Dün akşam Kuruçeşme Arena’da “İzel, Çelik, Ercan’ı” dinliyoruz…
Otuz yıl ortadan sonra birinci sefer bir ortaya gelmişler.
Ekranda gencecik üç insan, önümüzde ise artık ellili yaşlarında üç olgun insan var.
***
Arena mütevazı bir konser alanı.
Sahne desen mütevazı…
Sahnedeki üç insanın kıyafetleri de öyle…
Hiçbir şaşa, abartı yok.
Onlar söylüyor, arenayı dolduran binlerce insan bütün müzikleri daima birlikte söylüyor.
***
Oysa 30 yıl evvel birlikte yalnızca bir plak yapmışlar…
Ve bir plaktan geriye böylesine devasa bir miras kalmış ki.
Bir an kendimi o eski Türkiye’de buluyorum…
Seyirciler güzel bir Akdeniz korosuna dönüşmüş, yaz sonunu kutluyoruz.
Orada öğrendim ki, üçlü bu sahnede 3 gün üst üste söyleyecekmiş.
Bütün biletler satılmış.
Demek ki, özlemişiz o Akdenizimizi…
Mare Nostra… Bizim denizimizi…
***
Ama yazgımız alınyazımız bu…
Daha o keyfi yaşamadan Gülşen’in tutuklanma haberi geliyor.
Bir anda tekrar bu yeni Türkiye’nin makus talihine dönüyoruz. Bu yeni Türkiye’nin orijinal savcısı ve hakimi almış bu kararı…
***
Cep telefonlarımız durmuyor.
Fenerbahçe stadından yükselen sesler Kuruçeşme Arena’ya kadar ulaşıyor.
Kırk bin kişilik bir koro da orada.
Taraftar, Fenerbahçe’nin galibiyetini bir Gülşen müziğini söyleyerek kutluyor.
“Elimi de kolumu da bağla hadi
Bir odaya bir ömür hapset hadi
Becerebilirsen zapt et hadi…”
***
Aklıma o sabah Posta gazetesinin eski Genel Yayın Direktörü Rıfat Ababay’ın attığı bir manzara geliyor.
Eski Türkiye’nin sıradan, çok sıradan bir gününde, eski Türkiye’nin Hürriyet’inin yayınladığı dörtte bir sayfalık bir ilan.
Sıradan bir İstanbul gecesi cümbüş çetelesi…
***
Sol baştan başlıyorum…
Maksim… İmparatorların ve imparatoriçelerin çıktığı gazino…
Tabi ki başta Zeki Müren…
Altında Ajda Pekkan…
Bir de Neriman Köksal… Bizi ergenliğe erken sokan şahane vampımız…
Ve Öztürk Serengil…
İçimden muzip bir “Yeşşe” sesi yükseliyor.
Dört dörtlük bir cümbüş var burada…
***
Yanında Topbaşı Pavyonu…
Starları “Carrousel de Paris…” Anlayacağınız bir cins Moulin
Rouge gelmiş şehre…
Altında ise Zennube’yi görüyorum… Göbek dansının kanunlarını tekrar yazan kadın… Romalı Perihan Roma’ya gidince, yer ona kalmış
***
Onun yanında Güney Park var.
Assolisti Mediha Demirkıran…
Damardan Türk sanat müziği yani…
Onun altında da Peri-Han.
Vamp bayan takımı dolu yani…
***
Haa bir de Foliberjer var…
Assolist kim…
Leyla Sayar… Hüzünlü kraliçemiz…
O günlerde onu şöyle tanıtmışlar:
“Streap-Tease’de 2’nci ihtilal…”
***
Gece ailenizle birlikte Türk sanat müziğine mi akmak istiyorsunuz…
Sevim Tuna, Hamiyet Yücese, Ahmet Tuna, Gönül Akkor, Sevim Tanürek…
Bir sıradan eski Türkiye gecesinde hepsi var.
***
Bu ortada Playboy isimli bir kulüpte var.
Gecelerimiz ağzına kadar yerli ve ulusal dolu…
Yabancı da var…
***
Zaman hangi eski Türkiye vakti mı…
1970’li yılların başı…
Mesela 1974…
Kıbrıs Barış Harekatı olmuş. Kurtuluş Savaşı’ndan sonra yükselen özgüvenimiz artık zirvede…
Hatay geri gelmiş, artık Yavru Vatan özgür…
***
İktidarda CHP-Refah Partisi iktidarı var.
Laikle alnı secdeye gelen birebir kabinede…Sanatçıları hapise atacak yeni Türkiye savcıları, yargıçları şimdi doğmamış
Af çıkarılmış. Siyasi sürgünler vatanlarına dönüyor.
Ve Selda Bağcan “O Günler’i” söylüyor…
***
O sırada Ercan Saatçi “Karakışlar’ı” söylemeye başlıyor ve yeni Türkiye’nin dün akşamına dönüyorum.
