En son 7 yıl evvel gitmiştim Bozcaada’ya. Her kezinde hayatım boyunca hatırlayacağım anılar biriktirmeme ve kendimi huzur dolu hissetmeme karşın bir formda gitmeyi bırakmışım sonra. Tahminen de bebekli olmak, deniz suyunun soğukluğu yahut kalabalığı korkuttu beni bilmiyorum. Bu yıl 6’ncı sefer düzenlenen Bozcaada Caz Şenliği vesile oldu tekrar kucaklaşmamıza.
Butik şenlik mümkün
Festivalin destekçilerinden Volkswagen’ın davetlisi olarak, yeni SUV ailesinin modelleriyle, Çanakkale Köprüsü’nün yolunu tuttuk. Silivri’deki buluşma noktamızdan sonra Geyikli Feribot İskelesi’ne varmamız 3.5 saat sürdü. Yol rahat, tabiri caizse kaymak üzere. Artık benim için en ülkü rota burası. Feribota bindiğimiz anda adanın renklerini, kokusunu ve huzurunu hatırladım. Evvelki yıllarda adaya gitmek şifalanmak üzereydi aslında benim için. Şenlik grubu de bu yılın temasını ‘Şifa’ olarak belirlerken benim üzere düşünmüş olsa gerek. Çok yılın akabinde adada turizm manasında hiçbir ayrıntının değişmediğini görmek beni memnun etse de imara açılan bölgedeki yeni yapılan meskenlerin nahoşluğunu sonsuza kadar unutmak istiyorum. Caz sevmiyor olabilirsiniz ya da daha evvel hiç dinlememişsinizdir, fark etmez. İtiraf etmeliyim ki ben de birinci evvel ‘Acaba çok sıkılır mıyım’ diye aklımdan geçirdim. Fakat şenliğin ana teması caz olsa da herkese uyacak müzik ve farklı etkinlikler mevcuttu.
Ada’nın huzurlu sokaklarında yürüyüp akşam da Yeni Türkü’yü dinledik.
Festival, Ayazma Manastırı’nda, küçük fakat butik bir alanda gerçekleşti. Birinci akşam açılışını Yeni Türkü uzun müddet hafızalardan silinmeyecek bir konserle yaptı. 1.5 saate yakın süren konserde bir an bile yerimize oturmadık. Derya Köroğlu’nun bitmek bilmeyen gücü görülmeye bedeldi. Müzikleri dinlerken aklımdan şunlar geçti: Adada yalnızca birlik beraberlik ve keyifli, huzurlu beşerler vardı. Kaos, gerilim ve kent gürültüsü çok ardımızda kalmıştı. Namibyalı sanatçı Shishani’nin hümanist bildiriler içeren müzikleriyle başlayan şenlik boyunca; Cenk Erdoğan, Aksiyon Pelit, Hamdi Akatay, Tuluğ Tırpan ve Volkan Öktem’den oluşan Almagest Quintet ile iştirakçiler caza doydu. MonoDrum’la güç tavan yaptı. Kapanış gecesindeyse sahnede Hüsnü Şenlendirici vardı. Tıpkı vakitte şenlik, toplumsal cinsiyet eşitliği, ekolojik dönüşüm ve ‘şifa’ teması etrafında şekillenen panel, tartışma, gösterim ve tadım etkinlikleriyle Bozcaada’nın çeşitli köşelerine yayıldı. Akşam yemeklerimizi Maya ve Madam Niça’da yedik. İkisinin de menüsü abartılacak derecede hoştu. Madam Niça’da yemek sonrası başlayan cümbüş evvel sokağa, oradan da adaya taştı. Ortamızda kalsın, DJ Çağatay Dinçsoy’un çaldığı 90’lar müzikleri birçok kişiyi o akşam Caz Festivali’ne gitmekten alıkoydu.
Gözler Pakize’yi aradı
Yazı Bozcaada’da kapamak ödül üzere oldu. Olağanda buz üzere olan deniz suyunun ısınmış olması, Polente Feneri’nde günbatımı, zeytin ağaçları, damlasakızı kokusu, orta sokaklarda kaybolmak ve fazlası. Tek eksik, Bozcaada’nın sembolü, sempatik köpek Pakize’ydi. Gözlerim daima onu aradı. Umarım sıhhatle özgür ömrüne devam ediyordur.