüm imza günleri şahane geçti. Anneleri bu bahiste yürekten tebrik ediyorum. Zoru başarıyorlar ve kitap kokusunu yavrulara hissettiriyorlar.
Başka öyküler de var değil mi?
Olmaz mı… Çok eğlenceli bir çiftlik öyküsüyle birlikte az evvel belirttiğim fantastik-macera kıssası yazıyorum. İkisi de sona gelmek üzere.
Bir yandan sahne hayatınız, oyunculuk da devam ediyor. Bu alanda yeni projeleriniz neler?
Gani Muştu’nun kaleme aldığı ‘Gelsin Hayat Bildiği Gibi’ isimli yeni bir dizi projem var. Hayli keyifli gidiyor.