Biz orada İzel, Çelik Ercan’ı dinliyoruz.
Aradan 50 yıl geçmiş Ajda tekrar salonları dolduruyor…
Ama bir eksiğiz dün gece…
Türkiye’nin genç bir sanatkarı tutukevine gidiyor.
Şarkıya eşlik etmek için ışıklarını yaktığımız cep telefonlarının ekraında onun polisler ortasında tutukevine götürülüşünün imgeleri var…
Bu da sıradan, çok sıradan bir yeni Türkiye gecesi işte…
***
Konser devam ederken aklım Gülşen’de…
Bu bayan neden içerde…
“Şu halime bak” diyorum sonra. Kendi kendime rasyonel, tüzel bir münasebet arıyorum…
Bir hayaleti yani…Olmayan bir şeyi…
***
İflah olmaz optimist bir baş ya bizimki; yeniden de kendi kendine konuşuyor işte:
Neticede İmam Hatip Okulu ile ilgili bir latife yapmış.
“Tamam biraz hatta birazdan fazla dozunu kaçırmış. Âlâ tamam kızdınız, haklısınız. Yahu ağır bir kınama ile geçiştirilemez miydi yani…Üstelik o kadar da şık ve samimi bir özür var…
Sonra bu saf iyimserliğime kendim de gülmeyle başlıyor ve devam ediyorum…
***
Onu mahpusa atanlar sormuyor, bari onların yerine ben sorayım diyorum.
Öfkeli muhafazakar arkadaş;
İmam Hatiplerde okuyan çocukların yüzde 50’ni bu yıl tercihlerini neden öteki okullara yaptı hiç düşündün mü…
Hiç sordun mu; Temel Karamollaoğlu’nun iki torunu neden kendi isteği ile imam hatipten ayrıldı?
O okullarda çocuğu olan anne baba, hiç kızını karşına alıp sordun mu?
Kızım niçin Güney Kore sinemalarına, bu KPop müziklerine düşkünsün bu kadar…
Tarikat yurdunda çocuğu olan kardeşlerim; hiç araştırdınız mı, sizinkiyle birebir ranzalarda yatan çocukların kimileri intihar ediyor?
O kurumlardaki taciz skandallarından, imam ve müezzinlerin seks skandallarından, mahalledeki komşularının kapılarına işaret koyduğunu ve günü geldiğinde öldüreceğini göğsünü yumruklaya yumruklaya ilan kelamda dindarlardan, namaz kılmayana mevt fetvası çıkaran güya din insanlarından zerre kadar rahatsızlık duymayan savcılar, yargıçlar, siyasetçiler; genç bir bayanın, 4 ay evvel yaptığı gereksiz bir latifeden gocunmuş güzel mi…
***
Ne diyeyim ben…Hadi bize kulak vermiyorsunuz…
Abdurrahman Dilipak’a, Şamil Tayyar’a, Ayşe Baykal’a, Nihal Bengisu Karaca’ya kulak verin hiç olmazsa…
***
Ama ne yapacaksın…
Kulak bu işte…
Gerçeklere kapanınca, hurafelere, öfkelere, kine nefrete açılıyor…
Gülşen’i mahpusa tıkan o başın anlayacağını hiç sanmam…
Umutsuzca da olsa sormaya devam edeyim.
Ama AKP’nin vicdanlı, şuur sahibi üyelerine seslenmek istedim yalnızca.
***
Hiç düşündünüz mü o eski Türkiye’nin çok sıradan bir gününden gelip de bugün hala yaşayan o sanatçıları…
Hiç sordunuz mu, o beşerler 50 yıldır yaşıyor da bizimkiler neden 20 yıldır daha doğamadılar bile…
Eminim sormuştur bazılarınız…
Eminim karşılığını da vermişsinizdir.
Ama ondan daha fazla eminim ki, bunu yüksek sesle söylemeye cüret edememişsinizdir.
Sizi anlıyorum. Bugün benim de bu türlü insani dehşetlerim var.
***
Gece yarısı saat 12’ye çeyrek kala konser bitti…
İnsanlar hala “Denizleri aş da gel kurtar beni” müziğini söylemeye devam ediyordu.
Sonra dışarı çıktık.
Başı açık kızlar, başı örtülü kızlar, sakallı sakalsız erkekler yan yana Ortaköy’e gerçek akıyordu…
Sıradan bir yen Türkiye gecesiydi…
Akılma Sophia Loren’le, Marcello Masçtroionini’nin “Özel Bir Gün” sineması geldi nedense…
Evin terasındaki o hüzünlü sohbeti hatırladım.
***
Yürüyen genç insanların gerisinden baktım…
İçimden şu ses geldi.
Bir gün bu kelamda yeni Türkiye de bitecek. İşte o vakit göreceğiz asıl pırıl pırıl Türkiye’mizi…
Diyorum ya hiç uslanmıyor bu iflah olmaz optimist yanım…
Ertuğrul Özkök